مراسم اسکار و ۱۰ باور نادرستی که در مورد آن وجود دارد

مراسم اسکار برای کسانی که به دنیای فیلم علاقه دارند، یا بازیگران و یا سلبریتی هایی که شاید هیچگاه جایزه اسکار در دسترس آن ها نباشد، مراسمی است که می توان آن را با کریسمس تقویم فرهنگ عمومی مقایسه کرد. آیا چیزی جالب تر از این وجود دارد که مردان و زنانی را تماشا کنید که لباس های فاخر آن ها حتی از ماشینی که سوار می شوید نیز گران تر است؟ آیا تماشای شادی کسانی که در مراسم اسکار برنده جایزه می شوند و بی تفاوتی دروغین کسانی که دست خالی از مراسم اسکار به خانه می روند جذاب نیست؟

این روزها بحث مراسم اسکار ۲۰۱۸ داغ است و چیزی نمانده تا شاهد شبی شگفت انگیز و پر حاشیه باشیم، شبی که بسیاری ماحصل تلاش های یک سال خود را در آن جستجو می کنند. اما در مورد مراسم اسکار چه می دانید؟ آیا باورهایی که در مورد این مراسم دارید واقعیت دارند؟ در طی سالیان دراز برگزاری مراسم اسکار شایعات زیادی در مورد این مراسم شکل گرفته است که در ادامه این مطلب می خواهیم صحت وسقم آن ها را با هم مورد بررسی قرار دهیم.

۱- نفرین اسکار: بعد از دریافت اسکار سقوط در انتظار برنده خواهد بود

در هالیوود بسیاری به نفرین مراسم اسکار باور دارند. بر اساس این نفرین با بدیمنی، هر کسی که برنده جایزه اسکار شود حرفه او خیلی زود در سراشیبی سقوط قرار گرفته و دیگر به موفقیتی در این حوزه دست نخواهد یافت. این افسانه به دهه ۱۹۳۰ باز می گردد، زمانی که یک بازیگر زن بعد از بدست آوردن جایزه اسکار در دو سال متوالی، شاهد افول خود و دور شدن از موفقیت بود. لوییز رینر جایزه اسکار بهترین بازیگر زن را در سال های ۱۹۳۷ و ۱۹۳۸ برای فیلم های «زیکفلد بزرگ» (The Great Ziegfeld) و «زمین خوب» (The Good Earth) دریافت کرد.

اما کمتر کسی اسم این بازیگر زن را به یاد می آورد زیرا او بعد از بدست آوردن این دو جایزه اسکار کاملاً محو شد. او بعدها جوایز اسکارش را به خاطر این افول سرزنش کرد و همین موضوع باعث شکل گیری افسانه نفرین اسکار شد. در سال های اخیر نیز چندین نمونه از این دست اتفاقات رخ داده که اعتقاد به نفرین اسکار را افزایش داده است. در مراسم اسکار سال ۱۹۹۷، کیوبا گودینگ جونیور جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد نقش مکمل را برای فیلم «جری مگوایر» (Jerry Maguire) بدست آورد اما خیلی زود به یک بازیگر معمولی و فراموش شده تبدیل شد.

همین اتفاق برای هالی بری که در مراسم اسکار ۲۰۰۲ برای فیلم «توپ هیولا» (Monster’s Ball) جایزه بهترین بازیگر بازیگر نقش مکمل زن بدست آورده بود، آدرین برودی که در سال ۲۰۰۳ جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد برای فیلم «پیانیست» (The Pianist) را از آنِ خود کرده بود و همچنین مونیکه که در سال ۲۰۱۰ برای بازی در فیلم «گرانبها» (Precious) برنده جایزه اسکار شده بود نیز رخ داد.

این بازیگران از زمانی که برنده جایزه اسکار شده اند دیگر هیچگاه نتوانستند به اوج بازگردند و معمولاً در فیلم های درجه دوم یا نقش های مکمل و کمتر دیده شده بازی می کنند. اما ریاضی چیز دیگری می گوید. بر اساس آمار بیشتر کسانی که برنده جایزه اسکار شده اند پس از ترک مراسم اسکار حرفه ی آن ها شتاب بیشتری گرفته و موفقیت های بیشتری را برای آن ها رقم زده است.

