واقعیاتی جالب و شنیدنی در مورد «روزی روزگاری در هالیوود»؛ شاهکار جدید کوئنتین تارانتینو [قسمت دوم]

اکنون دهه هاست یک یک فیلم جدید از کوئنتین تارانتینو به خودی خود یک واقعه بسیار بزرگ و قابل توجه در هالیوود به شمار می آید. هر چند سال یک بار، دنیای سینما دیوانه آخرین اثر یک کارگردان کالت می شود و همه از خود می پرسند که این فیملساز نابغه این بار چه چیزی برای عرضه کردن دارد. اکنون که نهمین اثر او با عنوان «روزی روزگاری در هالیوود» (Once Upon a Time in Hollywood) به عنوان مورد انتظارترین فیلم سال بالاخره اکران عمومی شده همه در حال مقایسه این فیلم با کارهای قبلی تارانتینو و ماجراهای واقعی رخ داده در زمان داستانی فیلم هستند.

داستان «روزی روزگاری در هالیوود» همزمان با قتل های خانواده مانسون رخ می دهد اما این خانواده و قتل های آنان موضوع مورد بحث اصلی فیلم نیست. فیلم های کوئنتین تارانتینو همواره به خاطر خشونت فراگیر و بازی های تکرار نشدنی بازیگرانشان شناخته می شوند اما جزییات کوچکتری نیز در این فیلم ها وجود دارد که دانستن آن ها بر جذابیت تماشای این فیلم ها می افزاید. تارانتینو که خود از کودکی عاشق سینما و فیلمسازی بوده در فیلم هایش همواره ارجاعات بسیاری به فیلم ها، نمایش ها، کمیک ها، شخصیت ها، آهنگ های محبوب و حتی فیلم های دیگر خود دارد. در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با واقعیات و جزییاتی جالب و شنیدنی در مورد «روزی روزگاری در هالیوود» آشنا کنیم.

قسمت اول این مطلب را می توانید در این لینک مشاهده نمایید.

شارون تیت، ستاره واقعی اما ساکت «روزی روزگاری در هالیوود»

با سه برگ برنده استعداد، زیبایی حیرت انگیز و دلربایی، شارون تیت هالیوود را در حال پرستش خود می دید. در واقع نقش او در فیلم «روزی روزگاری در هالیوود» که توسط مارگو رابی ایفا می شود تقریباً همه جا واژه «هالیوود» را روی لباس هایش دارد. از آنجا که داستان فیلم در هالیوود و در طی سالی رخ می دهد که زندگی کوئنتین تارانتینو در آن شکل می گیرد و با مرگ شارون تیت شناخته می شود، شاید فکر کنید که شخصیت اصلی جدیدترین فیلم تارانتینو کسی نیز جز شارون تیت.

شاید همین موضوع باعث شده که دیالوگ های اندک شخصیت شارون تیت در فیلم خبرساز شود زیرا همواره گفته می شود که تارانتینو دیدگاه مثبتی به زنان چه در فیلم هایش و چه در دنیای واقعی ندارد و به همین دلیل روی آن ها سرمایه گذاری چندانی نمی کند (دستکم در مقایسه با شخصیت های مرد)، چیزی که تارانتینو بارها آن را رد کرده است. رابی دیدگاه متفاوتی دارد و با عنوان «از دست دادن معصومیت» از شخصیت خود در فیلم یاد کرده که می تواند به بهترین شکل ممکن بدون صحبت کردن به نمایش درآید. تارانتینو بعدها گفت که «روزی روزگاری در هالیوود» داستان ریک است در حالی که شارون تیت «روحی فرشته وار روی زمین است. تا حدودی او در فیلم حضور ندارد، او در قلب ماست».

