هر آنچه که باید در مورد اختلال طیف اوتیسم (ASD) بدانید

تریتا نیوز ، اوتیسم که اختلال طیف اوتیسم (ASD) نیز نامیده می شود، یک وضعیت پیچیده است که شامل مشکلات ارتباطی و رفتاری می شود. می تواند طیف وسیعی از علائم و مهارت ها را در برگیرد. می تواند یک مشکل جزئی یا ناتوانی باشد که نیاز به مراقبت تمام وقت در یک مرکز خاص دارد.

به گزارش تریتا نیوز ، افراد مبتلا به اوتیسم در ارتباطات مشکل دارند. آنها در درک آنچه دیگران فکر و احساس می کنند مشکل دارند. این باعث می‌شود که آن‌ها نتوانند خود را با کلمات یا از طریق حرکات، حالات چهره و لمس بیان کنند.

افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است مشکلات یادگیری داشته باشند. مهارت های آنها ممکن است به طور نابرابر رشد کند. به عنوان مثال، آنها ممکن است در برقراری ارتباط مشکل داشته باشند، اما در هنر، موسیقی، ریاضیات یا حافظه به طور غیرعادی خوب هستند. به همین دلیل، آنها ممکن است به ویژه در آزمون های تجزیه و تحلیل یا حل مسئله خوب عمل کنند.

در حال حاضر کودکان بیش از هر زمان دیگری مبتلا به اوتیسم تشخیص داده می شوند. اما آخرین اعداد ممکن است به دلیل تغییر در نحوه تشخیص بیشتر باشد، نه به این دلیل که تعداد بیشتری از کودکان دچار اختلال هستند.

علائم اوتیسم چیست؟

علائم اوتیسم معمولاً قبل از ۳ سالگی کودک ظاهر می شود. برخی از افراد از بدو تولد علائم را نشان می دهند.

علائم شایع اوتیسم عبارتند از:

عدم ارتباط چشمی

طیف محدودی از علایق یا علاقه شدید به موضوعات خاص

انجام کاری بارها و بارها، مانند تکرار کلمات یا عبارات، تکان دادن به جلو و عقب، یا چرخاندن اهرم

حساسیت بالا به صداها، لمس ها، بوها یا مناظری که برای افراد دیگر عادی به نظر می رسد.

نگاه نکردن یا گوش ندادن به دیگران

وقتی شخص دیگری به چیزها اشاره می کند به آنها نگاه نمی کند

عدم تمایل به در آغوش گرفتن یا در آغوش گرفتن

مشکلات در درک یا استفاده از گفتار، حرکات، حالات چهره یا لحن صدا

صحبت کردن با صدای آواز، صاف یا روباتیک

مشکل در سازگاری با تغییرات روال

برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم نیز ممکن است دچار تشنج شوند. اینها ممکن است تا دوران نوجوانی شروع نشوند.

انواع اختلالات طیف اوتیسم چیست؟

زمانی تصور می شد که این انواع شرایط جداگانه ای هستند. در حال حاضر، آنها تحت طیف اختلالات طیف اوتیسم از جمله:

سندرم آسپرگر این بچه ها مشکلی با زبان ندارند. در واقع، آنها تمایل دارند در آزمون‌های هوش در حد متوسط یا بالاتر از حد متوسط نمره بگیرند. اما آنها مشکلات اجتماعی و طیف محدودی از علایق دارند.

اختلال اوتیسم. این همان چیزی است که اکثر مردم با شنیدن کلمه “اوتیسم” به آن فکر می کنند. این به مشکلات در تعاملات اجتماعی، ارتباطات و بازی در کودکان کمتر از ۳ سال اشاره دارد.

اختلال تجزیه کننده دوران کودکی. این کودکان حداقل برای ۲ سال رشد معمولی دارند و سپس بخشی یا بیشتر مهارت های ارتباطی و اجتماعی خود را از دست می دهند.

