این ۸ تعریف ممکن است اثر سوء بر فرزندتان داشته باشد!

تریتا نیوز – سمیرا سرایلو،ممکن است فکر کنید در حال ایجاد عزت نفس در کودکان هستید، اما ممکن است ناخواسته آنها را به چالش بکشید. در اینجا مواردی مطرح می شود که بیان نکردنش بهتر از ابرازش است!

تعریف کردن یا تعریف نکردن…

…مساله این است. در حالی که از یک طرف تأیید مثبت برای تربیت فرزند شما ضروری است، از طرف دیگر باید مراقب باشید که چه چیزی (و چگونه) آن را می گویید. چپ و راست تعریف کردن ممکن است ایده خوبی به نظر برسد، اما مهم است قبل از صحبت فکر کنید. در ادامه بخوانید تا ببینید چه چیزهایی را نباید به فرزندانتان بگویید و چگونه می توانید این تعریف های دروغین را با تمجیدهای مفیدتر جایگزین کنید.

“تو خیلی باهوشی!”

ممکن است نسل‌های گذشته بسیار سخت‌گیر بوده اند و از تعریف و تمجید فرزندان خود ابا داشتند، اما والدین امروز ممکن است بیش از حد افراط کنند. به گفته کارشناسان رشد کودک، نکته ستایش و تحسین، تشویق رفتار مثبت است. اما «باهوش» بودن یک رفتار نیست و بچه ها آن را به عنوان چیزی که می توانند کنترل کنند درک نمی کنند. دکتر کریستیا اسپیرز براون، استاد روان‌شناسی در دانشگاه کنتاکی، می‌گوید: «بنابراین، تحسین کودکان به خطر باهوشی مفید نیست، زیرا بچه‌ها و بزرگسالان معمولاً فکر می‌کنند باهوش بودن امری ذاتی و ثابت است. شما با مقدار مشخصی “هوش” به دنیا آمده اید، و اگر تکالیف مدرسه به راحتی انجام شود، شما باهوش هستید، و اگر تکالیف مدرسه دشوار است، پس باهوش نیستید.» بنابراین هنگامی که آنها تلاش می کنند یا شکست می خورند، آن را بسیار دلسرد کننده تر و مشکلی غیرقابل حل خواهند دید. در عوض، مطالعات نشان داده است که تمجید والدین برای سخت کوشی بچه ها به جای توانایی های ذاتی آنها، استقامت آنها را بهتر توسعه می دهد. دکتر براون می‌گوید: «گفتن جملاتی مانند «من به این که چقدر روی ریاضیاتت سخت کار کردی افتخار می‌کنم» یا «به اینکه چقدر برای املا درس خواندی افتخار می‌کنم» به کودک می‌گوید که موفقیت به دلیل تلاش است. سپس، وقتی بچه‌ها با مشکلی مواجه می‌شوند، بیشتر برای موفقیت تلاش می‌کنند تا اینکه تسلیم شوند. چون می دانند تنها هوش کافی نیست، بلکه سخت کوشی مهمتر است.

“خیلی افتخار می کنم که نمره۲۰ گرفتی!”

البته، همه والدین اگر فرزندشان نمره خوبی کسب کند افتخار می کنند اما این پیشرفت است که باید به جای صرفاً نتیجه نهایی مورد تحسین قرار گیرد. دکتر لورا مارکهام، نویسنده کتاب پدر و مادر آرام، بچه های شاد: چگونه فریاد زدن را متوقف کنیم و ارتباط را شروع کنیم، می گوید: تحقیقات نشان می دهد که مردم زمانی شادتر هستند که ذهنیت « رو به رشد» به جای ذهنیت «ثابت» داشته باشند. تحقیقات دانشگاه استنفورد نشان داد بچه‌هایی که ذهنیت رشد دارند، در نمرات و مهارت‌های مطالعه بیشتر بهبود می‌یابند زیرا معتقد بودند اگر روی آن کار کنند، بهتر می‌شوند. دکتر مارکهام می‌گوید: «ما می‌خواهیم کودکان را به روش‌هایی تشویق کنیم که به آن‌ها در ایجاد یک طرز فکر رو به رشد کمک کند، که به آن‌ها کمک می‌کند تا انعطاف‌پذیرتر و تاب آورتر شوند و بتوانند برای رسیدن به اهداف خود سخت تلاش کنند.» یک راه بهتر برای تمجید این است که به آنها نشان دهیم چگونه تلاش آنها به موفقیت آنها منجر شده است. پل جی. دوناهیو می‌گوید: «تشویق آن‌ها با تمجید از کار در حال انجام «تو واقعاً  بعد از این همه تمرین، آن قطعه را عالی نواختی» می‌تواند به آنها این حس واقعی بدهد که در حال برداشتن گام‌هایی برای مهارت بیشتر هستند. به همین ترتیب، کودکی که ممکن است عاشق خواندن نباشد اما برای خواندن فصل اول کتاب خود تلاش کرده است، باید کلمات تشویق کننده محکمی بشنود: «تو واقعاً سخت کار کردی تا تمرکز کنی و همه کلمات را بخوانی و آن کتاب طولانی را تمام کنی.» تعریف و تمجید باعث می شود کودک این عمل را تکرار کند.

