گذری بر آشغال های دوست داشتنی
یکی از جامع ترین نقد های آشغال های دوست داشتنی، بی شک نقد کوتاه مسعود رضوانی منتقد سینما و تلویزیون است. رضوانی که به تحریرهای بی مثالش در ادبیات اجتماعی روز معروف است پیرامون این فیلم نوشت، بخت با امیر یوسفی یار بود که این فیلم چند سال با تاخیر اکران گشت، گویا هر چه می گذرد شخصیت های فیلم ملموس تر و دیالوگ ها و سرنوشت ها واقعی تر می گردند. برای کسانی که بدنبال قصه هستند فیلمی کسل کننده اما برای مخاطبین معنا گرا جای تعمل را باز نگه می دارد.
اولین سوالی که در زمان تماشای فیلم در ذهنم خطور کرد این بود که چرا تمام پردازش شخصیت ها، آن هم با عقاید فکری و جهت گیری سیاسی مختلف درون یک خانواده صورت گرفته است و چگونه از کاراکتر خنثی مامان منیر این همه جهت گیری مختلف و متضاد پرورش یافته است.
ایرادی دیگری که بر فیلم وارد است کلیشه بودن تصویر شخصیت هاست. بطور مثال تصویر رزمنده در فیلم امیر یوسفی دقیقا همان تصویر رزمنده در تمامی فیلم های ژانر دفاع مقدس است بدون هیچ گونه نوآوری و تفاوت.دیالوگ های طولانی و کسل کننده که در سکانس هایی تبدیل به روخوانی( آن هم با احتیاط فراوان در نگارش متن) می گردند خارج از حوصله مخاطب می تواند باشد.
امیر یوسفی به شدت قصد دارد این را منتقل کند که درون یک خانواده با هر جهت گیری فکری بین اعضا و با تمام تضادها، می تواند مصالحه و گفتمان نیز باشد و در این مهم جایگاه منیر که همان مادر، خواهر و همسر می باشد را تا حد امکان پر رنگ کرده است.
کمال آخر اینکه با تمام محدودیت ها، آشغال های دوست داشتنی می توانست به جای یک فیلم سینمایی معمولی، یک تئاتر سورئال فوق العاده با محدودیت ها و ممیزی های کمتر شود اما چه می شود کرد که سنگینی چربش مالی، همیشه به سوی سینماست.
