چاووش سریال «برادر جان»: دنبال عرض‌اندام نیستم
حسام منظور بازیگر سریال‌های “بانوی عمارت” و “برادر جان” درباره بازی‌اش در این دو سریال و ورودش از تئاتر به تلویزیون می‌گوید.
سال گذشته از بین سریال‌های پرتعداد تلویزیونی،مجموعه‌ای تاریخی به نام “بانوی عمارت” موردتوجه بینندگان قرار گرفت. حسام منظور که نام و چهره‌اش برای علاقه‌مندان به تئاتر شناخته‌شده‌تر است، با بازی در نقش شازده‌ارسلان ناگهان به چهره‌ای محبوب در تلویزیون تبدیل شد.
تماشاگران تلویزیون امسال بین مجموعه‌های تلویزیونی ویژه ماه مبارک رمضان، نقش‌آفرینی منظور را در سریال برادرجان به تماشا نشسته‌اند. حسام منظور که این شب‌ها با چاووش در قاب تلویزیون دیده می‌شود از وسواسش در انتخاب نقش و مسیر اصولی بازیگر‌شدن که تلاش کرده در آن قدم بردارد، می‌گوید. گفت‌وگوی نیلوفر ذوالفقاری در همشهری با این بازیگر و مدرس بازیگری را بخوانید.
به‌عنوان یک تئاتری چه شد که سراغ بازی در تلویزیون رفتید؟
من فکر می‌کنم تئاتری و غیرتئاتری نداریم! ما فقط بازیگر داریم. در همه دنیا هم آنچه تدریس می‌شود بازیگری است نه شاخه‌ای از آن؛ درست مثل عکاسی که این هنر را می‌آموزد و بعد انتخاب می‌کند که سراغ عکاسی مستند، خبری یا هنری برود. هدف نهایی هر حرفه و آموزشی که در آن حوزه داده می‌شود مهم است. به‌نظر من بازیگری از تئاتر شروع می‌شود و مسیر دیگری را برای بازیگر‌شدن نمی‌شناسم.
فکر می‌کنم وقتی بازیگر هستم، یعنی باید روی صحنه رفته باشم. اساسا بازیگری از تئاتر شروع می‌شود و من هم سعی کردم این حرفه را از مسیر اصلی آن شروع کنم. پیش از این هم تجربه حضور در تلویزیون را داشتم اما چون در نقش‌های اصلی بازی نکرده بودم، به اندازه بانوی عمارت و برادرجان دیده نشدم. این هم از نتایج موانع زیاد بازیگری برای بازیگران تئاتر است که در سینما و تلویزیون دیر دیده می‌شوند و می‌توان طوماری از بازیگران بزرگ نام برد که بعد از ۳۵سالگی بازیگری آنها موردتوجه قرار گرفته است.
این دیر دیده‌شدن سنگی است که سینما و تلویزیون پیش راه بازیگر می‌اندازد؟
واقعیت این است که بازیگر باید ۱۰تا ۱۵سال آموزش ببیند و تجربه کسب کند، دیده‌شدن نباید به سرعت اتفاق بیفتد. بازیگری شغلی سخت و نیازمند علم‌آموزی در حوزه علوم اجتماعی و نظری است، بنابراین قرار نیست یکی دو سال بعد از شروع کار، دیده شوی. اگر بازیگران خارجی در سن جوانی می‌درخشند و موردتوجه قرار می‌گیرند به این دلیل است که آنها آموزش‌دیدن را از کودکی شروع می‌کنند. اما از طرف دیگر برای بازیگران آموزش‌دیده هم موانعی برای رسیدن به جایگاه مناسب در سینما و تلویزیون وجود دارد. بازیگری تئاتر و رفتن روی صحنه هیچ‌وقت نباید کاری آسان و بی‌اهمیت به‌نظر برسد.
بعد از بانوی عمارت از وسواس برای انتخاب نقش بعدی گفته بودید. چاووش چه ویژگی‌ای داشت که راضی شدید انتخابش کنید؟
بعد از بانوی عمارت چند پیشنهاد بازیگری داشتم و فیلمنامه‌هایی به دستم رسید. برای من مثل همه بازیگران معیارهای مختلفی برای انتخاب یک نقش وجود دارد. چیزی که برایم اهمیت دارد این است که کاراکتری که بازی می‌کنم چالش‌های دراماتیک داشته باشد. از کاراکترهای یکنواخت و تخت دوری می‌کنم چون معتقدم نقش باید جای کار‌کردن تکنیکی را به من بدهد. چاووش این ویژگی موردنظر مرا داشت. از طرف دیگر گروهی که قرار است با آن کار کنم برایم مهم است و برادرجان عوامل حرفه‌ای و خوبی داشت که دوست داشتم با آنها کار کنم.
چرا در سینما کم‌کارتر بوده‌اید؟
برای من خوب بودن کار مهم است نه قاب آن. این مرزبندی‌ها در کشور ما باب شده، در هرحالی‌که در همه جای دنیا بازیگر می‌تواند در هر قابی که به او پیشنهاد می‌شود ظاهر شود. فکر می‌کنم سینما ضرورتا قاب باکیفیتی نیست. این تصور که سینما خوب و باکیفیت و تلویزیون ضعیف است درست نیست. در سینمای ما در سال ۵ یا ۶فیلم خیلی خوب ساخته می‌شود و بقیه فیلم‌ها در حد معمولی یا حتی ضعیف هستند. بنابراین سینما آرمانشهر بازیگر ایرانی نیست. اما اگر پیشنهادی برای بازیگری در سینما وجود داشته باشد، باز هم برای من اولویت با کیفیت کار است.
نقطه هدف شما کجاست؟ رسیدن به کدام قله باعث می‌شود از جایگاهتان راضی باشید؟
هدف من انجام کار فرهنگی است. دنبال خودنمایی و عرض‌اندام نیستم. همین که بتوانم در حرفه خود درست کار کنم و آموخته‌هایم را به جوانان تازه‌کار بیاموزم برایم راضی‌کننده است. در کنار آن من گوشه چشمی هم به فیلمسازی دارم. هم‌اکنون مشغول کار روی یک فیلمنامه هستم. هرچند ساخت این فیلم به این زودی‌ها اتفاق نمی‌افتد، چون با حوصله و وسواس زیادی کار را پیش می‌برم.