بر اساس مطالعات مبسوطی که در این زمینه توسط یک استاد دانشگاه انجام شده و با بررسی بیش از ۱٫۰۲۳ بازیگر زن و مرد که جزو نامزدها و برندگان جایزه اسکار بوده اند مشخص گردیده که اکثر آن ها بعد از مراسم اسکار شرایط بسیار بهتری نسبت به قبل از آن داشته اند. علاوه بر این بازیگرانی که جایزه اسکار دریافت کرده و یا نامزد دریافت این جایزه شده اند در ۵ سال بعد از آن همواره نسبت به بازیگران دیگر نقش های بیشتری دریافت کرده اند.

۲- نفرین عشقی اسکار: زنانی که اسکار می برند طلاق می گیرند

چیزی به بزرگی مراسم اسکار مطمئناً برای بیش از یک افسانه و شایعه جا دارد که به آن ربط داده می شود. شایعه پردازان که از باور داشتن به نفرین اسکار برای کسانی که برنده جایزه می شوند قانع نشده اند تئوری دیگری نیز ارائه کرده اند که بر اساس آن هر بازیگر زنی که برنده جایزه اسکار شود بلافاصله در روابط عاشقانه و زندگی خصوصی اش با مشکل مواجه شده و جدایی را تجربه خواهد کرد. بر اساس این افسانه، وقتی یک بازیگر زن با مجسمه اسکار به خانه می رود این مجسمه مرد به تنها مرد مورد علاقه او در زندگی تبدیل می شود و در نهایت باعث می شود در سال های اخیر نمونه های مشهور و پر سر و صدایی وجود داشته که ظاهراً این افسانه را تایید می کند.

در کمال ناباوری، ریس ویثرسپون، ساندرا بولاک، هالی بری و هیلاری سوانک بعد از دریافت جایزه اسکار با جدایی از همسرشان روبرو شدند. اما آمارها نشان می دهد که این قاعده تنها در مواردی کوچک صحت داشته و نمی توان آن را به تمام کسانی که در مراسم اسکار موفق به دریافت جایزه شده اند تعمیم داد. بر اساس مطالعات همان استاد دانشگاهی که در مورد قبل به آن اشاره کردیم در مورد ۸۰۸ بازیگر زن شناخته شده، مشخص گردید که احتمال جدا شدن از همسر در زنانی که برنده جایزه اسکار شده اند ۸۵ درصد کمتر از دیگران بوده است و این عدد در میان نامزدهای دریافت جایزه اسکار نیز ۶۸ درصد کمتر از دیگر بازیگران زن تخمین زده شد.

البته یک استثنا نیز وجود دارد و آن هم این که اگر یک زن و شوهر در فیلمی همبازی باشند و در نهایت زن برنده جایزه اسکار شود احتمال جدایی آن دو بسیار زیاد است. شاید دلیل اصلی این موضوع این باشد که بازیگر مرد نمی تواند ندیده شدن در فیلمی مشترک با همسرش را تحمل کند و بدین ترتیب نمی تواند با برتری همسرش بر خود در یک حرفه مشترک کنار بیاید.

۳- کمدی ها و کمدین ها شانس کمی برای برنده شدن دارند

خب بسیاری بر این باورند برای این که در مراسم اسکار دیده شوید بهتر است سراغ کمدی نروید. بر اساس شایعات داوران اسکار بیش از همه به فیلم های درام یا بازی کردن در فیلم های درام و عاشقانه توجه بیشتری نشان می دهند. به عبارت دیگر هر چه فیلم و نقش اشک تماشاگران را بیشتر و بهتر در بیاورد شانس آن برای دیده شدن در مراسم اسکار بیشتر است. بدین ترتیب حتی اگر فیلمی به خاطر بیش از حد خنده دار بودن باعث جاری شدن اشک از چشمان شما شود نیز شانسی برای بردن آن مجسمه مرد کوچک نخواهد داشت.

اما واقعیت این است که اگر چه در بسیاری از مراسم اسکار این اتفاق رخ داده اما همیشه نیز اینچنین نبوده است. در تاریخ مراسم اسکار کمتر پیش آمده که فیلمی کمدی برنده اسکار شود اما بی سابقه نیز نیست. شاهد این مدعا نیز این است که تاکنون ۷ فیلم کمدی برنده جایزه اسکار شده اند که از آن ها می توان به «نمی تونی با خودت ببریش» (You Can’t Take It with You) در سال ۱۹۳۸، «آنی هال» (Annie Hall) در سال ۱۹۷۷ و اخیراً نیز «بازیگر» (The Artist) در سال ۲۰۱۱ اشاره کرد. البته برخی دیگر از این فیلم ها نیز فیلم هایی درام بوده اند که رگه هایی از کمدی را در خود داشته اند، برای مثال فیلم های «فارست گامپ» (Forrest Gump) در سال ۱۹۹۴ و «مرد پرنده» (Birdman) در سال ۲۰۱۴٫ همچنین بازیگران زیادی به خاطر بازی در فیلم های کمدی نامزد دریافت جایزه اسکار می شوند.

