شکست کودتای نافرجام محور آمریکایی–صهیونی–رفورمیست علیه ایران
سعیدشهرابی فراهانی، تحلیل گر ارشد مسائل سیاسی، امنیتی و بین الملل در یادداشتی نوشت: وقایع سیاسی و امنیتی ایران در بازه ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۳ تا ۲۳ خرداد ۱۴۰۴، نشان‌دهنده یک روند سازمان‌یافته و ترکیبی است که می‌توان آن را «کودتای نافرجام محور آمریکایی–صهیونی–رفورمیست» نامید.
این کودتا نه یک رویداد مقطعی، بلکه فرآیندی لایه‌مند بود که از ترور شهید رئیس‌جمهور آیت‌الله دکتر سیدابراهیم رئیسی آغاز شد و در مراحل بعد، با مهندسی انتخابات، نفوذ ساختاری، بهره‌گیری از شعارهای اصلاح‌طلبانه، فشار اقتصادی-اجتماعی، و نهایتاً عملیات امنیتی–تروریستی پیگیری شد. شکست آن در ۲۳ خرداد، پایان ماجرا نبود؛ بلکه آغاز فاز جدیدی از تلاش دشمن برای بازسازی و احیای راهبرد براندازی و تجزیه ایران به‌شمار می‌رود.
روندشناسی کودتا:
مرحله آغازین: ترور و خلأ سیاسی
ترور شهید آیت الله رئیسی در اردیبهشت ۱۴۰۳، نقطه آغاز کودتا بود؛ اقدامی که با طراحی محور آمریکایی–صهیونی و همراهی شبکه‌های همسو در داخل صورت گرفت.
واکنش سریع و هماهنگ برخی چهره‌های جریان اصلاح‌طلب در فضای رسانه‌ای، به‌مثابه تلاش برای مدیریت افکار عمومی و مصادره فضای پساترور ارزیابی می‌شود.
مرحله انتخابات: مهندسی نرم و نفوذ ساختاری
در روند انتخابات ۱۴۰۳، برخلاف رویه‌های گذشته، فردی با سوابق آشکار در حمایت از شورش‌های ۱۴۰۱ تأیید صلاحیت شد.
نامزد مذکور با حمایت گسترده مالی و میدانی از سوی ترکیه و باکو، و با بهره‌گیری از نمادها و شعارهای قوم‌گرایانه، توانست پایگاه رأی خاصی در مناطق شمال‌غرب ایجاد کند.
تکرار مستمر گفتمان «مذاکره یا بن‌بست» در مناظرات انتخاباتی، عملاً به‌منزله ارسال سیگنال تسلیم به دشمنان خارجی بود.
مرحله استقرار دولت: رمز «وفاق» و تحمیل انفعال
پس از تشکیل دولت، مفهوم «وفاق» به‌عنوان اسم رمز به‌کار گرفته شد؛ نه برای هم‌افزایی ملی، بلکه برای وادار ساختن قوای مقننه و قضائیه به سکوت و انفعال.
القای این گزاره که «مشکلات مردم صرفاً با مذاکره با آمریکا حل می‌شود» عملاً دوگانه‌ای کاذب میان رهبری و مردم ترسیم می‌کرد.
سفرهای پزشکیان به باکو و اقلیم کردستان، در کنار ناترازی‌های عمدی در حوزه انرژی و اقتصاد، نشان از همسویی آشکار با سناریوی فشار برای مذاکره و امتیازدهی داشت.
مرحله عملیات سخت: ساعت صفر ۲۳ خرداد ۱۴۰۴
در ساعت ۳ بامداد ۲۳ خرداد، عملیات گسترده‌ای علیه فرماندهان ارشد و دانشمندان کشور طراحی و اجرا شد.
همزمان، تاریخ مصرف دولت مستقر به پایان رسید و پروژه جایگزینی رضا پهلوی کلید خورد.
با این‌حال، واکنش سریع و حکیمانه رهبری، انتصاب فرماندهان جدید، و پاسخ نظامی کوبنده در کمتر از ۱۲ ساعت، کل طراحی دشمن را عقیم ساخت.
مرحله ریکاوری (پلن B): بازگشت از پنجره
پس از شکست عملیات سخت، جریان رفورمیست داخلی بار دیگر با ادبیات انتخاباتی و شعار «بازگشت به رأی مردم» به میدان آمد.
پیشنهاد مجلس مؤسسان از سوی موسوی، فتوای وجوب توافق از سوی روحانی، و طرح تغییر پارادایم از سوی ظریف، در واقع مکمل یکدیگر بوده و نقش پازل‌چین داخلی برای ائتلاف خارجی را آشکار ساخت.
تهدیدات پیش‌ِرو:
تهاجم خارجی قریب‌الوقوع
بر اساس نشانه‌ها، بازه‌ای حدود ۷۰ روزه (پایان شهریور و دهه دوم آبان ۱۴۰۴) برای حمله خارجی یا اقدامات ترکیبی از درون و بیرون، محتمل ارزیابی می‌شود.
ظهور گروهک جدید: Persian Liberation Army (PLA)
اعلام موجودیت «ارتش آزادی‌بخش پارس» از سوی منابع نزدیک به موساد، حکایت از تلاش برای ایجاد یک بازوی تروریستی–رسانه‌ای جدید علیه ایران دارد.
این گروهک، محتمل است مسئولیت زنجیره‌ای از اقدامات ضدامنیتی را در آینده نزدیک برعهده گیرد.
جنگ شناختی و تغییر پارادایم
تمرکز دشمن از «کودتای سخت» به «براندازی نرم از درون» تغییر یافته است.
شبکه اصلاح‌طلبان داخلی با پوشش گفتمان مردم‌سالاری، عملاً به بازوی سیاسی–رسانه‌ای ائتلاف بیرونی بدل شده‌اند.
جمع‌بندی:
کودتای نافرجام ۲۳ خرداد ۱۴۰۴، نمونه‌ای آشکار از جنگ ترکیبی علیه ایران بود؛ جنگی که لایه‌های سخت و نرم، نظامی و شناختی، داخلی و خارجی را در هم آمیخت. شکست این کودتا، نتیجه هوشمندی و تدبیر عالی رهبری و ایستادگی مردم بود. با این حال، شواهد موجود نشان می‌دهد دشمنان ایران در حال بازسازی سازمان رزم خود و آماده‌سازی برای موج بعدی تهدید هستند. در چنین شرایطی، آنچه بیش از هر چیز اهمیت دارد:
بازشناسی دقیق شبکه‌های نفوذ داخلی، جلوگیری از انفعال قوای حاکمیتی، ارتقای آمادگی برای مقابله با تهدیدات ترکیبی و حفظ انسجام ملی در برابر جنگ شناختی دشمن است.
