نزدیک بینی چیست؟

نام علمی نزدیک بینی، میوپی می باشد.

نزدیک بینی چیست؟

مشکلات بینایی از قبیل میوپی، همچنین به عنوان عیوب انکساری شناخته می شوند. نزدیک بینی منجر به تاری دید در فواصل دور شده، اما دید نزدیک معمولا طبیعی می باشد. نزدیک بینی یک مشکل بسیار شایع بوده که می تواند با عینک یا لنزهای تماسی برطرف شده یا با جراحی لیزر چشم درمان گردد

عیوب انکساری چیست؟ عیب انکساری یک مشکل بینایی است. این عیوب، یک علت رایج برای کاهش سطح بینایی می باشند.

انکسار به خم شدن نور در چشم نسبت داده می شود. عیب انکساری به این معناست که چشم نمی تواند نور را به درستی بر روی شبکیه متمرکز کند. این امر معمولا یا به علت اختلالات موجود در شکل مردمک یا به دلیل سن می باشد که عملکرد بخش تمرکزی چشم را تحت تاثیر قرار داده است.

چهار نوع عیب انکساری وجود دارد:

میوپی (نزدیک بینی).
هایپرمتروپیا (دوربینی).
آستیگماتیسم (عیب انکساری به علت انحنای یکنواخت قرنیه).
پرسبیوپیا (عیب انکساری وابسته به سن؛ پیر چشمی).

به منظور دانستن عیوب انکساری به طورکامل، آشنایی با چگونگی دیدن مفید می باشد. زمانی که به جسمی می نگرید، نور انتشار یافته از شی، از چشم گذشته و به شبکیه می رسد. به دنبال آن پیام های عصبی ایجاد شده به سلول های شبکیه و عصب بینایی فرستاده شده و از آنجا به مراکز بینایی در مغز می روند. مغز، اطلاعات دریافتی را پردازش کرده و درنتیجه قادر به دیدن خواهیم بود.

امواج نور باید روی ناحیه کوچکی از شبکیه متمرکز شوند، درغیر اینصورت آنچه که مشاهده می شود، تار است. قرنیه و عدسی وظیفه تمرکز نور را به عهده دارند. قرنیه تاحدی تشعشعات نوری را که بعدا به سمت عدسی می روند، خم می کند. عدسی به دقت عمل تمرکز را با تغییر ضخامت خود انجام می دهد.

این عمل تطابق نام دارد. عدسی الاستیک بوده و می تواند صاف تر یا گردتر شود. هرچه عدسی گردتر (محدب تر) باشد، امواج نوری بیشتری می توانند به داخل چشم خم شوند.

شکل عدسی توسط ماهیچه های کوچک موجود در جسم مژگانی متفاوت است. ساختارهای نخ مانند کوچک به نام رباط های فیبروزی مژگانی، از یک انتها به عدسی و از انتهای دیگر به جسم مژگانی متصل می شوند. هنگامی که ماهیچه های مویی در جسم مژگانی تنگ می شوند، رباط های فیبروزی شل شده و باعث صاف شدن عدسی می شوند.

این حالت برای اشیای نزدیک اتفاق می افتد. برای نگاه کردن به اجسام دور، ماهیچه های مژگانی شل، رباط های فیبروزی تنگ و عدسی نیز تنگ تر می گردد. خم شدگی بیشتر امواج نوری جهت تمرکز روی اشیای نزدیک مورد نیاز است، برای مثال در هنگام مطالعه. خم شدگی کمتر نور جهت تمرکز روی اشیای دور مورد نیاز می باشد.

نزدیک بینی (میوپی) چیست؟ نزدیک بینی زمانی اتفاق می افتد که نور در جلوی شبکیه متمرکز می شود. به این دلیل که یا مردمک بیش ازحد طویل می باشد یا قرنیه بیش ازحد انحنا دارد. علیرغم حداکثر صاف شدگی عدسی، چشم قادر به متمرکز کردن امواج نوری به سمت عقب و روی شبکیه نمی باشد. افراد نزدیک بین به وضوح قادر به دیدن اشیای دور نمی باشند.

نزدیک بینی دقیقا به معنای لغوی واژه است و افراد نزدیک بین قادر به دیدن اشیای نزدیک هستند. اشیای نزدیک (برای مثال، در هنگام مطالعه) اغلب به خوبی دیده می شوند. به این خاطر که زمانی که به اجسام نزدیک می نگرید، امواج نوری وارد شده به چشم، اندکی به سمت خارج می روند.

این امواج در مقایسه با امواج نوری که مستقیما از اجسام دور وارد چشم می شوند، به میزان بیشتری در عقب چشم تمرکز خواهند یافت.

