بهترین سن برای تشخیص بیش فعالی کودکان
با توجه به تشخیص کم‌توجهی-بیش‌فعالی در ۱۱ درصد کودکان (حدوداً ۴.۶ میلیون کودک)، این اختلال در آمریکا رایج محسوب می‌شود. این عدد در سال‌های اخیر رشد ثابتی داشته است، به طوری که از سال‌های ۲۰۰۳-۲۰۰۴ تا ۲۰۱۱-۲۰۱۲ شاهد رشد ۴۲ درصدی بودیم.
در گزارش مرکز کنترل و پیشگیری بیماری آمریکا از اطلاعات یک بررسی جامع انجام شده در سال ۲۰۱۴ استفاده شده است. در این بررسی اطلاعات والدینی که اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی و سندرم ژیل دولاتورت سابقاً در کودکان آن‌ها تشخیص داده شده بود دریافت شد. در این تحقیق از والدین سوال‌های گوناگونی درباره‌ی نحوه‌ی تشخیص مشکل در کودکان پرسیده شد، از جمله: ابتدا چه کسی در مورد رفتار کودک مشکوک شد و این مشکل ابتدا از طریق چه کسی پیگیری شد.
آکادمی پزشکی اطفال آمریکا بر این باور است که اطلاعات مرتبط با تشخیص باید از طرف چندین فرد مطلع به احوال کودک از قبیل والدین، معلمان و دیگر بزرگسالانی که از کودک مراقبت می‌کنند گردآوری شود.
محققان با بررسی اطلاعات به این نتیجه رسیدند که در اغلب موارد اولین فردی که نسبت به رفتار کودک نگران شد یکی از اعضای خانواده او بوده است، اما در یک سوم موارد این مسئله ابتدا توسط فردی در مدرسه یا مرکز نگهداری از کودک بیان شده است.
نکته جالب دیگری که توسط محققان نشان داده شد این است که اغلب کودکانی که اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی آن‌ها توسط یک روان‌پزشک تشخیص داده شد زیر ۶ سال و آنانی که اختلال آن‌ها توسط یک روان‌شناس تشخیص داده شد بیش از ۶ سال داشتند.
بر اساس گفته‌های محققان، روش‌های تشخیصی برای کودکان کمتر از ۶ سال محدود هستند. از این رو، در مورد تشخیص‌هایی که در سنین پایین انجام می‌شود این نگرانی وجود دارد که شاید این تشخیص‌ها بدون ارزیابی تمامی اطلاعات موجود انجام شده باشند.
