شاه میوه ای با خواص باورنکردنی
به گزارش بهداشت نیوز، میوه اى شیرین معروف با نام دیگر سفرجل، با طبیعت به اعتدال تر، مفید حال خشک مزاجها.
خوردن به تقویت معده و دل و مغز کرده باعث نشاط می شود. به، باز کننده و روان کننده بول و باعث سرور و نشاط روح حیوانی و نفسانى می باشد.
مالیدن آب به، به بدن که گرم استعمال کنند رفع هیجان اعضا و اعصاب می کند. به ترش طبیعتش سرد و خشک و در تقویت معده قویتر از شیرین آن می باشد و جرم هردو قابض طبع (یبوست آور) و بعد از غذا باعث بستگى مزاج گرم می شود.
بوئیدن اقسام به، مفرح و مقوى قوتهاى روح حیوانى و نفسانى یعنى باه و شهوت و میل جماع می باشد.
خوردن به، تولید خون و رفع وسواس و کسالت و بی حوصلگى می کند.
خوردن به، خفقان و دل گرفتگى را رفع و حفظ جنین از سقوط می کند.
خوردن به، باعث انگیختن اشتها و رافع ضعف جگر و معده و فم آن و رافع یرقان می باشد.
به، سردرد مزمن را برطرف و رفع آب ریزش چشم و بینى و بالا آمدن و رسیدن بخارات به دماغ می کند.
خوردن به، رفع بیمارى «میل به خوردن گل و خاک و ذغال و امثال آن» می کند.
به، رافع اسهال و تشنگى و التهاب و مستى و سوزش بول و قى و غثیان و درد فم معده که از ریختن مواد گرم عارض شده می باشد.
با خوردن به، بدبوئى عرق و بدن رفع می شود.
آشامیدن آب و شربت به، بندآورنده خونریزى هاى داخلى و جرم و آب بدون شیرینی و نجوشیده آن در روانى شکم و احوال اسهالى باعث بند آمدن آن و رافع اینگونه مضار می باشد.
جرم و ثفل این میوه نسبت به آب آن دارای اذیت بیشتر است و رافع ضررش مربا ساختن آن مخصوصا با عسل می باشد.
چکاندن و رساندن آب به، به احلیل و فرج رفع سوزش بول و علاج جراحات مجارى آن می کند و در این مورد بغایت صاحب اثر می باشد.
چون به را در زیر آتش کنند بنحوى که رنگش تیره شود و از آن بخورند قطع اسهال مزمن گرم مزاجها می کند، و هرگاه داخل آنرا خالى کرده در آن «جوزبوا» ریخته بپزند، معالج اسهال سردمزاجها می باشد.
خوردن آب به، به تنهائى و نپخته او خاصه جرم آن مضر احشاء و معده هاى ضعیف و خشونت آور و مجروح کننده و مورث رعشه و سرفه و درد شکم سخت (قولنج) مگر بصورت مربا درآمده باشد.
به ترش، سرد و خشک و قابض، قطع کننده قى و اسهال آزاردهنده و در افعال شبیه به شیرین و در مضرت نیز مشترک با آن علاوه بر قبض و آزار زیادتر در مزاجهاى ضعیف و رب هردو بى ضررتر و اصلح آنکه کم بنیه ها و صاحبان معده ها و امعاء ضعیف ناراحت از مربا و آب جوشانده با شکر و شربت آن استفاده بکنند.
شکوفه تازه به در طبیعت معتدل و قابض، مسکن درد سر و غلیان حرارت و مقوى مغز و دل و معده اگر بصورت مربا درآمده باشد.
مرباى شکوفه به، مقوى احشاء (معده، اعم از روده و دستگاه گوارش) و دل (قلب) و مغز و فکر و سینه بوده، رفع خفقان گرم (تپش قلب) می کند.
ضماد شکوفه و جرم و برگ او که کوبیده بر عضو ببندند جلوگیرى از پراکنده شدن فضول و چرک و فساد و ورم جراحت باطراف آن می کند.
گذاشتن همین ضماد یعنى کوبیده به، با برگ و شکوفه او بر پشت چشم ورم آنرا فرو می نشاند.
ضماد این کوبیده بر اعضا و جراحت باعث جمع شدن و بهم آمدن آن می کند.
سائیده کرک روى به که بگیرند و خشک کنند و بسایند بسیار قابض و پاشیدنش بر روى زخم، بسرعت باعث بند آوردن خون جارى آن می گردد و خوردن آن بسیار مضر حلق و ریه می باشد.
خاکستر شاخه هاى نازک درخت به و برگهاى تازه روئیده او در همه افعال بهتر از توتیا و چون کاملا غبار مانند و عارى از هر کثافت و زائده باشد، افشاندن مختصرى از آن در چشم خارش و سوزش و آب ریزش و ناراحتى هاى چشم را رفع می کند.
روغن به (که برای تهیه آن به را با آب پخته و صاف کرده او را با ربع آن روغن زیتون بجوشانند تا آب تمام شده روغن بماند) مفید خارش و جرب آب دار و مالیدنش بر سر رفع شوره و سبوسه و دانه و جراحت سر می کند.
گرداندن همین روغن در دهان رفع زخم و جوش و درد دهان و زبان می کند.
مالیدن روغن به، بر سر رافع دوار و سرگیجه و صداى سر می باشد.
تنقیه این روغن در رحم رفع و سوزش رحم و بول و مالیدنش بر تن جلوگیرى از ریزش عرق می کند.
نوشیدن روغن به، منع خونریزى داخلى و رفع سردرد گرم و علاج ورم جگر و اسهال کهنه و پیچش مزمن و زخم روده و سم حشرات و پشه درخت صنوبر می کند.
اماله روغن به، نیز داراى همین اثرات و معالج اسهال و دل پیچه و سردرد و غش و زخم روده و مانند آن می باشد.
«به دانه» با طبیعت سرد و تر، و لعاب او که قاشقى از آن در استکان آب نیمگرم ریخته پس از ساعتى بتدریج نیم جرعه اى بنوشند رفع سرفه گرم و زخم سینه و مرى و خشونت و خشکى و ناراحتى حلق و مرى می کند.
خوردن لعاب «به دانه» حرارت و ناراحتى و سوز و گداز معده و امعاء را برطرف و تبهاى تند حار را رفع می کند.
مکیدن «به دانه» و فرو بردن لعاب او خشکى و زخم زبان و دهان را علاج می کند. بهترین طریق استفاده از به دانه در امراض سینه و حلق موقع خواب است که مشتى از آنرا در دهان گرفته سر ببالین گذارند.
مالیدن لعاب «به دانه» بر محل سوختگى آتش رفع جراحت و تسکین درد آن کرده و مالیدنش بر بدن رفع ضرر حرارت و سوختگى آفتاب می کند.
جویدن «به دانه» رفع کندى دندان می کند.
خوردن مغز دانه به فربه کننده و نعوظ آور و موافق احوال گرم مزاجها و معالج امراض دستگاه تنفس ایشان و مفید سل و زخم سینه و امعاء و گرفتگى صدا و سرفه و خشکى آن می باشد.
بهترین نوع مصرف به و آب و گوشت و دانه او که مترتب ضررى نشود آنست که با شکر ترتیب یافته باشد، مگر در مکیدن دانه او که بدون شکر نیز جایز شمرده شده است.
مقدار مصرف از لعاب به دانه در روز تا هشت قاشق و از دانه او تا ۷ گرم می باشد.