علت نزدیک بینی چیست؟ میوپی در کودکان و نوجوانان گرایش دارد. این عارضه اغلب در خانواده ها شروع می شود. نزدیک بینی موقت همچنین می تواند همراه با بیماری های خاص اتفاق افتد – برای مثال، در دیابت.

علایم نزدیک بینی چیست؟ علامت عمده، مشکل در دید دور می باشد. هرچه میوپی زودتر آغاز شود، احتمال شدیدتر شدن آن بیشتر است. در اوایل بلوغ، سطح میوپی معمولا به اوج می رسد. این به این معناست که بینایی درکل بدتر نشده و ثابت می ماند. برخی از کودکان در ابتدا متوجه نمی شوند که بینایی شان آنطور که باید خوب نیست.

آنها ممکن است قادر به خواندن کتاب و انجام فعالیت های نزدیک باشند، هرچند دیدن اشیای دور از قبیل تخته سیاه در کلاس درس ممکن است دشوار باشد. ممکن است کودکان تصور کنند این یک امر طبیعی است و به کسی در این مورد چیزی نگویند. قبل از تشخیص بیماری و درمان، ممکن است برای مدتی انجام کارهای مدرسه آزار دهنده باشد.

کودکان معمولا قبل از مدرسه یا در زمان ورود به مدرسه، تست های بینایی دارند. معلم کودک ممکن است متوجه مشکلات وی در هنگام خواندن تخته شود. چنانچه به مشکلاتی در خصوص بینایی کودک مشکوک هستید، باید با یک چشم پزشک، جهت انجام تست بینایی هماهنگ کنید. برای کودکان و نوزادان، پزشک خانواده ممکن است قادر به انجام تست های بینایی باشد.

آیا عارضه ای برای نزدیک بینی وجود دارد؟ اکثریت وسیعی از افراد نزدیک بین، مشکل دیگری ندارند.

هرچند افرادیکه دچار نزدیک بینی از نوع شدید هستند، اندکی در معرض خطر پیشرفت گلوکوما، کندگی شبکیه و فساد ماکولا (بخش مرکزی شبکیه) قرار دارند. این بیماریها، جزء بیماری های جدی چشم هستند. از اینرو، معاینه منظم چشم توصیه شده و هرگونه تغییر جدیدی در علایم چشم فورا باید به چشم پزشک گزارش گردد.

درمان نزدیک بینی چیست؟

عینک: ساده ترین، ارزان ترین و ایمن ترین راه برای درمان نزدیک بینی، استفاده از عینک می باشد. تجویز لنزهای مقعر (که لنزهای منفی نیز نامیده می شوند) جهت خم شدن امواج نوری  به سمت بیرون، بکار می روند. درنتیجه، امواج نوری زاویه بزرگتری برای خم شدن به سمت عقب جهت تمرکز در زمان گذر از قرنیه و عدسی دارند.

بنابراین، این امواج بیشتر به سمت عقب – بر روی شبکیه تمرکز می یابند. انتخاب های بیشماری برای فریم عینک، متناسب با بودجه، دردسترس است. این روزها، عینک مقبول تر به نظر می رسد و افراد جوان حتی ممکن است آن را به عنوان مد در نظر بگیرند.

لنزهای تماسی: لنزهای تماسی مشابه عینک عمل می کنند. انوع بسیار متنوعی از این لنزها در دسترس می باشد. لنزها ممکن است نسبت به نفوذپذیری به بخار سست یا مقاوم باشند. لنزهای هلالی برای درمان آستیگماتیسم استفاده می شوند. لنزهای تماسی می توانند به صورت روزانه و ماهیانه باشند. چشم پزشک می تواند توصیه کند کدام نوع لنز برای چشم بیمار مناسب تر است.

این لنزها اغلب گران تر از عینک بوده و نیاز به مراقبت بیشتر و بهداشت بسیار دقیقی دارند. در مقایسه با کودکان، لنزهای تماسی برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب هستند.

جراحی: جراحی برای برخی از بیماران گزینه ای برای درمان نزدیک بینی آنهاست. این جراحی ها یک انتخاب شخصی می باشند. جراحی چشم با استفاده از لیزر پرهزینه بوده اما این احتمال وجود دارد که بینایی طبیعی به طور دایم بازگردد. هرچند در تعداد کمی از افراد، عوارض پس از جراحی توسعه می یابد، ولی این روش درمان معمولا فوری و درکل بدون درد می باشد.