“نقاشی ات بسیار زیباست”

در اینجا یکی دیگر از موارد دشوار وجود دارد: شاید فکر می کنید آثار هنری آنها زیبا است، اما با تمجید از بچه ها به این روش، آنها را تشویق می کنید تا برای تأیید به بیرون از خود نگاه کنند. دکتر مارکهام می گوید: «این به کودک می آموزد کار او همیشه باید توسط دیگران ارزیابی شود، که اعتماد او را تضعیف می کند. همچنین به او می‌آموزد که با کار کمتر و کمتر نقاشی‌های بیشتری تولید کند، زیرا والدین فقط می‌گویند: «زیبا است!» آن‌ها اغلب ترجیح می‌دهند به جای طرح چالش‌برانگیزتر، طرحی ساده‌تر ترسیم کنند، زیرا این انتخاب مطمئن‌تر است و تشویق لازم را دریافت می کنند. برای جلوگیری از دلسردی ناخواسته کودکان، از میزان تعهد آنها به پروژه خود تعریف کنید، جزئیاتی را در مورد نقاشی ارائه دهید (می بینم چقدر خوب از بافت استفاده کردی ،امواج اقیانوس را نشان دادی)، و سپس بپرسید که در مورد کارشان چه فکر می کنند. این تایید شما نیست که باید مهم باشد بلکه این تایید خود آنهاست که مهم است. در عوض، وظیفه شما این است که علاقه کودکان را نسبت به کاری که انجام می دهند، تقویت کنید. “چرا به جای ارزیابی محصول، روی تلاش و آنچه که کودک واقعاً انجام داده یا احساس می کند تمرکز نکنید؟”

“تو دختر/پسر خوبی هستی!”

تمجید از کودک به خاطر “خوب” بودن، به جای اعمال و رفتارشان یکی دیگرر از اشتباهات والدین است. کودکان برای خوب یا بد بودن ارزش ذاتی قائل هستند بنابراین آنها خود را “خوب” یا “بد” می دانند. پس خوب بودن چه اشکالی دارد؟ دکتر مارکهام می گوید: «هر کودکی می داند که همیشه «خوب» نیست و افکار و احساساتی دارد که شما دوست ندارید. بنابراین، اگر به آنها بگویید خوب هستند، باید با رفتار بد به شما چیز دیگری را نشان دهند یا به شدت برای فریب دادن شما سرمایه گذاری می کنند و احساس می کنند که باید خود واقعی خود را پنهان کنند و کامل باشند، که این حتی بدتر است. » او می گوید، به جای ارزیابی خود کودک، همیشه به اعمال کودک رجوع کنید.

“تو خیلی خوشگلی!”

ما ممکن است بیشتر از پسرها متوجه ظاهر، لباس و موهای دختران شویم، بنابراین تحسین برانگیز طبیعی به نظر می رسد – اما این دلیلی بر تعصب جنسیتی ماست. دکتر براون می گوید: «مشکل در پیام هایی است که دختران از هر جبهه دریافت می کنند. دختران در فرهنگی بزرگ می شوند که ارزش آنها دائماً به ظاهر آنها مرتبط است، بنابراین پیام جمعی که دختران درونی می کنند این است که آنها باید جذاب باشند تا ارزش داشته باشند.» یک نظرسنجی که توسط Girlguiding در سال ۲۰۱۶ انجام شد نشان داد که دختران در مدرسه ابتدایی برای زیبا به نظر رسیدن فشار می آورند. زیبا بودن نیز به عنوان چیزی تلقی می شود که نمی توان آن را کنترل کرد، بنابراین اگر دختری احساس می کند زیبا نیست، ممکن است احساس کند دوست داشتنی نیست و هیچ کاری نمی تواند در مورد آن انجام دهد. یا ممکن است به جای تمرکز بر سایر مهارت ها و علایق با ارزش تر، تلاش زیادی صرف کند تا زیبا به نظر برسد. دکتر مارکهام می‌گوید: «به طور کلی، هیچ دلیلی برای ارزیابی ظاهر یک کودک وجود ندارد و دلیلی هم برای این کار وجود ندارد.»

“کارت عالی بود!”

