پورناظری: مجبورمان کرده بودند جوازِ حمل‌ِ ساز بگیریم
کیخسرو پورناظری که بین سال‌های ۱۳۵۸ تا ۱۳۷۵ سه آلبوم را به خوانندگی شهرام ناظری منتشر کرده؛ دلیل تکرار نشدن همکاری‌های موفق پیشین را تفاوت سلیقه خود با ناظری عنوان کرد.
کیخسرو پورناظری (آهنگساز و نوازنده تنبور و تار) در گفتگو با ایلنا، درباره تفاوت دوران جوانی خود با امروز در زمینه موسیقی گفت: در دوره جوانی ما اصلا جشنواره‌هایی که امروز شاهد آنها هستیم؛ وجود نداشت. آن زمان برای نوجوان‌ها و جوان‌ها تنها یک اردوی رامسر بود که سالی یکبار تشکیل می‌شد و از شهرستان‌های مختلف نوازندگان به این اردو می‌آمدند؛ همچنین در بخش‌های مقاله و نمایش جوان‌ها و نوجوان‌ها شرکت می‌کردند و البته اردوی رامسر به صورت بسیار محدود برگزار می‌شد.
این آهنگساز در ادامه افزود: هر چه از آن زمان رو به جلو آمده‌ایم امکانات و حمایت‌ها بیشتر شده است و امروز شاهد این هستیم که جشنواره‌های موسیقی بسیاری در کشورمان برگزار می‌شود. در دوران جوانی و نوجوانی ما اصلا جشنواره‌ای برای موسیقی نواحی وجود نداشت و فقط موسیقی سنتی بود. اما الان انواع موسیقی‌ها در جشنواره‌های مختلف گنجانده شده و داوری می‌شود. در واقع شرایط امروز ما در زمینه موسیقی بسیار با چند دهه قبل متفاوت شده است.
وی همچنین عنوان کرد: بعد از انقلاب در سال ۱۳۵۹ بود که ما به یاری دوستان‌مان گروه “شمس” را به وجود آوردیم و ساز تنبور را به گروه و آنسامبل سنتی اضافه کردیم. ما وقتی آثار این گروه را منتشر کردیم کارمان بسیار مورد توجه و اقبال جامعه هنردوستان و مردم قرار گرفت. بعد از یکی دو سال چنین فعالیت‌هایی به یکی از بخش‌های مهم موسیقی ایران در تمام کشور تبدیل شد.
کیخسرو پورناظری همچنین درباره شرایط موسیقی در سال‌های ابتدایی بعد از انقلاب گفت: بعد از انقلاب تا مدت‌ها تمام فعالیت‌های موسیقی راکد شد و هیچ فعالیت انجام نمی‌شد. محدودیت‌های بسیار زیادی برای نوازندگی به وجود آمد و حتی برای حمل ساز محدودیت‌ها بسیار زیادتر هم شد به طوری که در یک دوره‌ای، برای حمل ساز نیز می‌بایست “جواز حمل ساز” دریافت می‌کردیم و این نشان می‌دهد که تا چه حد شرایط برای ادامه فعالیت اهالی موسیقی سخت شده بود.
این نوازنده تنبور و تار در ادامه افزود: ما چنین دورانی را پشت سر گذاشتیم و نسل ما پایمردی کرد و برای ادامه راهش پافشاری کرد و مایوس نشد و راهش را ادامه داد و نتیجه فعالیت در آن سال‌ها با تمام آن محدودیت‌ها این شد که موسیقی شکوفایی عجیب و غریبی پیدا کرد. حتی من که معلم موسیقی هستم امروز گمان می‌کنم حدود نود درصد از خانواده‌ها حداقل یکی از فرزندانشان را برای یادگیری یک ساز تشویق و حمایت کرده‌اند و او را به کلاس‌های موسیقی فرستاده‌اند یا می‌فرستند.
وی همچنین عنوان کرد: اینکه تا این حد اقبال به سمت موسیقی پیدا شده یکی از دلایلش این است که وقتی موسیقی را محدود کردند مردم علاقه بیشتری به آن نشان دادند و فرزندانشان را برای یادگیری این ساز به آموزشگاه‌ها و کلاس‌ها فرستادند تا این هنر ارزنده را یاد بگیرند و اشاعه بدهند. دلیل دیگرش هم این است که جوان‌ها فضایی برای تفریح و سرگرمی نداشتند و این فضاها بسیار محدود بود؛ و همین موضوع باعث شد به موسیقی روی آوردند.
پورناظری گفت: نسل جوان ما در این دوران برای یاد گیری و فعالیت در زمینه موسیقی سختی چندانی متحمل نمی‌شود. فقط نکته مهم این است کسانی که کار کرده‌اند و استعداد خوبی در زمینه موسیقی دارند و زحمت کشیده‌اند باید وارد بازار کار هنر بشوند و در تولیدات نقش داشته باشند. از این منظر باید نسل جوان ما مورد حمایت قرار بگیرد. این بخش از فعالیت جوانان تقریبا محدود است و زمینه و جای فعالیت ندارند. مسئولان باید در این زمینه تدابیری بیندیشند؛ وقتی جوانی فارغ‌التحصیل می‌شود و لیسانس یا فوق لیسانس می‌گیرد و یا نوازنده‌ای در یک ساز به حد حرفه‌ای می‌رسد باید مناسباتی به وجود بیاید تا زمینه فعالیت هنری برای این جوان‌ها فراهم شود. صرف اینکه سالی یکبار جشنواره موسیقی جوان برای این عزیزان برگزار می‌شود و رقابتی صورت می‌گیرد کافی نیست.
کیخسرو پورناظری که در سال‌های پس از انقلاب آلبوم‌های “صدای سخن عشق (۱۳۵۸)” ، “مهتاب‌رو(۱۳۷۱)” و “حیرانی(۱۳۷۵)” را با خوانندگی شهرام ناظری منتشر کرده درباره تکرار نشدن این تجربیات موفق گفت: دلیل اینکه ما از یک دوره‌ای دیگر همکاری نکردیم و امروز هم همکاری نمی‌کنیم این است که سلیقه‌های ما بسیار متفاوت شده است. دلیل همکاری نکردن‌مان همین است و هیچ دلیل دیگری وجود ندارد.
این آهنگساز همچنین درباره کیفیت کار شرکت‌کنندگان بخش تنبور یازدهمین جشنواره موسیقی جوان که خودش به عنوان داور در این بخش حضور داشت نیز گفت: امسال بچه‌های نوازنده تنبور با انگیزه بیشتر و بالاتری در جشنواره موسیقی جوان شرکت کردند. به خصوص نوجوان‌هایی که در رده سنی الف بودند بسیار مسلط و با مهارت ساز می‌زدند. ما دو مرتبه از این جوان‌ها و نوجوان‌ها آزمون گرفتیم که در مرتبه اول به قدری امتیازات بهم نزدیک بود که ما یک مرتبه دیگر سوالات بسیار سخت‌تری از آنها پرسیدیم و آنها نیز به خوبی پاسخ دادند و کار انتخاب نفرات برتر را برای راه پیدا کردن به مرحله نهایی سخت کردند.
سطح نوازندگی هر سه گروه سنی بسیار خوب بود. به خصوص در گروه سنی ب خانوم‌های نوازنده‌ای در بین شرکت‌کنندگان بودند که آینده نوازندگی این ساز محسوب می‌شوند. من خوشحالم که این جشنواره سال به سال پربارتر و بهتر می‌شود و انگیزه بسیار بالایی را برای کار کردن جوان‌ها ایجاد کرده است.
