سپرده گذاری در بانک بهتر است یا بیمه عمر ؟
همواره یکی از دغدغه های افراد بیمه و بازنشستگی است که افراد نسبت به این موارد اطلاع بسیار کمی دارند و سوال بزرگ ذهن افراد آن است که آیاپولی برای آینده در بانک سپرده و سود آن را دریافت کرد یا بیمه عمر خرید و بعد از چند سال ماهیانه مبلغی را به عنوان حق بازنشستگی و بیمه حوادث و عمر دریافت کرد.
بيمه عمر نوعی توافق است كه افراد را با پرداخت هزينه‌ای ماهيانه/ساليانه تحت پوشش انواع موارد بيمه‌ای و سلامت قرار می‌دهد. هدف اصلی این بیمه که بر اساس مدل شناخته‌شده طراحی Flexible Universal Life و مديريت پيشرفته ريسك شکل گرفته، ايجاد اطمينان و آرامش در بازه‌های زمانی مختلف زندگی است. خدمات پوششی این بیمه از پنج بخش پوشش عمر، فوت حادثی، امراض خاص، از كارافتادگی، پوشش معافيت و درآمد از كارافتادگی تشکیل شده است. با این وجود پيشينه بيمه عمر نشان می‌دهد كه تقاضای پوشش كامل، همواره و به ميزان قابل توجهی با ديگر گزينه‌های پوششی فاصله دارد. زيرا اين پوشش به صرفه‌تر و پاسخگوی مناسب‌تری برای نگرانی افراد جامعه از آينده بوده است. اما به طور كلی سرمايه فوت، هسته مركزی تمامی بخش‌های تشكيل‌دهنده آن است.
در اين ميان، پوشش فوت حادثی با تعهد ۱۰۰ برابری پرداخت بالاترين ميزان تعهد شركت‌های بيمه را به خود اختصاص می‌دهد و با پوشش معافيت می‌توان درصورت بروز مشكلات مالی از پرداخت حق بيمه خود تا بازه‌ای حداكثر ده ساله معاف شد.
تاریخچه بیمه عمر در ایران
براساس آمار، پس از گذشت سه دهه از ورود بيمه عمر به ايران، آنچه جای تامل دارد، استقبال کم عموم مردم از اين نوع بيمه است. نكته‌ای كه می‌توان علت آن را در تفكر عموم مردم دانست. در باور مردم بیمه عمر صرفا به عنوان منبع سرمايه‌گذاری و سوددهی شناخته می‌شود. به طور مثال مقايسه سوددهی بانك‌ها و بيمه همواره جزء سوالات رايج آن‌ها بوده است؛ آنچه نشان‌دهنده نگاه كوتاه‌مدت و صرفا سرمايه‌گذاری به خدمتي است كه نام بيمه را يدك می‌كشد. در صورتی که تمرکز بيمه عمر در درجه اول پوشش افراد در برابر حوادث آینده و در درجه بعد سوددهی است.
انواع پوشش، نحوه سرمایه‌گذاری و رویکرد بیمه‌گران در ایران
توجه به كهنسالی و مشكلات آن دوران، موضوعی بسيار جدی در سراسر دنيا اما فراموش‌شده در داخل كشور است. بازه‌ای كه همه ما حدودا یک سوم عمرمان را در آن سپری می‌كنيم و همواره دغدغه معيشتی، جزئی از آن بوده است. بر اساس همين واقعيت، بيمه‌گران با اتخاذ روش‌هایی افراد را به سرمايه‌گذاری بلندمدت تشويق كرده‌اند. در طول ساليان ابتدايی (حدود ۳ سال) شركت‌های بيمه با سرمايه‌گذاری وجه بيمه‌گذاران آن را به حد سوددهی می‌رسانند تا پس از آن به تدريج سرمايه‌گذاری نقش قابل توجهی در اين نوع خدمت ايفا كند؛ به همين دليل حداقل زمان سرمايه‌گذاری در انواع اين بيمه ۵ سال تعيين شده است.
بنابراين ميزان اندوخته افراد به صورت تصاعدی افزايش می‌يابد تا در درازمدت به سوددهی قابل ملاحظه‌ای برسد. اين سود كه بر پايه سن، ميزان پرداختی و نوع بيمه انتخابی محاسبه می‌شود، به صورت جداولی توسط بيمه‌گران پس از مراجعه در اختيار افراد قرار خواهد گرفت. در پايان مدت توافق و بر طبق همين جداول، بيمه‌گذاران و یا ذی‌نفعان می‌توانند از انباشته خود به صورت يكجا و يا مستمری استفاده كنند.
در ايران ميزان محاسبه سود شركت‌های مختلف بيمه با هم متفاوت است. پرداخت سود قطعی ماهيانه به صورت روزشمار و يا سوددهی بر اساس محاسبه ميزان سود ساليانه از جمله روش‌های مختلف پرداختی اين شركت‌ها است؛ به طوری كه در روش دوم بيمه‌گران علاوه بر پرداخت سود قطعی روزشمار، پس از برگزاری جلسات ساليانه با بيمه مركزی و مشخص شدن سود سال جاری اقدام به پرداخت باقیمانده سود بيمه‌گذاران خود می‌كنند.
مسلم است كه هميشه می‌توان با آينده‌نگری در دوران جوانی و با هر درآمدی هر چند اندك به فكر اندوخته برای آينده و ايجاد يك عمر مطمئن بود. بدون شك با فراگيرشدن بيمه عمر در سراسر دنيا، در صورت رعايت مقررات و كسب اطلاع از مفهوم اين بيمه در ايران نيز می‌توان از آينده مطمئن‌تری بهره برد. پس آنچه واضح است “سرمايه‌گذاری تضمين شده برای تامين نيازهای اقتصادی و درمانی افراد جامعه براي آينده” هدف اصلی بيمه‌گذاران در كشورمان است.