برای مثال وودی آلن در سال ۱۹۷۷ برای فیلم «آنی هال» نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد شد. رابین ویلیامز به خاطر فیلم «صبح بخیر، ویتنام» به شهرت رسید و آلن آرکین نیز برای بازی در فیلم کمدی «خانم سان شاین کوچولو» (Little Miss Sunshine) برنده جایزه اسکار شد. البته در بخش های دیگری نیز جوایز اسکار به فیلم های کمدی رسیده است: کریستین ویگ برای فیلم «ندیمه های عروس» (Bridesmaids) برنده بهترین فیلمنامه غیراقتباسی شد و اسکارهای افتخاری نیز بارها به بازیگران فیلم های کمدی تعلق گرفته است.

۴- ماریسا تومی تنها به اشتباه جایزه اسکار دریافت کرد

شاید این مشهورترین شایعه در مورد مراسم اسکار باشد. بر اساس این شایعه در سال ۱۹۹۳، ماریسا تومی برای فیلم «پسرعمویم وینی» (My Cousin Vinny) نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر زن نقش مکمل شد. اگر چه تنها نامزد شدن در این بخش برای تومی موفقیتی بزرگ محسوب می شود و در مقابل نیز بازیگران سرشناس دیگری مانند ونسا ردگریو و جوان پلورایت نیز برای فیلم هایی بزرگ تر در این بخش نامزد شده بودند اما در نهایت این تومی بود که جایزه اسکار را با خود به خانه برد.

بلافاصله پس از اتمام مراسم اسکار شایعات شروع شد و بسیاری ادعا کردند که برنده شدن او تنها حاصل یک اشتباه بوده و درواقع ونسا ردگریو برنده واقعی جایزه اسکار بوده است. بر اساس این ادعاها، جک پالانس، از اهدا کنندگان جوایز اسکار سال ۱۹۹۳ ، به دلیل گیجی یا مستی نتوانسته اسمی که روی کاغذ به عنوان برنده این جایزه وجود داشت را به درستی بخواند. از این رو آخرین اسمی که در فهرست نامزدهای جایزه اسکار این بخش قرار داشت را خواند و آن هم کسی جز تومی نبود. بدین ترتیب مدیران مراسم اسکار برای جلوگیری از آشفتگی در مراسم و ناراحت نشدن تومی چاره ای جز دادن جایزه اسکار به او نداشتند.

اما این شایعات درست به نظر نمی رسد زیرا اگر مراسم اسکار سال ۲۰۱۷ را تماشا کرده باشید متوجه می شوید که هر گونه اشتباهی در اعلام اسامی نامزدها یا برندگان بلافاصله تصحیح خواهد شد. در مراسم اسکار ۲۰۱۷، اسم فیلم «لا لا لند» (La La Land) به عنوان برنده اسکار بهترین فیلم سال انتخاب شد در حالی که قرار بود اسم فیلم «مهتاب» (Moonlight) به عنوان برنده اعلام شود و در عرض چند دقیقه این اشتباه تصحیح شده و «مهتاب» به عنوان برنده جایزه اسکار بهترین فیلم اعلام شد. اگر تومی نیز برنده واقعی جایزه اسکار سال ۱۹۹۳ نبود این جبران اشتباه بلافاصله انجام می گرفت. علاوه بر این دو نفر در پشت صحنه که اسامی تمام برندگان را می دانند مراقب هستند که اشتباهی در دادن جوایز رخ نداده و کوچکترین اشتباهی را تصحیح خواهند کرد.

