این تعریف و تمجیدها را از فرزندان تان نکنید!

پایگاه خبری تریتا نیوز ، سمیرا سرایلو ، ممکن است تصور کنید عزت نفس بچه ها را تقویت می کنید ، اما ممکن است ناخواسته آنها را برای مبارزه آماده کنید. در اینجا مواردی است که برای جلوگیری از تله تحسین نباید گفته شود.

تعریف کردن یا نکردن مسئله این است!

…مساله این است. در حالی که تأیید مثبت برای تربیت فرزند شما ضروری است ، اما از طرف دیگر باید مراقب باشید (و چگونه) آن را می گویید. چپ و راست تعریف کردن ممکن است ایده خوبی به نظر برسد ، اما مهم است که قبل از صحبت کردن فکر کنید. ادامه را بخوانید تا ببینید چه چیزی را نباید به فرزندان خود بگویید – و چگونه می توانید این ستایش های دروغین را با ستایش مفیدتری جایگزین کنید.

“تو خیلی باهوشی!”

نسلهای گذشته ممکن است بسیار سخت گیر بوده و از تحسین فرزندان خودداری کرده باشند ، اما والدین امروز ممکن است در این مورد زیاده روی کنند. به گفته کارشناسان رشد کودک، نکته تحسین تشویق رفتار مثبت است. اما “باهوش” بودن یک رفتار نیست و بچه ها نمی توانند کنترلی روی آن داشته باشند. کریستیا اسپیرز براون، دکتری، استاد روانشناسی در دانشگاه کنتاکی، می گوید: بنابراین تحسین آنها از این جهت مفید نیست زیرا بچه ها – و بزرگسالان – معمولاً فکر می کنند باهوش بودن ذاتی و ثابت است.” “آنها فکر می کنند شما با میزان خاصی از” هوشمندی “متولد شده اید، و اگر کارهای مدرسه به راحتی انجام شود، شما باهوش هستید و اگر کارهای مدرسه دشوار باشد ، شما باهوش نیستید.” بنابراین وقتی با مشکل روبرو می شوند یا شکست می خورند، مشکل را بسیار دلسردکننده و غیرقابل حل می یابند. در عوض، مطالعات نشان داده است تحسین والدین از تلاش زیاد کودکان به جای توانایی های ذاتی او، استقامت او را بهتر توسعه می دهد. دکتر براون می گوید: گفتن جملاتی مانند”من از این که در ریاضیات خیلی زحمت کشیدی بهت افتخار می کنم “یا” من از این که چقدر در زمینه املا درس می خوانی افتخار می کنم “به کودک می گوید که موفقیت او به خاطر تلاش است. “سپس ، وقتی بچه ها با مشکلی روبرو می شوند ، به احتمال زیاد برای موفقیت بیشتر تلاش می کنند و به ندرت تسلیم می شوند.

“من افتخار می کنم که ۲۰ گرفتی!”

البته که اگر کودکان نمره خوبی بگیرند، والدین به آنها افتخار می کنند – اما این پیشرفت است که باید به جای نتیجه نهایی مورد ستایش قرار گیرد. دکتر لورا مارکام، نویسنده  کتاب والدین مسالمت آمیز، کودکان شاد: چگونه جلوی فریاد کشیدن را بگیریم و ارتباط برقرار کنیم، می گوید: “تحقیقات نشان می دهد افراد زمانی شادتر هستند که ذهنیت” رشد ” داسته باشند تا ذهنیت” ثابت “. تحقیقات دانشگاه استنفورد نشان داد که کودکان دارای ذهنیت رشد در نمرات و مهارت های مطالعه بیشتر پیشرفت می کنند – زیرا آنها معتقدند اگر در این زمینه کار کنند می توانند بهتر شوند. دکتر مارکام می گوید: “ما می خواهیم کودکان را به شیوه هایی تشویق کنیم که به آنها کمک کند ذهنیت رشد پیدا کنند، که به آنها کمک می کند مقاوم تر شوند و بتوانند برای تحقق اهداف خود در زندگی سخت تلاش کنند.” یک راه بهتر برای تحسین این است که به آنها نشان دهید چگونه تلاش آنها منجر به موفقیت شان شده است.دکتر پل دوناهو بنیانگذارمرکزرشد کودکان و نویسنده کتاب والدین بدون ترس می گوید: “تشویق آنها با تحسین پیشرفت-” تو واقعاً اکنون بعد از آن همه تمرین موفق شدی آن کار را انجام بدهی”-می تواند به آنها این حس واقعی را بدهد که در جهت پیشرفت بیشتر قدم برداشته اند.” او همچنین می گوید:”به همین ترتیب کودکی که ممکن است عاشق کتاب خواندن نباشد اما دارد تلاش می کند تا فصل اول کتابش را تمام کند به کلمات و حرف های دلگرم کننده نیاز دارد:” تو واقعاً سخت کار کردی تا تمرکز خودت را حفظ کنی و تا اینجا بخوانی و آن کتاب طولانی را تمام کنی. ” چنین تمجیدهایی باعث می شود کودک بیشتر این کار را تکرار کند.