اکثر والدین در نهایت صد بار در روز این را می گویند ، اما در واقع روش موثری برای ایجاد انگیزه در بچه ها نیست. دکتر مارکهام می گوید: «این کار یک معتاد ستایش ایجاد می کند که نیاز به اطمینان دائمی دارد. کودک یاد می‌گیرد که تکلیف را برای ستایش انجام دهد و از یافتن پاداش ذاتی در کار که به کودک انگیزه می دهد دست می‌کشد». ما بچه‌هایمان را دوست داریم و می‌خواهیم آن‌ها احساس خوبی نسبت به خودشان داشته باشند، اما ستایش برای هر کار کوچکی که انجام می‌دهند باعث می‌شود تعریف‌ها معنای خود را از دست بدهند. یک مطالعه در ایالت اوهایو نشان داد که تمجید مداوم باعث خودشیفتگی می شود نه عزت نفس. همچنین، به دلیل اینکه «کار عالی» اصلا معنا و مشخصات مشخصی ندارد، هیچ اطلاعات واقعی در مورد اینکه چه چیزی کار را عالی کرده است به کودک نمی دهد. دکتر براون ایده ای در مورد چگونگی تغییر آن دارد او می‌گوید: «گفتن چیزهای مثبت به فرزندانمان همیشه مثبت است، اما لزوماً نباید ستایش باشد. به‌عنوان مثال، والدین می‌توانند به‌جای گفتن « چیدن میز کار خوبی بود»، آن را به «ممنون از کمک شما» تغییر دهند.

“تو بهترینی!”

حتی اگر آنها به معنای واقعی کلمه در کاری بهترین باشند (که خیلی محتمل نیست)، گفتن به بچه‌ها می‌تواند توقع موفقیت را ایجاد کند که هر کاری برای حفظ آن انجام دهند. دکتر دوناهو می‌گوید: «تمجید بیش از حد می‌تواند فشار زیادی بر بچه‌ها وارد کند تا احساس کنند همیشه باید در کاری که انجام می‌دهند بهترین باشند، استانداردی که می‌تواند به‌طور غیرقابل تحملی بالا باشد». بر اساس مطالعه ای که توسط محققان کالج رید و دانشگاه استنفورد انجام شده است، اگر کودک فکر کند که نمی تواند به آن عمل کند، این می تواند احساس بی کفایتی در او ایجاد کند. دکتر دوناهو می‌گوید: «همچنین می‌تواند نتیجه معکوس داشته باشد و به کودکان بیاموزد که تمرکز خود را به فعالیت‌هایی محدود کنند که می‌دانند می‌توانند در آنها برتری داشته باشند». دکتر مارکهام می‌گوید این کار می‌تواند باعث شود بچه‌ها از به چالش کشیدن خود، امتحان کردن چیزهای جدید یا ادامه دادن آن در زمانی که کارها سخت می‌شود امتناع کنند. ایجاد استانداردهای واقع بینانه و قابل دستیابی و تمجید از بهترین های شخصی – به جای مقایسه با دیگران – تکنیک موثرتری است.

تعریفی که صادقانه نیست

بچه‌ها درک بالایی دارند و می‌دانند چه زمانی واقعاً به کاری که انجام می‌دهند علاقه‌مند هستید یا به آن افتخار نمی‌کنید. «کودکان به راحتی می توانند تشخیص دهند که چه زمانی از آنها ناامید هستیم یا چه زمانی ستایش ما ضعیف، غیر صادقانه یا بدتر از آن طعنه آمیز است.» یکی از مهمترین چیزهایی که کودکان آرزو می کنند این است که والدینشان در محبت، حمایت و انتقاد سازنده با آنها صادق باشند. به عنوان مثال، اگر فرزندتان به طرز وحشتناکی در برنامه استعدادیابی آواز خواند، بهتر است بگویید: «من به این افتخار می کنم که تا این حد شجاع بودی که جلوی همه بلند شدی و همه جملات را به خاطر آوردی!» یک مطالعه اخیر در کره جنوبی نشان داد درک کودکان از تمجید بیش از حد (و همچنین کم تمجیدی) عملکرد ضعیف تر در مدرسه و افسردگی بالاتر را پیش بینی می کند. دکتر براون می‌گوید: «هدف این است که ستایش را معنادار کنیم و به کودکان نشان دهیم برای چه ویژگی‌هایی ارزش قائل هستیم، مانند سخت‌کوشی، کمک‌کننده بودن و مهربان بودن». والدین نباید تحسین را راهی برای ایجاد عزت نفس بدانند، زیرا اینطور نیست. در عوض، تحسین می‌تواند راهی برای تقویت ویژگی‌های خاصی باشد که می‌خواهیم در فرزندانمان پرورش دهیم و به آنها کمک می‌کند بزرگسالان موفق‌تری باشند».