«روزی روزگاری در هالیوود» سکانس های بسیار و زمانی محدود دارد

مهم نیست که رسانه و محمل خلق یک اثر هنری چه باشد، همواره هنرمند با نوعی از محدودیت های مالی، اجتماعی، قانونی و لجستیکی مواجه می شود. یکی از محدودیت های فیلمسازی به مسئله زمان مربوط می شود، نه تنها مدت زمانی که برای ساخت فیلم لازم است بلکه طول خود فیلم. یک فیلم ۳۰ ساعته برای سالن سینما و سینماروها مناسب نیست، از این رو برخی از سکانس ها و گاهی نیز کل یک شخصیت نادیده گرفته می شود. اولین نسخه از فیلم «روزی روزگاری در هالیوود» حدود ۴ ساعت و نیم طول داشت اما این عدد برای نسخه به نمایش درآمده در جشنواره کن به ۲ ساعت و ۳۹ دقیقه کاهش یافت.

بدون تردید بسیاری از سکانس ها در مرحله تدوین حذف شدند که مایه تاسف است زیرا «روزی روزگاری در هالیوود» مانند میزی پر از غذاهای متنوع است که به سختی می توان برخی را حذف کرد. مارگو رابی، آل پاچینو، کرت راسل، لوک پری و بسیاری نام های بزرگ دیگری که در این جمله حذف کرده ایم نیز وقت بسیار کمی در فیلم تارانتینو از لحاظ بصری و دیالوگی داشته اند و حتی برخی از بازیگرانی که در فیلمبرداری ها حضور داشته اند فرصت حضور در نسخه نهایی فیلم را نیافته اند. خوشبختانه تارانتینو اعلام کرده که شاید بزودی نسخه خاص خود را از این فیلم تدوین کند که طولانی تر باشد.

آیا «روزی روزگاری در هالیوود» دنیای سینمایی تارانتینو یا برعکس آن است؟

در سال ۲۰۱۶، کوئنتین تارانتینو در صحبت با یک برنامه تلویزیونی استرالیایی از ارتباط فیلم هایش با یکدیگر گفت: «دنیایی واقعی تر از دنیای واقعی وجود دارد و تمامی شخصیت ها در آن سکونت دارند. اما بعد از آن نوبت به دنیای فیلم می رسد… از این رو قاعدتاً وقتی شخصیت های سگ های انباری یا پالپ فیکشن، وقتی به سینمای می روند، برای دیدن فیلم بیل را بکش خواهند رفت. از گرگ و میش تا سحر چیزی است که آن ها خواهند دید». اما در مورد «روزی روزگاری در هالیوود» چه؟ فیلمی که در مورد فیلمسازی است و به گفته تارانتینو در مورد سالی است که زندگی او را شکل داد. آیا این فیلم نیز یکی دیگر از فیلم های با ارزش دیدن در دنیای تارانتینویی است یا تنها جایی که دیگر فیلم ها ساخته می شوند را به تصویر می کشد؟

تارانتینو در «جانگوی آزاد شده» (Django Unchained) و «حرامزاده های بی شرف» (Inglourious Basterds) تاریخ را بازنویسی می کند و به طور واضح گفته که می خواسته یک سه گانه بازنگری تاریخ بنویسد. بسیاری بر این باورند که «روزی روزگاری در هالیوود» تکمیل کننده این سه گانه خواهد بود. اما شاید ریک دالتون و کلیف بوث به شکلی پنهان زوج بازیگر-بدلکار در آن فیلم ها باشند. لئوناردو دی کاپریو (ریک) در «جانگوی آزاد شده» حضور داشت و برد پیت (کلیف) نیز در «حرامزاده های بی شرف» بازی می کرد. همچنین گل سینه هایی که این شخصیت ها در فیلم می پوشند، یک لینک بصری بسیار واضح به فیلم های قبلی شان ساخته تارانتینو است. همچنین در فیلم «حرامزاده های بی شرف» هیتلر و دیگر شخصیت های مشهور حزب نازی را می بینیم که در سینمای پاریس سوزانده می شوند در حالی که در «روزی روزگاری در هالیوود» دی کاپریو را در یکی از سکانس ها در حال سوزاندن نازی ها با شعله افکن می بینیم.

