ارتباط میان افسردگی با توانایی تفکر و حافظه
دکتر «رابرت ویلسون» از مرکز پزشکی شیکاگو آمریکا، در این باره می‌گوید: «این یافته نشان می‌دهد افسردگی یکی از عوامل ایجاد فراموشی است و اگر بتوانیم جلوی افسردگی یا عوامل ایجاد استرس را بگیریم و یا افسردگی را مورد درمان قرار دهیم، می‌توانیم تا حدی توانایی تفکر و حافظه در سنین سالمندی را حفظ کنیم.»
در این پژوهش ۱۷۶۴ شرکت کننده که در ابتدای طرح حداقل ۷۷ ساله بودند و هیچ گونه مشکلی در زمینه حافظه نداشتند مورد مطالعه قرار گرفتند. این شرکت کنندگان هر سال از نظر مواردی همچون احساس تنهایی یا کم اشتهایی مورد مطالعه قرار می‌گرفتند و حتی آزمون‌هایی در طول این هشت سال برای سنجش توانایی تفکر و حافظه آنها به انجام می‌رسید.
در طول این مطالعه ۶۸۰ نفر از این شرکت کنندگان فوت کردند و ۵۸۲ نفر از آنها مورد کالبدشکافی قرار گرفتند تا علائم فراموشی و یا سایر آسیب‌ها در مغز آنها شناسایی شود.
در طول این مطالعه، ۹۲۲ نفر (۵۲ درصد از شرکت کنندگان) دچار «نقص شناختی خفیف» (MCI) شده بودند. منظور از نقص شناختی خفیف، مشکلاتی است که در توانایی حافظه و تفکر افراد روی می‌دهد و معمولاً پیش از بروز آلزایمر ایجاد می‌شود. همچنین ۳۱۵ نفر (۱۸ درصد از شرکت کنندگان) دچار فراموشی شدند.
پژوهشگران هیچ رابطه‌ای میان میزان آسیب وارد شده به مغز و شدت علائم افسردگی در افراد و یا تغییرات علائم افسردگی در طی زمان نیافتند.
فراوانی علائم افسردگی در افرادی که فراموشی داشتند، پیش از آغاز فراموشی بیشتر بود؛ اما در عین حال علائم افسردگی پس از آغاز فراموشی در آنها به شدت کاهش می‌یافت.
نتیجه کلی این مطالعه این است که میزان زیاد علائم افسردگی با کاهش سریع توانایی تفکر و حافظه ارتباط دارد.
افسردگی عامل ایجاد حدود ۵ درصد از کاهش توانایی‌های شناختی و ذهنی انسان است که نمی‌توان آن را به آسیب مغز ناشی از پیری نسبت داد.