اختلال رشد فراگیر (PDD یا اوتیسم غیر معمول). اگر فرزند شما رفتارهای اوتیسمی مانند تاخیر در مهارت های اجتماعی و ارتباطی دارد، اما در دسته دیگری قرار نمی گیرد، ممکن است پزشک شما از این اصطلاح استفاده کند.

چه چیزی باعث اوتیسم می شود؟

اینکه چرا اوتیسم دقیقاً رخ می دهد، مشخص نیست. این می تواند ناشی از مشکلات بخش هایی از مغز باشد که ورودی حسی را تفسیر می کند و زبان را پردازش می کند.

اوتیسم در پسران چهار برابر بیشتر از دختران است. این می تواند در افراد از هر نژاد، قومیت یا پیشینه اجتماعی رخ دهد. درآمد خانواده، سبک زندگی یا سطح تحصیلات روی خطر ابتلای کودک به اوتیسم تأثیری ندارد. اما برخی از عوامل خطر وجود دارد:

اوتیسم در خانواده ها وجود دارد، بنابراین ترکیب خاصی از ژن ها ممکن است خطر ابتلا به کودک را افزایش دهد.

خطر ابتلا به اوتیسم در یک کودک با والدین بزرگتر بیشتر است.

زنان باردار که در معرض برخی داروها یا مواد شیمیایی مانند الکل یا داروهای ضد تشنج قرار می گیرند، بیشتر احتمال دارد که فرزندان اوتیسمی داشته باشند. سایر عوامل خطر عبارتند از شرایط متابولیک مادر مانند دیابت و چاقی. تحقیقات همچنین اوتیسم را با فنیل کتونوری درمان نشده (همچنین PKU، یک اختلال متابولیک ناشی از فقدان آنزیم) و سرخجه (سرخک آلمانی) مرتبط دانسته است.

هیچ مدرکی مبنی بر اینکه واکسیناسیون باعث اوتیسم می شود وجود ندارد.

اوتیسم چگونه تشخیص داده می شود؟

تشخیص قطعی اوتیسم می تواند سخت باشد. پزشک شما روی رفتار و رشد تمرکز خواهد کرد.

برای کودکان، تشخیص معمولاً دو مرحله دارد.

یک غربالگری رشدی به پزشک شما می گوید که آیا کودک شما در مسیر مهارت های اساسی مانند یادگیری، صحبت کردن، رفتار و حرکت قرار دارد یا خیر. کارشناسان پیشنهاد می کنند که کودکان در طول معاینات منظم در ۹ ماهگی، ۱۸ ماهگی و ۲۴ یا ۳۰ ماهگی از نظر این تأخیرهای رشدی غربالگری شوند. کودکان به طور معمول در معاینات ۱۸ و ۲۴ ماهه خود به طور خاص از نظر اوتیسم بررسی می شوند.

اگر کودک شما در این غربالگری ها نشانه هایی از مشکل را نشان داد، به ارزیابی کامل تری نیاز دارد. این ممکن است شامل آزمایش‌های شنوایی و بینایی یا آزمایش‌های ژنتیکی باشد. پزشک شما ممکن است بخواهد فردی را که در زمینه اختلالات اوتیسم تخصص دارد، مانند یک متخصص اطفال رشد یا یک روانشناس کودک، بیاورد. برخی از روانشناسان همچنین می توانند آزمایشی به نام برنامه مشاهده تشخیصی اوتیسم (ADOS) ارائه دهند.

اگر در کودکی تشخیص داده نشد که اوتیسم دارید، اما متوجه شدید که علائم یا نشانه‌هایی از خود نشان می‌دهد، با پزشک خود صحبت کنید.

اوتیسم چگونه درمان می شود؟

هیچ درمانی برای اوتیسم وجود ندارد. اما درمان زودهنگام می تواند تفاوت بزرگی در رشد کودک مبتلا به اوتیسم ایجاد کند. اگر فکر می کنید کودک شما علائم ASD را نشان می دهد، در اسرع وقت به پزشک خود اطلاع دهید.

