ریچارد گیر تبعید شده از هالیوود، در مسیر پروژه ای مستقل
بازیگری که با بازی در فیلمهایی چون «ژیگولوی آمریکایی» تا «زن زیبا»، در صدر لیست درجه یکهای هالیوودی جای داشت، با دفاعی جانانه که از تبت مقابل اعمال چین انجام داد، مسیرش را عوض کرد و وارد جاده فیلمهای مستقل شد. نتیجه این کار وی البته به تولید فیلمهایی جدید و با نقدهای بهتر منجر شد که مسیر حرفهای جدید وی را تشکیل داده است.
به نقل از هالیوود ریپورتر، وقتی ریچارد گیِر (Richard Gere) سال ۱۹۹۳ روی فرش قرمز در مراسم اسکار گام برداشت، به هیچ وجه نمی توانست بداند که عواقب آن شب، بیش از ۲۰ سال بعد، در مسیر حرفهای کاری وی تغییر ایجاد خواهد کرد. او که برای معرفی کردن برنده جایزه بهترین کارگردانی هنری روی صحنه دعوت شده بود، حرف های معمول از پیش نوشته شده را کنار گذاشت تا به اشغال تبت توسط چین و «وضعیت حقوق بشر حقیقتا وحشتناک» در آن منطقه بپردازد. جیل کیتس فقید، تهیه کننده مراسم، حسابی خشمگین شد و سخنرانیهای سیاسی مراسم آن سال – سوزان ساراندون و تیم رابینز هم به نیابت از پناهندگان هاییتی صحبت کرده بودند – را «توهین آمیز و بدون صداقت» خواند و عهد بست که هر سه ستاره را از اسکارهای آینده کنار میگذارد.
ریچارد گیِر که این حرفها رویش تاثیری نگذاشته بود و مدت ها بود که به عنوان یک دوست کنار رهبر تبعید شده تبت یعنی دالایی لاما ایستادگی میکرد، دست از صحبت کردن برنداشت. در سال ۲۰۰۸ او خواستار بایکوت کردن مراسم المپیک پکن شد و هنوز هم از طریق دو بنیادی که خود تاسیس کرده یعنی «کمپین بینالمللی برای تبت» واقع در واشنگتن و «بنیاد گیر» در نیویورک از این هدف حمایت میکند. در عین حال تعجبی هم ندارد که او تا آخر عمرش از ورود به چین منع شده است.
اما حالا که هالیوود دارد بیشتر از همیشه خود را به این ابرقدرت اقتدارگرا نزدیک میکند و استودیوها مواظب هستند که به این دولت خارجی که حالا به دومین بازار باکس آفیس بزرگ جهان تبدیل شده توهین نکنند، این ستاره دارد بهایش را میپردازد. او می گوید: «مسلما فیلمهایی هستند که من نمی توانم در آنها بازی کنم چون چینیها می گویند فیلم او نه. اخیرا حتی کسی به من گفت نمیتواند سرمایه فیلمی با حضور من را تامین کند چون چینیها را ناراحت می کند.»
دوری ۱۰ ساله از هالیوود
با وجود این حقیقت که ریچارد گیِر که حالا ۶۷ سال دارد، زمانی یکی از محبوبترین و خواستنی ترین مردان نقش اول نسل خودش بود، او حالا بیش از یک دهه است که در یک فیلم استودیویی کامل بازی نکرده است و آخرین آن هم فیلم رمانس «شب هایی در رودانت» سال ۲۰۰۸ محصول استودیوهای برادران وارنر و ویلج رودشو بود.
ممکن است صنعت فیلم به خاطر تبلیغ برای آزادی بیان به خود ببالد (فصل جوایز امسال تعدادی سخنرانیهای ضد ترامپ داشت که بسیار شدیدتر از انتقاد سال ۹۳ ریچارد گیِر از چین بودند) اما چین هنوز هم مسئلهای است که هالیوود می ترسد به آن اشاره کند. در زمانی که کمبودی برای بازیگران مرد شصت و چند ساله نیست، از جمله تام هنکس، دنزل واشنگتن، لیام نیسون، سیلوستر استالونه و حتی مل گیبسون، طبیعی است از آنها درخواست شود در فیلم های استودیویی بازی کنند و در چنین شرایطی ریچارد گیِر باید به فیلم های مستقل بپردازد.
