آیا بیماران دارای اختلالات روانی می‌توانند روزه بگیرند؟
رئیس گروه سلامت روان فرهنگستان علوم پزشکی و استاد روانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران چگونگی روزه داری در بیماران مبتلا به بیماری‌های مختلف روانی را تشریح کرد.
تریتا نیوز -به گزارش روابط عمومی و امور بین الملل فرهنگستان علوم پزشکی دکتراحمد علی نوربالا، رئیس گروه سلامت روان فرهنگستان و استاد روانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران با حضور در استودیو چند رسانه ای این فرهنگستان ضمن اشاره به روزه داری در بیماران دارای اختلالات روانی، بیان داشت: حدود ۴۰۰ اختلال روانی داریم که یک درصد آن ها مانند افسردگی ، اضطراب و وسواس ، اختلالات نوروتیک و عصبی است .
وی ادامه داد: یک دسته بیماری های روان پریشی و سایکوتیک یا حالتهای روانی شدید مانند اختلالات اسکیزوفرنیا، اختلالات خلقی و روان پریشی است.یک گروه بیماران دارای مشکلات شناختی بوده و گروه دیگر بیماران دارای مشکل بروز تشنج و گروه بعدی بیماران داری اختلال شخصیت است.
این استاد روانپزشکی یادآور شد:در خصوص بیماران دارای اختلال شخصیت ، روزه داری هیچ اشکالی ندارد و اما برای افرادی که دچار اختلالات عصبی خفیف و نوروتیک هستند اگر اختلال آنها به صورت حاد است روزه داری توصیه نمی شود.
دکترنوربالا افزود : اگر بیماری این افراد با دارو کنترل شود روزه گرفتن اشکالی ندارد و می تواند مفید هم باشد،همچنین اگر وضعیت بیماری حاد باشد و در گروهی که اختلال روان پریشی دارند و اختلال قطع شدن با واقعیت دارند این افراد به روزه داری توصیه نمی شوند.
وی اضافه کرد:گروهی که اختلال تشنجی دارند به دلیل اختلال در گلوکز آنها روزه گرفتن توصیه نمی شود ؛ ضمن اینکه در خصوص بیماران دارای اختلال عملکرد شناختی دو گروه وجود دارند؛ گروهی که کم ذهن هستند و گروهی که دچار زوال عقل هستند که روزه داری در بیماران در حالت خفیف این بیماری اشکالی ندارد اما بقیه بیماران این گروه نباید روزه بگیرند.
رئیس گروه سلامت روان فرهنگستان خاطرنشان کرد: در بحث سلامت روان اگر کسی احتمال خوف و ضرر دهد یا یقین به ضرر در روزه گرفتن داشته باشد و احتمال دهد حتی اگر پزشک گفته نباید روزه بگیرد اما احساس ضرر نکند می تواند روزه بگیرد و برعکس آن نیز اگر پزشک گفته روزه بگیرد اما خود احساس ضرر کند نباید روزه بگیرد.
دکترنوربالا در پایان تصریح کرد:بحث اجتهاد شخصی در چنین بیماران در روزه گرفتن بسیار مهم است ؛ البته این اجتهاد باید عقلی و با عرف همخوانی داشته باشد ؛ یعنی نمی توان به صورت کلی گفت و برای هر دسته بیماری روانی با توجه به شدت و خفیف بودن یا مزمن بودن بیماری ، فرد بیمار باید با پزشک خود هماهنگ باشد.
