چهره‌های پنهان؛ ۱۵ زنی که نقش انکارناپذیری در موفقیت فرود «آپولو ۱۱» روی ماه داشتند

سال ها قبل از انجام ماموریت های آپولو، مخترعی به نام بئاتریس هیکس یک سنسور بسیار حیاتی برای سنجش چگالی گاز ساخته که سفرهای فضایی را ممکن کرد. ناسا از این سنسور در راکت های Saturn V که ماموریت های آپولو به ماه با کمک آن ها صورت گرفت استفاده کرد. سنسور ساخته شده توسط هیکس در سیستم های ارتباطی هواپیمای بوئینگ ۷۰۷ و برای پایش سلاح های هسته ای در انبارها نیز استفاده می شود. او در سال ۱۹۵۰ جامعه مهندسان زن را تاسیس کرد.

دوزندگانی مانند النور فوریکر لباس های فلزی و پلاستیکی فضانوردان را به صورت دستی دوختند. هر لباس مخصوص از ۲۱ لایه بسیار نازک پارچه با دقتی بسیار بالا ساخته شده بود. فوریکر که خیاط ارشد سازمان بین المللی لاتکس بود می گوید:«ساعت ۵ صبح مرکز را ترک کرده و ساعت ۷ برمی گشتم اما ارزشش را داشت، واقعاً داشت». او همچنین می گوید که در دوران ماموریت های آپولو هفته ای ۸۰ ساعت کار کرده، به مدت سه سال متوالی هیچ تعطیلاتی نداشته و دو بار دچار فروپاشی عصبی شده بود. چترهایی که فضانوردان آپولو برای بازگشت به زمین استفاده کردند نیز به صورت دستی دوخته شده بودند.

مارگارت همیلتون سرپرستی تیمی که سیستم کامپیوتری درون سفینه های آپولو را ساخت بر عهده داشت. او کسی بود که عبارت «مهندسی نرم افزار» را ابداع کرد. او اخیراً در مصاحبه ای در این باره چنین گفته است: «در طی روزهای اولیه ماموریت های آپولو، نرم افزار مانند دیگر رشته های مهندسی جدی گرفته نمی شد. ما به خاطر رشته ای که رسمی بود مورد توجه قرار نمی گرفتیم. از روی درماندگی بود که این عبارت را اختراع کردم و به خودم گفتم: هی، ما هم مهندسی هستیم». سیستم نرم افزاری تیم او چنان کارآمد و بدون نقص بود که اقتباس هایی از آن در اولین پایگاه فضایی ایالات متحده و در دوران شاتل های فضایی نیز استفاده شد. همیلتون بعدها مدال آزادی که بالاترین مدال افتخار غیرنظامی کشور بود را از دستان باراک اوباما دریافت کرد.

کاترین جانسون ریاضیدانی بود که مسیر حرکت فضاپیمای حامل فضانوردان آپولو ۱۱ به سمت ماه را محاسبه کرد. داستان مشارکت جانسون – که اکنون ۱۰۰ سال سن دارد- در این پروژه تاریخی در فیلم «چهره های پنهان» (Hidden Figures) به نمایش درآمد. او نحوه اتصال ماه نورد به سفینه اصلی که در مدار باقی مانده بود را محاسبه کرده و طرح های پشتیبانی از جمله چارت های مربوط به مسیریابی پشتیبان برای فضانوردان در صورت از کار افتادن سیستم هایشان در فضا را تهیه نمود. علاوه بر مشارکتش در محاسبات ماموریت آپولو ۱۱، جانسون تحلیل های خط سیر سفینه فضایی آلن شپرد در سال ۱۹۶۱ در عملیات مرکوری که اولین سفینه ساخت ایالات متحده بود را نیز برعهده داشت. تحقیقات او روی پارامترهای پشتیبان در کمک به خدمه آپولو ۱۱ در فرود موفقشان در بازگشت به زمین نیز بسیار حیاتی بود.