در برخی از افرادبه دنبال عمل جراحی، تاری دید ایجاد می شود، برخی مشکل بینایی در شب پیدا کرده و برخی در دید پیرامونی خود به علت وجود هاله های روشن نور دچار مشکل میشوند. گاهی این مشکلات بهبود یافته اما بینایی کامل بازنمی گردد و همچنان استفاده از عینک مورد نیاز باشد.

بسیاری از شرکت های خصوصی به شدت جراحی لیزر چشم را عرضه می کنند. قبل از شروع این نوع درمان، نیاز به انجام مقداری بررسی دقیق می باشد. سعی کنید توصیه ها در این خصوص را جراح چشم دریافت نمایید.  پیش از انجام درمان پرهزینه و غیرقابل بازگشت، دانستن میزان شکست، خطر عوارض جانبی، مراقبت های پس از عمل و آنچه که شامل این فرآیند می شود، بسیار مهم است.

انواع متعددی از جراحی لیزر توسعه یافته است و شامل LASIK، PRK و LASEK می باشد. این روش های جراحی مشابه بوده، به این خاطر که ایده اصلی تمام آنها، بازسازی قرنیه با استفاده از لیزر و از طریق حذف یک لایه بسیار نازک از آن می باشد. بازسازی قرنیه، انکسار چشم را ترمیم می کند.

LASIK®: LASIK، L به معنای لیزر، AS به معنای کمک، I به معنای در موقعیت situ و K به معنای کراتوملوسیس (روشی برای ترمیم انکسار قرنیه با برداشت قسمتی از قرنیه، منجمد کردن آن، ایجاد یک انحنای جدید و قرار دادن مجدد آن) می باشد. این روش جراحی معروف ترین فرم جراحی لیزر چشم است. لیزر برای بلند کردن و برداشت لایه بسیار نازکی از قرنیه استفاده می شود.

این عمل به صاف شدن قرنیه کمک کرده، به طوریکه امواج نوری می توانند بیشتر به سمت عقب و بر روی شبکیه متمرکز شوند.

PRK® PRK، P به معنای عکس، R به معنای انکساری و K به معنای برش قرنیه می باشد. این روش یک روش جراحی قدیمی است که اغلب توسط تکنیک های جدیدتر جایگزین شده است.

LASEK® LASEK، LA به معنای لیزر، S به معنای زیر، E به معنای اپی تلیال و K به معنای کراتوملوسیس می باشد. این روش جراحی، فرم اصلاح شده ای از PRK با تشابهاتی نسبت به روش LASIKK است. بیشترین لایه خارجی قرنیه (اپی تلیوم) دست نخورده باقی می ماند. روش LASEK دردناک تر بوده و ناراحتی می تواند بیشتر از روش LASIK به طول انجامد.

سایر تکنیک ها نیز در دسترس می باشند. بیشترین تکنیک ها، انواع جراحی های لیزر هستند. لنزهای تماسی قابل کاشت (تعویض عدسی انکساری) و گرافت های قرنیه ای در موارد تخصصی یا موارد بسیار شدید میوپی، گزینه های دیگری هستند.
هرچند وقت یکبار احتیاج به تست بینایی است؟

تست بینایی بستگی به سن، سابقه خانوادگی یا هر بیماری سابق پزشکی دارد. افرادی که در معرض خطر بالای مشکلات بینایی هستند، معاینه های چشم فراوان تری احتیاج دارند. درصورت ابتلا به دیابت، گلوکوما، فساد ماکولا، یا سابقه خانوادگی این امراض، باید به توصیه های چشم پزشک در مورد معاینه های منظم عمل کرد.

اگر در گروه بیماران پرخطر قرار دارید، و همچنین بیشتر از ۶۰ سال سن دارید، باید حداقل یک معاینه چشم سالیانه داشته باشید. درصورتی که بیش از ۵۰ سال سن دارید، معاینه باید هر دو سال باشد. بالای ۴۰ سال و درصورت وجود فاکتورهای خطر، معاینه چشم حداقل هر سه سال توصیه می شود.

افرادیکه در معرض خطر پایین قرار داشته و هیچ نشانه ای از مشکلات بینایی ندارند، نیاز به تست های مکرر بینایی نیز نخواهند داشت. چنانچه در این گروه قرار می گیرید و بین ۱۹ تا ۴۰ سال سن دارید، تست بینایی هر ۱۰ سال مورد نیاز خواهد بود. در سنین ۴۱ تا ۵۵ سال، توصیه می شود که هر ۵ سال به چشم پزشک مراجعه نمایید.

بین ۵۶ و ۶۵ سال، معاینه های دو ساله مورد نیاز خواهد بود، و انجام معاینه های سالیانه برای افرادی که در معرض خطر پایین قرار داشته و ≥۶۵ سال سن دارند، توصیه می گردد.