او در حال حاضر دو فیلم کوچک دارد که با یک فاصله زمانی سه هفتهای بیرون می آیند: او در فیلم «نورمن» محصول سونی پیکچرز کلاسیکس که روز چهاردهم آوریل اکران شد نقش شخصیت اصلی را بازی میکند و در فیلم «شام» محصول اورچارد که روز پنجم ماه مه اکران می شود نقش یک عضو کنگره را ایفا میکند که در معرض یک رسوایی قرار گرفته است. اما در حالی که گیر فعلا دارد بهترین نقدهای مسیر حرفهای کاری اش در سال های اخیر را دریافت می کند، کاملا واضح است که کنار گذاشتن این بازیگر به ضرر هالیوود بوده است. مخصوصا برای بازی در فیلم «نورمن» نیویورک تایمز در نقدش گفت «او هرگز بهتر از این نبوده» و رولینگ استونز هم دربارهاش نوشت «او جذبهاش به عنوان یک ستاره را کم میکند و در این نقش به اوج مسیر حرفهای کاری اش میرسد».
مصاحبه ها از نظر این بازیگر یک مسئله آزاردهنده اما ضروری کاری هستند و خودش در این باره میگوید «تا حدی خودمانی خواهم بود. حالا دیگر میدانم با چه چیزهایی حس راحتی می کنم». هنوز هم همان حس اعتماد به نفس و در عین حال مرموز بودن که در نقش سال ۱۹۸۰ در «ژیگولوی آمریکایی» در او مشخص بود و او را ستاره کرد ، در او دیده می شود. او که وقتش را بین آپارتمانی در گرامرسی پارک و خانهای در بدفورد واقع در نیویورک تقسیم میکند، می گوید دارد از فصل بهار لذت میبرد و اضافه میکند: «این بهترین بخش نیویورک است. بهار. هوا گرم میشود. گل ها باز میشوند. همه چیز جالب می شود. نیویورک در بهار یک دیوانگی کامل است.»
اما همینطور که بحث به سمت مسیر حرفهای کاری اش می رود، او ماجرایی را تعریف می کند که او را از یک فیلم مستقل و غیراستودیویی بیرون انداختند در حالی که هرگز قرار نبود آن فیلم در چین هم اکران بشود. او میگوید: «این کاربا یک کارگردان چینی پیش میرفت و دو هفته پیش از اینکه فیلمبرداری را شروع کنیم او زنگ می زند و می گوید ببخشید نمیتوانم این کار را بکنم. تماس تلفنی مان مخفی و در یک خط حفاظت شده بود. وبعد معلوم شد اگر با این کارگردان کار میکردم، او و خانواده اش هرگز نمیتوانستند از کشور بیرون بروند و او دیگر هرگز اجازه کاربه دست نمیآورد.»
ممنوعیت قدیمی آکادمی و رضایت از نپوشیدن تاکسیدو
در مقایسه با این، آن ممنوعیت قدیمی آکادمی چیزی پیش پا افتاده به نظر میرسد. او شانه هایش را بالا میاندازد و می گوید «دیگر مجبور نبودم تاکسیدو بپوشم. مشکلی با این مسئله نداشتم.» اما ساراندون که در فیلم های «آربیتراژ» و «برقصیم» مقابل گیر نقش آفرینی کرد و زمانی در نیویورک همسایه او بود، می گوید یک استاندارد دوگانه هم در کار است. او میگوید: «مهم نیست که با صدای بلند در مورد ترامپ صحبت میکنید یا نه چون هالیوود از ترامپ متنفر است. اما ریچارد خیلی شجاع بود که آن حرفها را زد. او داشت توجه را به چیزهایی جلب می کرد که همه قبول کرده بودند به آن توجه نکنند. گناه همین است.»
چند سال طول کشید تا دلالت های کامل این مسئله روشن شود و این وقتی بود که گیر در تریلر سال ۱۹۹۷ جان آونت با عنوان «گوشه قرمز» در نقش یک تاجر آمریکایی بازی کرد که در چین به اشتباه متهم به قتل میشود. گیر می گوید: «همه از فیلم راضی بودند. از طرف رییس استودیو تماسهایی دریافت کردم. در برنامه اوپرا شرکت کردم. بعد، ناگهان، تماسهایی دریافت کردم که می گفتند نمی خواهیم در تورهای رسانه ای شرکت کنی. ام جیام می خواست یک قرارداد کلی با چین امضا کند. چین به آنها گفت اگر این فیلم را اکران کنید، ما نمی خریم. و اینطور بود که آنها آن را کنار گذاشتند.»