شایلا تیبو در شبیه ساز عرشه آپولو کار می کرد: ماشین بسیار مهمی که فضانوردان با استفاده از آن عملیات اتصال مجدد ماه نورد خود به ماژول فرماندهی در مدار را تمرین می کردند. تیبو در این باره چنین گفته است: «ریسک بسیار بالایی داشت زیرا اگر مشکلی در هنگام پهلو گرفتن و اتصال پیش می آمد ممکن بود دو فضانورد را از دست بدهیم و هیچ کاری از دست ما برنمی آمد. هیچ راهی وجود نداشت که بتوانیم به کمک آن ها برویم». موفقیت او در این پروژه سرآغاز یک دوره کاری طولانی و پربازده در ناسا بود. تیبو اکنون در حال طراحی لباس های محافظت از فضانوردان در برابر تشعشعات است.

کریستین داردن یکی از زنان موسوم به «کامپیوترهای انسانی» بود که پردازش داده ها را در دوران ماموریت های آپولو بر عهده داشت. او می خواست بداند که چرا مردانی با آموزش ریاضی مشابه او به عنوان مهندس استخدام می شوند و این موضوع را نزد رییس خود مطرح کرد. رییس بخش که در برابر سوال او جوابی نداشت و تحت تاثیر مهارت داردن قرار گرفته بود او را به بخش مهندسی منتقل کرد، جایی که او یکی از معدود مهندسان زن هوافضا بود. شخصیت او نیز در فیلم «چهره های پنهان» به تصویر کشیده شده است. داردن دهه ها در ناسا کار کرده و به یکی از کارشناسان پیشرو در زمینه انفجار صوتی و چگونگی خفه کردن آن تبدیل شد. همچنین او نویسنده بیش از ۵۰ کتاب و مقاله در مورد طراحی بال های با لیفت بالا در پروازهای سوپرسونیک، طراحی بال، پیش بینی انفجار صوتی و کاهش انفجار صوتی است.

جوآن مورگان، کنترل کننده ابزار آپولو ۱۱ و تنها زن در اتاق پرتاب در زمان پرتاب راکت Saturn V بود. مورگان اخیراًٌ در مورد این تجربه خود چنین گفته است: «من آنجا بودم. نمی خواستم جایی بروم. برای این کار اشتیاق خاصی داشتم. در نهایت ۹۹ درصد از آن ها پذیرفتند که جوآن اینجاست و ما در کنار او می مانیم». مورگان ۴۵ سال برای ناسا کار کرد و اولین زن در نقش های مختلف این آژانس فضایی بود. وی در مورد حضور خود در اتاق پرتاب می گوید: «به تصویر اتاق پرتاب نگاه می کنم جایی که من تنها زن هستم و امیدوارم که در عکس هایی که اکنون افراد را در حال کار بر روی ماموریت های سفر به ماه و مریخ نشان می دهد همیشه چندین زن وجود داشته باشد. امیدوارم عکس هایی شبیه آن عکسی که من در آن هستم دیگر وجود نداشته باشد».

مهندس جولی سالیوان مسئول سیستم زیست درمانی آپولو ۱۱ بود که ضربان قلب، فشار خون، تنفس و دمای بدن فضانوردان را در فضا کنترل می کرد. وی بعدها درباره تجربه خود چنین گفت: «وقتی می دانستند که یک زن در حال گوش دادن است، مردان بسیار موظب بودند که از زبان مشکل دار در مدار استفاده نکنند».