بیشتر بخوانید: ۱۰ فیلم ترسناک برتر تاریخ سینما با مضمون فرقه های مذهبی [قسمت دوم]

«روزی روزگاری در هالیوود» با بروس لی در ارتباط است

شاید شما نیز مانند بسیاری از ما هنوز نسخه منتشر شده فیلم «روزی روزگاری در هالیوود» را ندیده باشید اما دستکم در تریلرهای منتشر شده، شخصیت بروس لی را می بینیم که در حال مبارزه با کلیف بوث است و برخلاف تصور، بوث پیروز می شود که این موضوع خوشایند برخی از تماشاگران نبوده زیرا از نظر آن ها وی هیچ شانسی در برابر بروس لی ندارد و برخی دیگر نیز آن را نژادپرستی یا توهین به بروسلی تعبیر کرده اند. در واقع تارانتینو برای به تصویر کشیدن شخصیت بروس لی در فیلم خود از شخصیت کاتو در سریال «زنبور سبز» (The Green Hornet) الهام گرفته که بروس لی در آن نقش این شخصیت را بازی می کرد و از لحاظ سبک مبارزه تفاوت زیادی با سبک دیگر فیلم های او و سبک رزمی خاص خودش داشت.

آیا «روزی روزگاری در هالیوود» همان «تابستان سَم» اسپایک لی است؟

تعبیر و تفسیر هنر بسیار شخصی است و از فردی به فرد دیگر متفاوت است و حتی زمانی که اینطور نیست نیز، افراد چیزی را می بینند که خود دوست دارند ببینند. در فیلم «روزی روزگاری در هالیوود» نیز ممکن است سینماروها آن را به مثابه فیلمی در مورد قتل های خانواده مانسون تماشا کنند. در تریلرهای منتشر شده به نظر می رسید که همه چیز به چارلز مانسون منتهی می شود که نقش او را دیمون هریمن بازی می کند. شخصیت برد پیت به محل زندگی رهبر این فرقه مرگبار می رود، با بروس لی زد و خورد می کند که به صورت غیرمستقیم به قتل های خانواده مانسون اشاره دارد. شخصیت لئوناردو دی کاپریو همسایه شارون تیت است اما آنطور که تارانتینو می گوید فیلم او در مورد چارلز مانسون نیست، فیلم او در مورد سال ۱۹۶۹ است.

تهیه کنندگان فیلم گفته اند که «روزی روزگاری در هالیوود» در مورد از دست دادن معصومیتی است که در سال ۱۹۶۹ با قتل های خانواده مانسون رخ داد و در مورد رابطه نزدیک بین شخصیت های ریک و کلیف. اما بسیاری شباهت ها یا ارجاعاتی بین این فیلم با یکی از فیلم های دشمن قدیمی اش، اسپایک لی، می بینند. دقیقاً ۲۰ سال قبل و در جولای ۱۹۹۹، فیلم «تابستان سَم» (Summer of Sam) ساخته اسپایک لی اکران شد. اگر چه این فیلم ظاهراً در مورد یک قاتل سریالی معروف به نام دیوید برکوویتز است اما به گفته خود اسپایک لی این فیلم در واقع در مورد تابستان سال ۱۹۷۷ است و مقدمه ای بر دوره ولنگاری و لا ابالیگری منتهی به شیوع ایدز. این همان تابستانی است که لی تصمیم گرفت فیلمساز شود که همان اتفاقی است که در سال ۱۹۶۹ برای کوئنتین تارانتینو رخ داد.

