۱۰ مورد از بهترین نقش آفرینی های بازیگران در سریال های تلویزیونی

تلویزیون همواره بازیگران بسیار قابلی داشته که گاهی اوقات در فیلم های سینمایی نیز بازی کرده اند یا بازیگرانی که در هر دو عرصه شناخته شده بوده اند، بازیگرانی مانند مارتین شین، بندیکت کامبربچ، کیفر ساثرلند، جیمز اسپیدر و دیگران. اما بازیگرانی نیز وجود دارند که از بازیگران برجسته عرصه سینما بوده یا به خاطر کارهای سینمایی شان شناخته می شدند و ناگهان در یک سریال تلویزیونی ظاهر شدند. حتی اگر این افراد همچنان شهرت عمده خود را مرهون فعالیت های سینمایی شان باشند نیز ممکن است در عرصه تلویزیون نیز مورد توجه قرار گرفته و بر طرفداران آن ها افزوده شود. بسیاری از چنین نمونه هایی در دهه حاضر رخ داده اند.

در گذشته شبکه HBO بود که این اعتبار را به بازیگران سرشناس عرصه سینمایی می بخشید اما این روزها دیگر تنها این شبکه نیست. اکنون تلویزیون، دستکم در ایالات متحده، در عصر طلایی خود به سر می برد و حتی تلویزیون بریتانیا نیز شاهد برخی از این حضورهای غافلگیر کننده بوده که نمونه بارز آن را می توان حضور هیو گرانت در سریال پرطرفدار «یک رسوایی کاملاً انگلیسی» (A Very English Scandal) دانست. نقش آفرینی های بی نقص زیادی در عرصه تلویزیون صورت گرفته که انتخاب تنها ۱۰ مورد را سخت می سازد اما در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با ۱۰ مورد از بهترین نقش آفرینی هایی که توسط بازیگران سینما در عرصه تلویزیون صورت گرفته آشنا کنیم. برای مطالعه قسمت اول این مطلب از این لینک استفاده نمایید.

۵- اوا گرین- «داستان عامه پسند»

برای بازیگر زنی که استعداد غیرقابل انکاری داشته و به شدت جذاب است، هر کسی فکر خواهد کرد که اوا گرین در حوزه بازیگری باید شرایط بهتری می داشت، به خصوص پس از این بین سال های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۶ یکی از پرکارترین و پرطرفدارترین بازیگران زن هالیوود بود. اما کسی چه می داند، شاید ظاهر متفاوت، لهجه و جذابیت جنسی اش باعث شده باشد که انتخاب او برای بازی در بسیاری از نقش ها دشوار باشد. با این وجود، او در سال های اخیر نقش های بسیار عالی و موفقی دریافت کرده است. شاید فیلم «پرنده سفید در کولاک» (White Bird in Blizzard) را کمتر کسی دیده باشد اما تماشای بازی او در این فیلم بسیار لذت بخش است. همچنین گرین در فیلم های «شهر گناه: بانویی که برایش باید کشت» (Sin City: A Dame to Kill For) و «۳۰۰: ظهور یک امپراطوری» (۳۰۰: Rise of an Empire) نیز بار دیگر یکی از آن بازی های متفاوت و پرتنشش را انجام داد.

او اغلب فوق العاده است، حضور بسیار خوبی در روی صحنه دارد و بهترین فرصت را برای نشان دادن استعدادهای بازیگری اش در سریال «داستان عامه پسند» (Penny Dreadful) در نقش ونسا ایوز، زنی متفکر، رازآلود، کاملاً خونسرد، افسونگر و البته ترسناک و پر از راز و خطر پیدا کرد. قدرت حضور او در متن ماجراها و ظاهر فیزیکی اش نیز بسیار بی نقص و تاثیرگذار و یکی از عوامل موفقیت سریال بود. او به خوبی و با عمق کامل توانست احساسات درونی یک زن رنج دیده را به بیننده القا کند و مرزهای بازی طبیعی در سینما را جابجا کرد. اگر چه موفقیت سریال «داستان عامه پسند» تا حدود زیادی مرهون بازی بی نقص گرین است و طرفداران این سریال نیز آن را درک کرده اند اما بازی او در این سریال آنطور که شایسته بود مورد توجه قرار نگرفت. اگر چه وی برای بازی خود در این سریال نامزد دریافت جایزه گلدن گلوب شد اما لیاقت او بسیار بیشتر از این ها بود.