“نقاشی هات بسیار زیبا هستند”

در اینجا یکی دیگر از موارد پیچیده وجود دارد: شاید شما فکر می کنید کارهای هنری آنها زیبا است، اما با تحسین کودکان از این طریق ، آنها را تشویق می کنید تا برای تأیید به دنبال یک عامل بیرون از خود باشند. دکتر مارکام می گوید: “این به کودک می آموزد که کار او همیشه توسط دیگران ارزیابی می شود ، که اعتماد به نفس او را تضعیف می کند.” “همچنین به او می آموزد فقط برای شنیدن”این زیباست!” از دهان والدینش نقاشی های بیشتر و بیشتر و بدون تلاش بکشد. در تحقیقی نشان داده شد کودکانی که زیادی والدین آٖنها را برای کارهای هنری تشویق می کردند اغلب نقاشی های ساده تری می کشیدند نسبت به کسانی که خودشان را بیشتر به چالش می کشیدند، چون برای آنها گزینه امن تری بود. ابرای جلوگیری از دلسردی ناخواسته کودکان، از میزان وقتی آنها در پروژه خود صرف کردند تعریف کنید، نکاتی را در مورد نقاشی ارائه دهید (“می بینم از بافت برای نشان دادن امواج در اقیانوس استفاده کردی”) ، و سپس نظر آنها را در مورد کار خود بپرسید. این تأیید شما نیست که باید مهم باشد – بلکه نظر خودشان است که مهم است. در عوض، وظیفه شما این است که علاقه بچه ها را نسبت به کاری که انجام می دهند تقویت کنید. دکتر مارکهام می گوید “چرا به جای ارزیابی محصول ، بر تلاش و آنچه کودک در واقع انجام داده یا احساس کرده تمرکز نمی کنیم؟”

“تو دختر/پسر خوبی هستی!”

تحسین کودک به دلیل “خوب” بودن ، ارزش ذاتی را برای آنها قائل است نه برای عملکردهای آنها، بنابراین آنها خود را “خوب” یا “بد” می دانند. خوب بودن چه ایرادی دارد؟ دکتر مارکام می گوید: “همه کودکان می دانند که آنها همیشه” خوب “نیستند و افکار و احساساتی دارند که شما دوست ندارید.” “بنابراین اگر به آنها بگویید که آنها خوب هستند ، آنها باید با بد رفتاری به شما نشان دهند چندان خوب نیستند – یا در فریب دادن شما سرمایه گذاری زیادی می کنند و احساس می کنند که باید خود واقعی شان را پنهان کرده و همیشه ادای آدم کامل را درآورند، که به مراتب بدتر است.» به جای ارزیابی خود کودک ، همیشه اقدامات کودک را ارزیابی کنید.

“تو خیلی خوشگلی!”

ممکن است ما بیشتر از ظاهر پسرها به ظاهر، لباس و موهای دختران توجه کنیم، بنابراین تعریف کردن از آنها طبیعی به نظر می رسد – اما این شواهدی از تعصب جنسیتی ماست. دکتر براون می گوید: “مشکل در پیامهایی است که دختران از هر سو دریافت می کنند.” “دختران در فرهنگی در حال رشد هستند که ارزش آنها پیوسته با ظاهر آنها در ارتباط است، بنابراین پیام جمعی که دختران درونی می کنند این است که برای داشتن ارزش باید جذاب باشند.” نظرسنجی انجام شده توسط Girlguiding در سال ۲۰۱۶ نشان داد که دختران در مدرسه ابتدایی احساس می کنند که زیبا به نظر می رسند. زیبا بودن نیز به عنوان امری قابل کنترل تلقی می شود – بنابراین اگر دختری احساس کند زیبا نیست ، ممکن است احساس کند دوست داشتنی نیست و که کاری از دستش برنمی آید. یا ممکن است به جای تمرکز بر مهارت ها و علایق ارزشمندتر ، تلاش زیادی برای ظاهر زیبا صرف کند. دکتر مارکام می گوید: “به طور کلی، هیچ دلیلی برای ارزیابی ظاهر یک کودک وجود ندارد – و هیچ دلیلی هم پسندیده نیست.”

“کارت عالی بود!”