اما خوب مگر در بلاکباسترهای استودیویی به او نقش ندهند چه اتفاقی میافتد؟ او می گوید: «علاقه ای به بازی کردن نقش جِدای چروکیده شما در فیلم بزرگ تان ندارم. به اندازهای در سه دهه قبل موفق بوده ام که حالا بتوانم این فیلم های کوچک تر را بسازم.» بله، در حقیقت گیر به اندازهای ثروتمند هست که از هالیوود کناره گیری کند. در پوشش خبری پرونده طلاق طولانی گیر از همسر دومش کری لوول بازیگر که با هم یک پسر نوجوان هم دارند، نیویورک پست تخمین زد که او ثروتی معادل ۲۵۰ میلیون دلار دارد.
اعتراض به شهرکسازی غیرقانونی صهیونیستها
این روزها، گیر که گفته می شود با بازیگر و فعال اجتماعی ۳۴ ساله اسپانیایی الحاندرا سیلوا همراه است، روی فیلم های مستقل مثل تریلر مالی سال ۲۰۱۲ «آربیتراژ» ساخته نیکولاس جرکی که موفقترین فیلم پخش شده تا به حال در فرمت VOD بود، کار میکند. او همچنین در وجود اورن موورمن که فیلم «نورمن» را تهیه کرد و نویسنده و کارگردان «شام» بود، یک شریک ثابت پیدا کرده است. موورمن میگوید: «من عاشق نحوه تفکر و احساس او شدم، آن طوری که او با دنیا ارتباط برقرار میکند عالی است. با هم خوب کار میکنیم.»
در فیلم «نورمن» ریچارد گیِر نقش یک کلاهبردار سیاسی نیویورکی را بازی میکند که وسط یک شایعه رشوه دهی اسراییلی گرفتار میشود که شامل نخست وزیر رژیم صهیونیستی هم میشود. این در حالی است که این بازیگر مدتهاست به انتقاد از دولت اسراییل پرداخته و در عین حال در خاورمیانه کارهای بشردوستانه انجام داده است و دیدگاههای شدیدی نسبت به شهرک های اسراییلی دارد. او می گوید: «کاملا مشخص است که ساختن این شهرک ها طبق قوانین بینالمللی غیرقانونی است. و حتی شاید حتی طبق قوانین اسراییلی هم غیرقانونی باشد. اما اگر شما این را با صدای بلند در اسراییل بگویید، خائن هستید.»
ریچارد گیِر که تا به حال نامزد اسکار نشده، حتی نه برای فیلم سال ۲۰۰۲ «شیکاگو» که برایش یک گلدن گلوب برد، اقرار می کند که از آن مسئله اذیت شد. او به یاد می آورد: «در یک هتل در پاریس بودیم. همه برای اعلام نامزدیها رادیو روشن کرده بودند. می توانستید صدای وواها را بشنوید. مثلا این یکی نامزد شد. ووا! بعدی. هورا! بعد سکوت. مسلما لحظه ای از «اوه» آن وسط بود.»
شاید «نورمن» بتواند شانسی برای رستگاری این بازیگر باشد. سونی پیکچرز کلاسیکس می خواهد یک کمپین فصل جوایز برای گیر درست کند که تازه اخیرا عضو آکادمی اسکار شده است.
در عین حال، ممکن است به خاطر چین او فرد پذیرفته نشده هالیوود باشد، اما او فلسفی با این مسئله برخورد می کند و می گوید: «استودیوها به احتمال تولید کردن فیلمهایی با سودهای بزرگ علاقه دارند. اما من هنوز دارم همان فیلم هایی را میسازم که وقتی کارم را شروع کردم می ساختم. کوچک، جالب، حول محور شخصیت و با داستان هایی که حول محور روایت میچرخند. تحریم هالیوود به هیچ وجه روی زندگی ام تاثیر نگذاشته است.»