۴- نیکول کیدمن، ریس ویثرسپون، لارا درن و شایلین وودلی- «دروغ های کوچک بزرگ»

معمولاً بازیگران سرشناس سینما در پروژه های تلویزیونی شبکه HBO حضور پررنگی دارند اما دیدن تعداد زیادی از این بازیگران سرشناس در یک سریال خاص از این شبکه هیجان انگیزتر از بقیه پروژه ها بود. سریال «دروغ های کوچک بزرگ» (Big Little Lies) موفقیتی بزرگ برای شبکه بوده و یکی از دلایل اعتیاد آور بودن آن این بود بود که تمامی ستارگان سریال یک به یک بازی هایی فوق العاده و تحسین برانگیز از خود ارائه دادند. نیکول کیدمن همیشه بازیگری بوده که از ریسک کردن لذت برده است و برخی از انتخاب های او برای بسیاری غیرمنتظره و عجیب جلوه کرده اما همیشه و در هر نقشی بی نقص بوده است. کیدمن دوست دارد نقش های متفاوت را تجربه کند و اگر چه فیلموگرافی او در سال های اخیر با فراز و نشیب هایی همراه بوده اما یک بار دیگر با پروژه های موفق پشت سرهم مانند «شیر» (Lion) که برای وی نامزدی اسکار را در پی داشت، «فریب خورده» (The Beguiled)، «کشتن گوزن مقدس» (The Killing of a Sacred Deer) و نهایتاً سریال «دروغ های کوچک بزرگ» (Big Little Lies) به فرم گذشته اش بازگشت.

در مورد اخیر او نقش زنی را بازی می کند که از لحاظ جسمی و عاطفی مورد بدرفتاری و آزار قرار می گیرد اما سعی می کنم راهی برای قوی ماندن پیدا کند. ریس ویثرسپون نیز جذابیت جنوبی، لهجه متفاوت و سبک سخن گفتن خاصش را به شخصیتش در سریال تزریق می کند که تماشای بازی او را لذت بخش می سازد. شایلین وودلی نیاز دارد که در پروژه های بیشتری باشد و در این سریال نیز نقش بسیار ترسناک زنی را بازی می کند که نمی تواند از ترومایی که او را درگیر ساخته رها شود. بعد نوبت به لارا درن می رسد که او نیز بار دیگر در سریالی جدید همان خونسردی و جذابیت سریال «توین پیکس» (Twin Peaks) را به نمایش می گذارد. تمام این خانم ها در نقش هایشان می درخشند و کاریزمای سینمایی خود را به سریال تزریق می کنند. آن ها بار دیگر و این بار در کنار مریل استریپ با فصل دوم این سریال مهیج و پرطرفدار باز خواهند گشت. واقعاً حیرت انگیز خواهد بود، مگر نه؟! کیدمن در حال بازی در یک سریال دیگر از شبکه HBO و این بار همراه با هیو گرانت و دونالد ساثرلند است و می توان انتظار این را داشت که وی یک بار دیگر برنده جایزه امی شود.

۳- بیلی باب تورنتون- «فارگو»

سریال «فارگو» (Fargo) یکی از سریال هایی بوده که بازیگران سینما در آن نقش آفرینی هایی قابل توجه داشته اند و نادیده گرفته شدن ماری الیزابت وینستد برای نامزدی امی در قسمت آخر این سریال بسیار شرم آور بود اما هیچ نقش آفرینی در این سریال به اندازه بازی بیلی باب تورنتون در نقش لورن مالوو تاثیرگذار و به یاد ماندنی نبود. ضدقهرمان اصلی فصل اول سریال، یک آدمکش است که با این فلسفه زندگی می کند که انسان ها هر چه که باشند هیولاهایی بدوی هستند. تورنتون بازیگری است که در هر نقشی فوق العاده ظاهر شده است و پشت سر هم در فیلم های «تیغه فلاخن» (Sling Blade)، «یک نقشه ساده» (A Simple Plan) و «سانتای بد» (Bad Santa) بازی هایی بسیار قدرتمند در نقش هایی کاملاً متفاوت از خود ارائه داد.

اما او با شخصیت های سرد و بی روح و کم حرف غریبه نیست و غیر از فیلم «مردی که آنجا نبود» (The Man Who Wasn’t There) در چندین فیلم دیگر نیز نقش هایی با این مضمون بازی کرده است. با این وجود در سراسر سیر داستان سریال «فارگو»، تورنتون ماسک های شخصیتی متعدد و متفاوتی به صورت می زند و بازی او در سکانس بررسی و بازجویی پلیس به معنای واقعی کلمه «شاهکار» است. در ادامه نیز می تواند بسیار ترسناک تر از حد تصور باشد، به صحنه پایان کار او یا صحنه آسانسور فکر کنید. جملات کوتاه، نغز و نیشدارش نیز به بهترین شکل ممکن ادا می شوند. مهم نیست که او چکار می کند و دلیل آن چیست اما مالووی بیلی باب تورنتون شخصیتی برای نسل های متعدد به شمار می آید.

۲- متیو مک کانهی و وودی هارلسون- «کارآگاه حقیقی»

متیو مک کانهی تقریباً برای تمام طول دوران فعالیت خود یک بازیگر سینمایی بوده است، اگر چه همواره انتخاب های او عجیب و غریب بوده اند. او کارش را با بازیگری شخصیت آغاز کرد، سپس خود را به عنوان بازیگر فیلم های درام تثبیت کرد، سپس وارد کمدی های عاشقانه شد که البته مورد آخر با استقبال چندانی مواجه نشد. از سال ۲۰۱۱، مک کانهی به کار با کارگردانان گزیده کار و دقیق در فیلم های مستقل روی آورد. مک کانهی در طول دوران رنسانس بازیگری خود که با عنوان «McConaissance» از آن یاد می شود در سریال های متعددی بازی کرده اما بازی او در سریال «کارآگاه حقیقی» (True Detective) یکی از عناصر اصلی تغییر سبک و اعتبار او در دنیای بازیگری بود. این سریال مخاطبان جدیدی را متوجه او کرده و نظر بسیاری دیگر را نسبت به او تغییر داد. او به طور کامل شخصیت راست کول را در آغوش گرفت که یک کارآگاه نهیلیست و فیلسوف مآب است.