اکثر والدین در طول روز بی دلیل صدبار این را می گویند، اما در واقع روش موثری برای ایجاد انگیزه در کودکان نیست. دکتر مارکام می گوید: “این باعث ایجاد یک کودک معتاد به تحسین می شود که نیاز به کسب اطمینان مداوم دارد.” “کودک یاد می گیرد که وظیفه خود را برای کسب تحسین انجام دهد و از یافتن پاداش ذاتی در کار، که به کودک انگیزه می دهد دست می کشد.” ما بچه هایمان را دوست داریم و می خواهیم آنها نسبت به خود احساس خوبی داشته باشند، اما تحسین برای هر کار کوچکی که انجام می دهد باعث می شود تعاریف معنی خود را از دست بدهد. یک مطالعه در ایالت اوهایو نشان داد که تمجید مداوم خودشیفتگی را تقویت می کند ، نه عزت نفس را. همچنین، بدون دلیل خاصی بگویید «کارت عالی بود!» عملا هیچ اطلاعات واقعی در مورد اینکه کدام قسمت کارش خوب بوده نمی دهد. دکتر براون ایده ای در مورد نحوه تغییر آن دارد. او می گوید: “گفتن چیزهای مثبت به فرزندانمان همیشه مثبت است، اما لزوماً نیازی به تحسین نیست.” “به عنوان مثال ، به جای گفتن” کارت برای چیدن میز خوب بود”، والدین می توانند آن را به” متشکرم که کمک کردی “تغییر دهند.”

“تو بهترینی!”

حتی اگر آنها به معنای واقعی کلمه در کاری بهترین باشند (که احتمال آن زیاد نیست)، زیادی گفتن آن به بچه ها می تواند توقع موفقیت دائمی در آنها ایجاد کند که آنها همیشه تلاش خود را برای حفظ آن انجام دهند. تحسین بیش از حد مطلق می تواند فشار زیادی را به بچه ها وارد کند تا احساس کنند همیشه باید در کار خود بهترین باشند، استانداردی که می تواند به طرز غیرقابل تحملی بالا باشد. طبق تحقیقی که محققان کالج رید و دانشگاه استنفورد انجام داده اند، اگر کودکی تصور کند نمی تواند به آن پاسخ دهد می تواند احساس عدم کفایت را در او ایجاد کند. همچنین می تواند نتیجه معکوس داشته باشد و به کودکان بیاموزد که تمرکز خود را به فعالیتهایی محدود کنند که می دانند می توانند در آنها پیشرفت کنند. این می تواند کودکان را متوقف کند تا چیزهای جدید را امتحان نکنند ، یا در مواقعی که شرایط سخت می شود به آن توجه نکنند. ایجاد استانداردهای واقع بینانه و قابل دستیابی و تحسین درست به جای مقایسه با دیگران بهترین تکنیک است.

تمجیدی که صادقانه نیست

بچه ها دارای یک آشکارساز خوب هستند و می دانند چه زمانی واقعاً به کار آنها علاقه ای ندارید یا به آنها افتخار نمی کنید. دکتر دوناهو می گوید: “کودکان به راحتی می توانند تشخیص دهند ما از آنها ناامید شده ایم، یا وقتی تحسین ما غیر واقعی، غیر صادقانه یا بدتر از آن طعنه آمیز است به راحتی آن را تشخیص می دهند. یکی از مهمترین چیزهایی که کودکان آرزو می کنند این است که والدینشان در محبت، حمایت و انتقاد سازنده با آنها صادق باشند.” برای مثال، اگر فرزندتان در برنامه استعدادیابی به طرز وحشتناکی آواز خواند، ممکن است بگویید: ” افتخار می کنم که اینقدر شجاع بودی که جلوی همه ایستادی و آواز خواندی!” یک مطالعه اخیر از کره جنوبی نشان داد که درک کودکان از تحسین بیش از حد (و همچنین تحسین کم) عملکرد ضعیف تری مدرسه و افسردگی بالاتر را به همراه دارد تا کودکانی که تحسین و تمجید واقعی را دریافت کرده اند. دکتر براون می گوید: “هدف این است که تعریف و تمجید را معنی دار کنیم و به کودکان نشان دهیم که برای چه ویژگی هایی ارزش قائل هستیم ، مانند سخت کوشی ، مفید بودن و مهربانی. والدین نباید تمجید را راهی برای ایجاد عزت نفس بدانند، زیرا اینطور نیست. در عوض، تمجید می تواند راهی برای تقویت ویژگی های خاصی باشد که می خواهیم در فرزندان خود پرورش دهیم و به آنها کمک می کند تا بزرگسالان موفق تری باشند. ”

پس از تحسین و تمجید هم به اندازه و در جای مناسب استفاده کنید!