خواهر شارون تیت و تغییر دیدگاه او در مورد «روزی روزگاری در هالیوود»

حتی اگر تارانتینو را یک نویسنده-کارگردان با قریحه و خلاق بدانید نیز شاید متوجه شده باشید که این ویژگی بزرگ ترین نقطه قوت شخصیتی و کاری او نیست. او تاریخچه درازی از مصاحبه های پرتنش، استفاده از واژه «کاکا سیاه» به شکل گسترده در فیلم هایش و به نمایش گذاشتن خشونت به واضح ترین و شوکه کننده ترین شکل ممکن دارد. چه این دو مورد آخر را از لحاظ هنری معنادار بدانید یا نه، نگرانی دبرا تیت، خواهر شارون تیت، از تصویری که تارانتینو از قتل خواهرش ارائه می دهد قابل درک است. حتی این موضوع که تاریخ اکران اولیه فیلم با ۵۰اُمین سالگرد قتل های خانواده مانسون مصادف شده بود نیز تسکین دهنده نگرانی خواهر تیت نبود. او گفته که سلبریتی های هالیوود و بازیگران و سازنده فیلم هیچ اهمیتی به قتل شارون نداده و تنها دنبال پول و شهرت هستند و با این فیلم خود تنها خانواده تیت و بازماندگان آن کشتار را آزرده خاطر می سازند. البته تارانتینو بعدها با او تماس گرفته و تاریخ اکران فیلم را تغییر داد اتفاقی که با تغییر دیدگاه دبرا نسبت به فیلم همراه شد. او در مصاحبه ای پس از این ماجرا گفت: «تارانتینو چیزی جز احترام نسبت به من نداشته و بسیار صادق بوده است. امید بسیار زیادی به این پروژه دارم».

«روزی روزگاری در هالیوود» یک یاغی مطرود را به تصویر می کشد

مدت ها قبل از اینکه جنبش MeToo دنیای هالیوود را به بازنگری و تفکر وادارد، رومن پولانسکی که نقش او را در «روزی روزگاری در هالیوود» رافال زاویروچا بازی می کند، نشان داد که ساختن آثار هنری فوق العاده از شما شخصیت بزرگ و خوبی نمی سازد. این کارگردان که روزگاری یکی از محبوب ترین و تحسین شده ترین کارگردانان سینما بود با فیلم «بچه رُزماری» (Rosemary’s Baby) در سال ۱۹۶۸ نام خود را در تاریخ سینما ثبت کرد اما در سال ۱۹۷۷ و پس از اعتراف به دادن مواد مخدر و تجاوز به سامانتا گیمر ۱۳ ساله به فرانسه فرار کرد. در دهه های پس از آن، زنان بیشتری رومن پولانسکی را به اتفاقاتی مشابه متهم کردند که در نهایت آکادمی اسکار را وادار به اخراج او کرد. تارانتینو همواره گفته که از طرفداران آثار پولانسکی است و به خصوص فیلم «بچه رُزماری». او شخصاً با این کارگردان جنجالی دیدار کرده و حتی در مصاحبه با هاوارد استرن در سال ۲۰۰۳ از رفتار شنیع پولانسکی دفاع کرده و ادعا کرده که آنچه بین او و آن دختر ۱۳ ساله رخ داده تجاوز نبوده و آن دختر را مقصر اصلی دانسته است.

تارانتینو بعدها در سال ۲۰۱۸ و پس از ماجرای رسوایی های اخلاقی هاروی واینستاین که دوست نزدیک و همکار او بود، رسماً از گیمر به خاطر گفته هایش عذرخواهی کرد. امسال نیز همسر کنونی رومن پولانسکی، امانوئل سیگنر، که یک بازیگر فرانسوی است نیز به انتقاد از تارانتینو پرداخته و ادعا کرد که وی از «رومن و داستان تراژیکش» سود برده بدون این که با او مشورت کند در حالی که هالیوود همچنان به پس زدن و دوری از این کارگردان ادامه می داد. البته پولانسکی تاکنون از عدالت فرار کرده، با زنی که ۳۳ سال از خود جوان تر است ازدواج کرده و همچنان به فیلمسازی در خارج از ایالات متحده ادامه می دهد. پس شاید زندگی چندان نیز عادلانه نبوده و زندگی پولانسکی چندان هم تراژیک نبوده است.