نیک پیزولاتو، خالق «کارآگاه حقیقی»، ابتدا او را برای بازی در نقش شخصیت وودی هارلسون در سریال در نظر گرفته بود که شخصیتی بود هر کسی نمی خواست بار دیگر آن را ببیند و هارلسون با بازی در آن توجه کمتری را به خود جلب کرد. اما بازی بی نقص او در این نقش و تقابل دیدگاه و شخصیت او در مقابل شخصیت مک کانهی جذابیت داستان را دو چندان کرده و باعث ایجاد توازن در تُن سریال شد. از این رو این دو شخصیت به نوعی کامل کننده یکدیگر بودند و حضور آن ها در داستان چیزی فراتر از یک نقش آفرینی بود. سناریو نیز فوق العاده بود و کارگردانی بی نقص و جو داستان نیز باعث شد که «کارآگاه حقیقی» یکی از بهترین سریال های سال های اخیر باشد. فصل دوم سریال رویکردی متفاوت را در پیش گرفت و به همین دلیل باعث دوپارگی دیدگاه ها شد هر چند باید بازی های کالین فارل و ریچل مک آدامز را ستود که دل مخاطبان سریال را بدست آورد. با این وجود به نظر می رسد که فصل دوم به محبوبیت سریال ضربه زد و به همین دلیل فصل سوم تقریباً نادیده گرفته شد اگر چه فصلی بسیار قوی بوده و ارجاعی هر چند کوچک به شخصیت های مک کانهی و هارلسون در آن دیده شد.

۱- فرانسیس مک دورمند- «اولیو کیتریج»

مینی سریال ۴ ساعته «اولیو کیتریج» (Olive Kitteridge) که بر اساس رمانی به همین نام نوشته الیزابت استروت ساخته شد به فرانسیس مک دورمند فرصتی داد تا یک بار دیگر ثابت کند یکی از بهترین بازیگران زن فعال دنیای سینما و تلویزیون است. او در این سریال نقش یک شخصیت عمداً بدون احساس را بازی می کند: یک معلم بازنشسته جامعه گریز، سختگیر اما خوش قلب. زمان می گذرد و مشخص می شود که او یک مادربزرگ ایراد گیر و زن تنهایی با زندگی دردناک است. او تنها نمی داند که چطور عشق و علاقه اش را با خانواده اش نشان دهد. بدون شک ایفای چنین نقش پیچیده ای بسیار سخت بوده و به یک بازیگر قوی و متعهد نیاز دارد و مک دورمند نیز با هنرنمایی تاثیرگذار و بسیار واقع گرایانه، افسردگی شخصیت خود را به نمایش می گذارد.

حتی در سکانس هایی که شخصیت او دیالوگی ندارد نیز او بازی تاثیرگذارش را با حرکات و تغییرات صورت ارائه می دهد. هر ژست و ظاهر صورت او با صدای بلند با مخاطب سخن می گوید و در این کار هیچگاه زیاده روی نمی کند. مک دورمند همواره بهترین تُن و توازن را می یابد، چه در سکانس های دراماتیک و چه کمیک. او در قالب شخصیتی فرو رفته که دوست داشتنس دشوار است اما به سختی نیز می توان از آن متنفر بود. در کل بازی او در این سریال یک نقش آفرینی زیبا و دوست داشتنی است که نشان می دهد مک دورمند بهترین و ایده آل ترین گزینه برای این شخصیت بوده است. البته نباید از بازی خوب بیل ماری، زوئی کازان و ریچارد جنکینز قافل شد که همگی بازی هایی بی نقص ارائه داده اند. مک دورمند برای این سریال کوتاه برنده جوایز امی، SAG و Satellite شده و به حق نیز این جوایز را دریافت کرد.

در پایان می خواهیم برخی از نقش آفرینی های تلویزیونی که در نوع خود به یاد ماندنی بوده اما در این فهرست جایی نداشتند را فهرست وار مرور کنیم:

کیت وینسلت و گای پیرس در «میلدرد پیرس» (Mildred Pierce)

هیو گرانت در «رسوایی کاملاً انگلیسی» (A Very English Scandal)

پل جیاماتی و لارا لینی در «جان آدامز» (John Adams)

ریز احمد و جان تورتورو در «آن شب» (The Night Of)

کریستین اسلیتر در «آقای ربات» (Mr. Robot)

بنیسیو دل تورو، پل دانو و پاتریشیا آرکت در «فرار در دانمورا» (Escape at Dannemora)

ایمی آدامز در «چیزهای تیز» (Sharp Objects)