چیزی که برای یک نفر جواب می دهد ممکن است برای دیگری جواب ندهد. پزشک شما باید درمان را برای شما یا فرزندتان تنظیم کند. دو نوع اصلی درمان عبارتند از:

رفتار درمانی و ارتباط درمانی برای کمک به ساختار و سازمان. تجزیه و تحلیل رفتار کاربردی (ABA) یکی از این درمان ها است. رفتار مثبت را ترویج می کند و رفتار منفی را منع می کند. کاردرمانی می تواند به مهارت های زندگی مانند لباس پوشیدن، غذا خوردن و ارتباط با افراد کمک کند. درمان یکپارچگی حسی ممکن است به افرادی که در لمس شدن یا مناظر یا صداها مشکل دارند کمک کند. گفتار درمانی مهارت های ارتباطی را بهبود می بخشد.

داروهایی برای کمک به علائم ASD، مانند مشکلات توجه، بیش فعالی یا اضطراب.

درمان‌های مکمل ممکن است به تقویت مهارت‌های یادگیری و ارتباطی در برخی از افراد مبتلا به اوتیسم کمک کند. درمان های تکمیلی شامل موسیقی، هنر یا حیوانات درمانی مانند اسب سواری و حتی شنا با دلفین ها است.

مراقب تغییر رژیم غذایی فرزندتان باشید

قبل از امتحان چیزی متفاوت، مانند یک رژیم غذایی خاص، با پزشک خود صحبت کنید. هیچ مدرک محکمی مبنی بر اینکه رژیم های غذایی خاص به کودکان مبتلا به ASD کمک می کند وجود ندارد. اوتیسم یک اختلال پیچیده مغزی است. در حالی که ممکن است به نظر برسد که حذف برخی غذاها می تواند علائم کودک شما را تسکین دهد، در واقع ممکن است آسیب بیشتری به همراه داشته باشد.

به عنوان مثال، کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب استخوان های نازک تری دارند. محصولات لبنی دارای مواد مغذی هستند که می توانند استخوان های آنها را قوی تر کنند. مطالعات روی پروتئین موجود در فرآورده های شیری به نام کازئین نشان داده است که بسیاری از کودکان چه غذاهای حاوی این پروتئین مصرف کنند یا نه، همین کار را انجام می دهند. علائم اوتیسم آنها به هیچ وجه تغییر قابل توجهی نداشت.

برخی شواهد نشان می دهد که افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است سطوح پایینی از برخی ویتامین ها و مواد معدنی داشته باشند. این باعث اختلال طیف اوتیسم نمی شود. اما ممکن است مکمل ها برای بهبود تغذیه پیشنهاد شوند. ویتامین B و منیزیم دو مورد از مکمل هایی هستند که اغلب برای افراد مبتلا به اوتیسم استفاده می شود. اما افراد ممکن است در مصرف این ویتامین ها بیش از حد مصرف کنند، بنابراین باید از مصرف مگاویتامین اجتناب شود.

با این حال، برخی تغییرات رژیم غذایی ممکن است به علائم خاصی از اوتیسم کمک کند. به عنوان مثال، آلرژی های غذایی ممکن است مشکلات رفتاری را بدتر کند. حذف آلرژن از رژیم غذایی ممکن است مشکلات رفتاری را بهبود بخشد.

نکته مهم این است که رژیم غذایی کودک شما باید از نیازهای تغذیه ای خاص و علائم ASD حمایت کند. بهترین راه برای رسیدن به مفیدترین رژیم غذایی این است که با پزشک خود و یک متخصص تغذیه مانند یک متخصص تغذیه ثبت نام شده همکاری کنید. آنها به شما کمک می کنند تا یک برنامه غذایی متناسب با فرزندتان طراحی کنید.

برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم مشکلات گوارشی مانند یبوست، درد شکم یا تهوع و استفراغ دارند. پزشک شما می تواند رژیمی را پیشنهاد کند که آنها را بدتر نکند.