۵- جایزه اسکار تنها یک دلار می ارزد

فرض کنید یک بازیگر، فیلم بردار یا صداپیشه در دنیای هالیوود هستید و به خاطر هنر و تلاشتان برنده جایزه اسکار می شوید. بعد از مدتی ورق بر می گردد و به هر دلیلی شرایطی برایتان پیش می آید که چاره ای جز فروش جایزه اسکار خود ندارید. اما یک قاعده کلی وجود دارد که در صورت تصمیم داشتن برای فروش جایزه اسکار باید آن را به آکادمی اسکار بازگردانید و یک دلار بابت آن دریافت کنید. در کمال ناباوری این موضوع صحت دارد اما این بدان معنا نیست که جایزه اسکار تنها یک دلار ارزش دارد. بر اساس محاسبات ساخت هر کدام از مجسمه های اسکار بیش از ۴۰۰ دلار هزینه دارد.

اگر چه این مجسمه ظاهری طلایی دارد اما تنها روکشی از طلا روی آن کشیده شده و بیشتر آن از قلع ساخته شده است. اما چیزی که جایزه اسکار را باارزش می کند صاحب و دلیل دریافت آن است که می تواند ارزش این جایزه را صدها برابر افزایش دهد.قانون بازگرداندن مجسمه اسکار و دریافت یک دلار برای آن صحت دارد اما این قانون تنها برای جوایز اسکاری که پس از سال ۱۹۵۰ اهدا شده اند اعمال می شود. برای جوایز اسکاری که قبل از سال ۱۹۵۰ اهدا شده اند نیز بازار بسیار خوبی وجود دارد.

بیشترین مبلغی که تاکنون برای یک جایزه اسکار پرداخت شده در سال ۱۹۹۹ بوده است که طی آن مایکل جکسون با مبلغ خیره کننده ۱٫۵۴۲٫۵۰۰ دلار توانست جایزه اسکار بهترین فیلم که متعلق به فیلم «بر باد رفته» (Gone with the Wind) بود را در یک حراجی از آنِ خود کند. جایزه اسکار ویوین لی برای بازی در همین فیلم نیز با قیمت بیش از ۵۰۰٫۰۰۰ دلار به فروش رسید. برخی اوقات نیز جوایز اسکار دزدیده می شوند زیرا سارقان می دانند که این مجسمه ها ارزش بسیار بالایی دارند.

۶- تنها یک نفر می تواند برنده جایزه اسکار باشد

بعد از افتضاح خنده دار مراسم اسکار ۲۰۱۷ شاید دیگر هیچ چیزی تا این اندازه شما را هنگام شنیدن اسم برندگان شگفت زده کند اما باید بدانید که ممکن است اتفاقات عجیب تری نیز در مراسم اسکار رخ دهد. برای مثال ممکن است در هر بخشی بیش از یک برنده وجود داشته باشد و این اتفاق نیز تاکنون ۵ بار در مراسم اسکار رخ داده است. چنین اتفاقی با توجه به این که هزاران نفر در رأی گیری ها شرکت می کنند دور از ذهن نخواهد بود. در سال ۱۹۳۲، که هنوز مراسم اسکار به بلوغ چندانی نرسیده بود، یکی از نامزدهای دریافت جایزه بهترین بازیگر مرد تنها با اختلاف یک رأی توانست رقیبش را شکست دهد و برنده اسکار شود.

اما داوران اسکار تشخیص دادند که این یک رأی برای برتری یکی بر دیگری کافی نبوده و به هر دو شخص به طور مشترک جایزه اسکار اعطا شد. البته امروزه این قانون تغییر کرده و تنها در صورتی که نتایج کاملاً مساوی باشند به بیش از یک نامزد، جایزه اسکار آن بخش اهدا می شود. اولین رأی مساوی در سال ۱۹۴۹ و برای بهترین فیلم مستند کوتاه رخ داد. در سال ۱۹۸۶ این اتفاق در مورد جایزه بهترین مستند رخ داد. همچنین در سال ۱۹۹۵ رأی دو نامزد برای دریافت جایزه بهترین لایو اکشن کوتاه مساوی شد که در نهایت جایزه اسکار به هر دو نامزد اهدا گردید.

آخرین باری نیز که این اتفاق رخ داده در سال ۲۰۱۳ و در بخش بهترین صداگذاری بود که جایزه اسکار به طور مشترک به دو فیلم «سی دقیقه پس از نیمه شب» (Zero Dark Thirty) و «اسکای فال» (Skyfall) رسید. اما مشهورترین و جالب ترین مورد در سال ۱۹۶۹ رخ داد که در آن باربارا استریسند و کاترین هپبورن در بخش بهترین بازیگر زن هر کدام دقیقاً ۳٫۰۳۰ رأی را بدست آوردند.

