«من یه زنم، صدامو می شنوی؟» فمنیستی نیست/ کلام در خدمت فضاست

کاملیا غزلی نویسنده و کارگردان «من یه زنم، صدامو می شنوی؟» که به تازگی اجرای خود را در تالار مولوی آغاز کرده است درباره مضمون این اثر نمایشی گفت: متن «من یه زنم صدامو میشنوی؟» درباره زنان است اما بر خلاف باور عموم ویژگی های فمنیستی ندارد خصوصا از این منظر که وقتی صحبت از مشکلات زنان جامعه مان می کنیم فورا انگ فمنیستی به ما می زنند و باور غلطی هم که در جامعه ایران وجو دارد این است که اکثرا می‌پندارند فمنیست به معنی مبارزه و مخالفت با جامعه مردان و ضد مرد بودن است اما در این نمایش نمی‌خواهیم این معانی اشتباه را به مخاطب القا کنیم.

وی ادامه داد: این نمایشنامه درباره درون زن، خود زن و ذات اوست. نمایش طبیعت زن در اجتماع که می تواند اتفاقات متفاوتی را برای او رقم بزند و همراهی طبیعت یک زن با رنج و تعمیم دادنش به رنجی که در جامعه با آن روبرو می شود. یک زن از لحاظ فیزیکی دوره های متفاوتی از زندگی اش را با رنج طی می کند و می گذراند و این در جامعه ما و جوامعی که پیشرفته شده اند، تبدیل به زجر شده است. زن‌هایی که در طول جنگ های مختلف ویران شده اند، زن هایی که در گذشته باید حتما برای قبایل خود پسر به دنیا می آوردند و زنانی که مشکلات اجتماعی دارند در این نمایش مورد توجه قرار گرفته اند. در این اثر نمایشی داستان به شکل کلاسیک وجود ندارد بلکه نمایش دارای خرده روایت هایی است که فضایی شاعرانه و سمبولیک دارند و داستان به صورت مونولوگ هایی توسط بازیگران بیان می شود. این نمایش صحبت های ذهنی و درونی یک زن واحد است که در بدن های مختلف تکثیر شده است.

غزلی درباره چگونگی شکل گیری این اثر نمایشی توضیح داد: نزدیک به یک سال است که داستان و فضاسازی «من یه زنم، صدامو می شنوی؟» در ذهن من شکل گرفته است. فضاسازی نمایش به شیوه ای طراحی شده است که انگار مخاطب در حال شنیدن یک موسیقی و دیدن حرکات موزون است و در این فضا کاراکترها مونولوگ هم می‌گویند. در اجرای اثر فضا با متن و دیالوگ پر نمی‌شود بلکه با ارتباطی که کاراکتر ها در فرم، بدن و رابطه عاطفی که با تماشاگرها برقرار می کنند، شکل می گیرد و در واقع کلام به نوعی در خدمت این فضا است.

این کارگردان تئاتر یادآور شد: متن نمایش ویژگی های کلاسیک ندارد و به شکلی مدرن نوشته شده است به این مفهوم که روند خطی در داستان وجود ندارد و قصه به شکل کلاسیک روایت نمی شود. متن ساختارگریز و ساختارشکن است و شخصیت پردازی به شکل شیوه مرسوم نیز وجود ندارد.

وی درباره انتخاب بازیگران توضیح داد: بازیگران نمایش با توجه به آمادگی جسمانی و همچنین ارتباط قوی که بین ذهن و بدن شان جریان داشت، انتخاب شدند. بعد از انتخاب بازیگران به شیوه کارگاهی تمرین ها را شروع کردیم و چون متن شبیه متن های رایج نبود تقریبا دورخوانی نداشتیم و بیشتر فضاهای عاطفی، ذهنی و تخیلی برای بازیگران توضیح داده شد و آنها بر اساس این موارد، موتیف ها و ژست های روان‌تنی را انجام می دانند.

غزلی درباره انتخاب تالار مولوی برای اجرا بیان کرد: برای اجرای این نمایش نیاز به عرض و عمق زیادی داشتیم و تالار مولوی مناسب ترین تالار برای این کار بود همچنین ما نمی خواستیم که این نمایش را به عنوان یک اثر لوکس و کالای گران به مخاطبان تحویل دهیم. در واقع ما می‌خواستیم که مخاطب ما در این فضا بیندیشد و فکر کند و تالار مولوی نیز به دلیل سبقه آکادمیکی که دارد بیشتر پذیرای مخاطبان اندیشمند است.

وی در پایان صحبت هایش درباره نقش توماج دانش بهزادی در این نمایش متذکر شد: از زمانی که این متن را نوشتم توماج دانش بهزادی در کنار من حضور داشته و در شکل گیری ایده و این که متن به چه سمت و سویی برود به من کمک کرده است. مهمترین کاری که دانش بهزادی انجام داد تحلیل مسایل سیاسی و اجتماعی امروز ایران و جهان و چگونه تصویری و دراماتیک کردن این ایده ها در نمایش بوده است. دانش بهزادی علاوه بر دراماتورژی و مشاوره ای که به من به عنوان کارگردان داده است، تهیه کنندگی نمایش را نیز بر عهده دارد.

نمایش «من یه زنم، صدامو می‌شنوی؟» به نویسندگی و کارگردانی کاملیا غزلی کاری از گروه تئاتر «پراکسیس» از دوشنبه ۱۳ آذرماه در سالن اصلی تالار مولوی روی صحنه رفته است. در این نمایش بازیگرانی چون الناز اسماعیل زادگان، دیبا خاتمی، لاله مرزبان، غزاله مشعشعی، ساناز نجفی، مهسا نعمتی، دریا یاسری و سروش کریمی نژاد به ایفای نقش می‌پردازند.