آیا موجودات فضایی هم به روش انسان ها در جستجوی حیات بیگانه هستند؟
آیا موجودات فضایی هم به روش انسان ها در جستجوی حیات بیگانه هستند ؟ دانشمندان سعی دارند چنین موضوعی را تحت را بررسی قرار دهند.
حتی اگر یکی از مبتدیان ستاره‌شناسی باشید، باز هم از روی روشنایی یک ستاره می‌توانید اطلاعات زیادی را کسب کنید. تاکنون ستاره‌شناسان موفق شده‌اند تعداد بسیاری از سیارات فراخورشیدی در منظومه‌های دور را به کمک یک تکنیک جالب رصد کنند. آن‌ها با زیر نظر گرفتن «گذر»های صورت گرفته از مقابل این ستاره‌ها، از وجود سیارات در مدار آنان مطلع می‌شوند. در واقع با گذر کردن یک سیاره فراخورشیدی از مقابل ستاره مادر، روشنایی این ستاره در بازه‌های زمانی به خصوصی دچار افت می‌شود و همین امر به ستاره‌شناسان کمک می‌کند که به وجود سیارات فراخورشیدی در مدار این ستاره‌ها اطلاع یابند. اکنون دانشمندان سعی دارند که امکان و یا عدم امکان استفاده از چنین متدی در مورد کره زمین را مورد بررسی خود قرار دهند. به عقیده آنان، تعداد ۶۸ سیاره فراخورشیدی در ناحیه منحصر به فردی قرار دارند که می‌توانند گذر زمین از مقابل خورشید را رصد کنند. حال سوال این است که آیا موجودات فضایی هم به روش انسان ها در جستجوی حیات بیگانه هستند؟
استفاده از روش تشخیص گذر از مقابل ستاره‌های آسمانی، تاکنون یافته‌های شگفت‌انگیزی را در اختیار ستاره‌شناسان قرار داده است. امروزه ما موفق شده‌ایم با همین روش تعداد ۲۳۰۰ سیاره فراخورشیدی را به طور قطعی کشف کنیم. از جمله این سیارات می‌توان به منظومه ۷ سیاره‌ای تراپیست-۱ (TRAPPIST-1) اشاره کرد که تراپیست-۱ یک کوتوله قرمز واقع در فاصله ۴۰ سال نوری زمین است. علاوه بر این، دانشمندان موفق شده‌اند یک سیاره حلقه‌ای عظیم همانند سیاره زحل را نیز رصد کنند که با عبور از مقابل ستاره تابی ، تغییرات نامنظمی را در الگوهای نوری آن به وجود می‌آورد. در ابتدا گفته می‌شد که الگوهای نامنظم ستاره تابی احتمالا به چرخش یک ابرسازه بیگانه در مدار این ستاره مربوط است.
گروهی از محققان دانشگاه کوئینز بلفاست (Queen’s University Belfast) و موسسه ماکس پلانک (Max Planck Institute) سعی بر آن دارند که چنین متد شناخته شده‌ای را در مورد کره زمین نیز مورد بررسی قرار دهند. سوال اساسی در این رابطه این است که آیا موجودات فضایی نیز به شیوه ای مشابه با انسان، در تلاش برای جستجوی حیات بیگانه هستند؟ به راستی منظومه شمسی ما از دیدگاه آنان چگونه به نظر می‌رسد؟ برای پی بردن به پاسخ این سوال، آنان یک نقشه دقیق از مناطق مشخصی از آسمان را ترسیم کردند که در این محل‌ها، امکان رصد منظومه شمسی بهتر از سایر نقاط فراهم است. جالب اینکه امکان رصد سیارات سنگی کوچک‌تر نظیر عطارد، زهره، زمین و مریخ بسیار ساده‌تر از غول‌های منظومه شمسی است!
رابرت ولز (Robert Wells) به عنوان سرپرست این مقاله گفت:
سیاره‌های بزرگ‌تر در هنگام عبور از ستاره‌های مادر بخش بزرگی از روشنایی آنان را مسدود می‌کنند. اما باید توجه داشت که فاکتور اساسی برای رصد سیارات فراخورشیدی، فاصله آنان از ستاره مادر است. به علت اینکه سیاره‌های سنگی موجود در منظومه شمسی در فاصله نزدیک‌تری نسبت به خورشید قرار دارند، رصد کردن گذرهای آن‌ها برای موجودات فضایی امکان‌پذیر خواهد بود.
به منظور اصلاح بهتر این مطالعه، دانشمندان بخش‌هایی از آسمان را مدنظر قرار دادند که بیش‌تر از یک سیاره قادر باشد گذرهای سیارات در منظومه شمسی را رصد کند. محاسبات آنان نشان داد که حداکثر ۳ سیاره از هر جهت قادر هستند گذرهای سیارات را مشاهده کنند.
کاتیا پاپنهگر (Katja Poppenhaeger) به عنوان یکی از نویسندگان این مطالعه می‌گوید:
پیش‌بینی ما بدین گونه است که هر ناظری که در این محدوده‌ها قرار گرفته باشد، به احتمال ۱ در ۴۰ قادر است حداقل یکی از سیارات را مشاهده کند. احتمال رصد دو و سه سیاره توسط این ناظران به ترتیب ۱۰ الی ۲۰ برابر کاهش خواهد یافت.
در مقایسه مناطق گذر با هزاران سیاره فراخورشیدی شناخته شده، دانشمندان دریافتند که ۶۸ تای آنان قادرند حداقل یکی از سیارات موجود در منظومه شمسی را مشاهده کنند. کره زمین تنها برای ۹ عدد از سیارات فراخورشیدی شناخته شده قابل مشاهده خواهد بود. بدین ترتیب در صورتی که موجودات فضایی نیز همانند انسان در جستجوی حیات بیگانه باشند، می‌توانند با بهره‌گیری از این روش جالب کره زمین را به عنوان یکی از سیارات موجود در منظومه شمسی رصد کنند.
اما آیا واقعا موجودات فضایی هم به روش انسان ها در جستجوی حیات بیگانه هستند؟ احتمالا خیر! حتی اگر تمدنی از موجودات فضایی دقیقا چنین متدی را به کار گیرند، باز هم احتمال رصد زمین توسط آنان وجود ندارد؛ چرا که هیچ کدام از ۹ سیاره مذکور در کمربند حیات واقع نشده‌اند. بر اساس همین مدل دانشمندان متوجه شدند که حداقل ۱۰ سیاره در منطقه دید ما قرار دارد که از حیات‌پذیری مناسبی برخوردار است. با این حال در صورتی که تمدنی از موجودات بیگانه در آن ساکن باشند، ما هنوز نتوانسته‌ایم از وجود آنان اطلاع پیدا کنیم.