۷- رأی دهندگان نیز توسط هالیوود انتخاب می شوند

دعوت شدن برای عضویت در آکادمی اسکار افتخار بزرگی برای کسانی است که در حوزه سینما فعالیت دارند. شاید فکر کنید که داوران آکادمی اسکار از قشرهای مختلف جامعه با دیدگاه های متنوع هستند. بر اساس گزارش روزنامه لس آنجلس تایمز در سال ۲۰۱۳، بیش از ۹۳ درصد داوران اسکار سفید پوست و ۷۶ درصد از آن ها مرد بودند. میانگین سن داوران نیز ۶۳ سال بود. این ناهماهنگی قابل قبول به نظر نمی رسد و همین موضوع در سال ۲۰۱۶ جنجال ساز شد. بر اساس گزارش یو اس ای تودی، برای دومین سال متوالی تمامی ۲۰ بازیگر زن و مردی که برای دریافت جایزه اسکار نامزد شده بودند همگی سفید پوست بودند. این اتفاق از سال ۱۹۹۸ تا ۲۰۱۵ هیچگاه رخ نداده بود.

خیلی زود در رسانه های مجازی نژادپرستی در مراسم اسکار بزرگنمایی شد و درخواست های زیادی به آکادمی اسکار فرستاده شد تا از تنوع بیشتر در نامزدهای جوایز اسکار اطمینان حاصل شود. اکادمی اسکار نیز صداهای مختلف را شنیده و سعی کرد اقدامی برای حل این مشکل انجام دهد. اکنون داوران اسکار کسانی هستند که باید در ده سال اخیر در دنیای سینما فعالیت داشته باشند در غیر این صورت حق رأی دادن ندارند. بدین ترتیب کسانی که سنین بالایی دارند و سال هاست در سینما فعالیتی نداشته اند از جرگه داوران کنار رفته اند. همچنین داوران جوان تر معمولاً حساسیت بیشتری نسبت به تبعیض جنسیتی و نژادی داشته و در رأی های خود جنسیت و نژاد را دستکم کمتر از گذشتگان مورد توجه قرار می دهند.

۸- نقش های خاصی شانس برنده شدن بیشتری دارند

برخی از انواع نقش ها وجود دارند که خیلی زود به طعمه اسکار تبدیل می شوند. به عبارت دیگر گفته می شود که برخی نقش های خاص وجود دارند که بیشتر از دیگر نقش ها در مراسم اسکار مورد توجه قرار می گیرند و دیده می شوند.اما آمار و شواهد با این ادعا همخوانی زیادی ندارد. مجله انترتینمنت ویکلی برای اثبات یا رد این ادعاها تحقیقات وسیعی انجام داد. برای مثال ابتدا این مجله به بررسی این ادعا پرداخت که بازی در نقش مردان یا زنان دارای مشکلات هویت جنسی، شانس بازیگر را برای دریافت جایزه اسکار یا دستکم نامزد شدن افزایش خواهد داد.

اولین بازیگری مردی که برای بازی در نقش یک مرد همجنسباز نامزد دریافت جایزه اسکار شد پیتر فینچ در سال ۱۹۷۱ بود. سپس ویلیام هرت در سال ۱۹۸۶ برای بازی در نقش یک مرد همجنسباز در فیلم «بوسه زن عنکبوتی» (Kiss of the Spider Woman) برنده جایزه اسکار شد. این اتفاق در سال ۱۹۹۸ نیز برای گرگ کینیر در فیلم «بهتر از این نمیشه» (As Good as It Gets) افتاد. از آن سال به بعد اما با توجه به این که بازیگران متعددی نقش همجنسبازان را بازی کرده اند اما به ندرت پیش آمده که بتوانند در مراسم اسکار نامزد شوند یا جایزه را دریافت نمایند.

برخی دیگر نیز بر این باورند که در صورتی که بازیگران به صورت عریان در فیلمی حاضر شوند شانس برنده شدن آن ها در مراسم اسکار بیشتر است. آمار نیز این ادعا را رد می کند و در طول سال های اخیر نیز به ندرت پیش آمده بازیگرانی با این شرایط توانسته باشند جایزه اسکار را با خود به خانه ببرند.