مهندس پَریش نلسون هیراساکی مسئول اطمینان از این بود که فضانوردان هنگام ورود مجدد به اتمسفر زمین بخار نشوند. او بالاترین دمای روی محافظ گرمایی آن ها را محاسبه کرد. هیراساکی توسط یکی از پیمانکاران ناسا و پس از فارغ التحصیل شدن از دانشگاه دوک در سال ۱۹۶۷ با مدرک مهندسی مکانیک استخدام شد. او گفته که در آن دوران تنها او و چند زن دیگر در این رشته درس می خواندند و اغلب او تنها دختر کلاس بوده است: «یاد گرفته بودم که در صف انتهایی کلاس بنشینم زیرا اگر کسی در مورد چیزی می خندید، نگران می شدم که شاید به من می خندند». برای ماموریت آپولو ۱۱، هیراساکی دماهای هزار درجه ای گرما روی لایه محافظتی فضانوردان را محاسبه کرد تا اطمینان حالص نماید که فضانوردان در بازگشت به زمین نسوزند. وی در مورد وظیفه اش چنین گفته است: «تا سرحد مرگ ترسیده بودم. با خودم گفتم فرزند من فضانورد نخواهد شد. خیلی می دانستم. کار خطرناکی بود. خیلی چیزها باید درست می بود. بسیار حیاتی بود».

فرانسس «پاپی» نورث کات اولین زن در بخش کنترل ماموریت ناسا بود. او مسئولیت داشت که از درست بودن محاسبات مربوط به مسیر بازگشت فضاپیمای آپولو ۱۱ به زمین اطمینان حاصل کند. نورث کات درباره تجربه خود چنین گفته است: «دیدن پرتاب فضاپیما احساس فوق العاده ای دارد. حس حیرت انگیزی است زیرا وقتی که پرتاب رخ می دهد زمین تکان می خورد». او گفته از این که تنها زن اتاق کنترل بوده احساس فشار نداشته اما تجربه راضی کننده ای نیز نبوده است. بعد از اتمام کار در ناسا، نورث کات به دانشکده حقوق رفته و با دریافت مدرک خود روی حقوق مدنی و حقوق زنان متمرکز شد.

منشی های ناسا یا همان طور که خودشان می گفتند، «خوشکل های دهه شصت»، نقش مهمی در موفقیت ماموریت های آپولو داشتند، زیرا آن ها تایپ گزارش های مهم، دستنامه ها و لیست های کنترلی را انجام می دادند. منشی ها در دهه ۱۹۶۰ باید املا و گرامر بسیار خوبی می داشتند زیرا هیچ کنترلی از لحاظ املایی و یا دکمه حذف وجود نداشت. منشی هایی نظیر جیمی فلاورز، که از دبیرستان محل تحصیلش مستقیم به ناسا رفت، بسیاری از نت برداری های بسیار محرمانه سازمان ناسا را انجام دادند. او می گوید که اضافه کاری در اداره در دوران ماموریت های آپولو بسیار رایج بود. کار او معمولاً از ۷:۳۰ صبح آغاز شده و تا ۵ تا ۶ نیمه عصر ادامه می یافت. وی در مصاحبه ای در سال ۲۰۰۸ در این باره چنین گفته است: «همه همین ساعات کار می کردند و فقط ما نبودیم. همه اینطور بودند. فضانوردان از ساعت ۸ صبح تا ۵ بعدازظهر در شبیه ساز بودند و بعد از آن باید پشت میزشان بوده و به کارهایشان می رسیدند. همه ما باید در دسترس می بودیم». دیگر منشی های دهه ۶۰ در ناسا گفته اند که روسای مردشان معمولاً بیش از حد کلمات رکیک به کار برده، قهوه زیادی نوشیده و به شدت سیگار می کشیدند.

و البته سه زن بودند که هنگام سفر فضانوردان آپولو ۱۱ به ماه، به امور خانواده آن ها رسیدگی می کردند: ژانت آرمسترانگ، جوآن آلدرین و پت کالینز. پسر ۱۱ ساله باز آلدرین در جولای ۱۹۶۹ در مصاحبه با آسوشییتدپرس گفته بود که وقتی پدرش روی ماه فرود آمد برای او بسیار هیجان انگیز بوده است. با این وجود خانم آلدرین گفته بود که نمی خواهد پسرش راه پدرش را در پیش گیرد: «اوه خدای من، نمی توانم برای بار دوم این رنج را تحمل کنم».