۹- اهدا کننده جایزه همیشه ارتباطی با برنده دارد

برخی در هالیوود بر این باورند که با توجه به فردی که برای اهدای جایزه فرا خوانده می شود می توان شخص برنده را حدس زد. در طول سال ها برگزاری مراسم اسکار نیز اتفاقات جالبی رخ داده که نشان می دهد ممکن است بین شخص اهدا کننده و برنده جایزه ارتباطی وجود داشته باشد. برای مثال یک بار ویلیام هرت برای دادن جایزه به مارلی ماتلین فرا خوانده شد در حالی که تنها چند ماه قبل از مراسم اسکار این دو از هم جدا شده بودند.

در موردی دیگر هریسون فورد برای اهدای جایزه بهترین فیلم اسکار به روی صحنه دعوت شد و همه به این باور رسیدند که بدون شک استیون اسپیلبرگ، دوست قدیمی فورد، برای فیلم «نجات سرباز رایان» (Saving Private Ryan) جایزه بهترین فیلم را دریافت خواهد کرد اما در نهایت هریسون فورد جایزه اسکار بهترین فیلم سال را به «شکسپیر عاشق» (Shakespeare in Love) اهدا کرد. واقعیت این است که هالیوود یک شهر بسیار کوچک است و همه با دیگران به نحوی ارتباط پیدا می کنند. بر اساس مطالعاتی که مجله انترتینمنت ویکلی انجام داده است در ۲۵ سال اخیر تنها در ۱۸ مورد از ۱۵۱ مورد بین اهدا کننده جایزه و برنده آن ارتباطی وجود داشته است.

نکته اینجاست که افراد بسیار کمی از اسم برندگان هر بخش اطلاع دارند و همه ثانیه هایی پیش از اعلام اسامی با برندگان آشنا می شوند. از این رو دعوت کردن عمدی افرادی که با برندگان جوایز اسکار ارتباطی دارند تقریباً محال است. علاوه بر این معمولاً در بخش های بهترین بازیگر زن و مرد نیز اهدا کنندگان جوایز در واقع خود برنده سال قبل جایزه اسکار این بخش بوده اند. از این رو اگر هم ارتباطی بین اهدا کننده و برنده جایزه اسکار وجود داشته باشد کاملاً تصادفی خواهد بود.

۱۰- مراسم اسکار همیشه مراسم اسکار نامیده می شده است

به طور رسمی مجسمه ای که به عنوان جایزه مراسم اسکار اهدا می شود «جایزه لیاقت آکادمی» (Academy Award of Merit) نام دارد اما شاید کمتر کسی این عنوان را شنیده باشد زیرا همه با عنوان جوایز اسکار یا مراسم اسکار از این شب فراموش نشدنی یاد می کنند. اما این موضوع از ابتدای شروع مراسم اسکار اینچنین نبوده است. بر اساس اطلاعات قرار داده شده در سایت آکادمی اسکار،مجسمه ی باارزش اسکار اسم خود را تصادفی بدست آورده است. آکادمی علوم و هنرهای سینما در سال ۱۹۲۷ تاسیس شده و اولین مهمانی بزرگ خود را دو سال بعد برگزار کرد که با استقبال و مقبولیت غیرقابل انکاری مواجه گردید.

جایزه مراسم اسکار طوری طراحی شده بود که شبیه یک شوالیه که شمشیری در دست دارد و روی حلقه فیلمی با پنج چرخ ایستاده است به نظر برسد. این پنج چرخ نشان دهنده پنج رکن آکادمی (بازیگران، کارگردانان، نویسندگان و غیره) بودند. این مجسمه تنها ۳۴ سانتیمتر ارتفاع اما وزن سنگینی نزدیک به ۴ کیلوگرم داشت. زمانی که مارگرت هریک، مسئول کتابخانه آکادمی اسکار، نسخه نهایی این مجسمه را دید اعلام کرد که این مجسمه شبیه عمویش اسکار است. به نظر می رسد که این سخنان او تاثیر زیادی بر روی اعضای موسس آکادمی داشته و از اسم عمو اسکار برای نامیدن مجسمه باارزش مراسم اسکار استفاده کردند.

البته تا سال ۱۹۳۹ این اسم به طور رسمی برای جوایز مراسم آکادمی مورد استفاده قرار نگرفت. اما این اسم چنان مشهور شده بود که در سال ۱۹۳۴ نیز تمامی روزنامه ها و رسانه ها از عنوان اسکار برای جوایز آکادمی استفاده می کردند. بدین ترتیب اسکار به عنوان اسم جوایز آکادمی علوم و هنرهای سینما انتخاب شد و تاکنون نیز همین اسم باقی مانده است.