متیو پری بازیگر «دوستان» در سرزمین رابرت دنیرو
بازیگر کانادایی در مورد هر شب بازی کردن نقش یک آدم الکلی، زندگی کردن در «سرزمین رابرت دنیرو» و حرکت کردن به سمت نوشتن یک سریال درام می گوید.
متیو پری نمایشنامه «پایان اشتیاق» را نوشته و نقش اول آن را ایفا می کند؛ یک نمایش تئاتری خارج از برادوی که داستانش در مورد چهار نفر است که در تقلا با عشق و اعتیاد هستند. نکته‌ای که جالب است، این است که در رزومه طولانی او که برای این برنامه چاپ شده، شامل هیچ اشاره‌ای به سریال «دوستان» نمی شود، اما این مسئله از روی هیچ قصد و نیت بدی نیست.
پری به هالیوود ریپورتر گفت: «فقط با خودم گفتم همه این یکی را از قبل می دانند، از آنجا که بزرگترین پروژه‌ای است که انجام دادم، برای همین آن را از رزومه کنار گذاشتم. خیلی دوست دارم که بخشی از آن سریال بودم. تمام درها را برایم باز کرد، و خیلی هم به آن افتخار می‌کنم.»
در حقیقت، پری تا حدی به این سریال افتخار می کند که نمایشش که تا روز اول ماه جولای در تئاتر لوسیل لورتل روی صحنه می‌رود، شامل یک اشاره مخفیانه از طرف «دوستان» هم می شود. شخصیت او در این نمایش، جک، می گوید «چرا تک تک اپیزودهای «NCIS» دقیقا یک چیز است؟» شخصیت استفانی با نقش آفرینی جنیفر موریسون در پاسخ می گوید «می دونی چیه؟ حرفت درسته. یک نوع جرمی رخ داده. مارک هارمون می‌آید و آن را حل می کند. دوباره همان چیز است که هی تکرار می شود.» جک هم در ادامه می گوید: «و حدود ۱۷ میلیون نفر هر هفته همین داستان را تماشا می کنند.»
خب حالا چرا بدگویی از «NCIS»؟ پری درباره این سریال شبکه سی بی اس توضیح می دهد: «این تلخی خودم بود چون آن تنها سریالی بود که پشت سر هم از نظر تماشاچی «دوستان» را شکست می‌داد.» با وجود اینکه او به تازگی مراحل فیلمبرداری «زوج عجیب» محصول شبکه سی بی اس را به پایان برده و در سریال «نبرد خوب» هم حضور دارد، خبری از این شبکه نشنیده است.
پری در ادامه در مورد ایفای نقش یک آدم الکی هر شب روی صحنه، سوزاندن ترامپ با یک جوک جدید و حقیقتا کشف کردن نیویورک سیتی برای نخستین بار صحبت کرد.
چرا می خواستید این نمایشنامه را بنویسید؟
چند سال پیش شروع کردم. یک ایده بسیار محبوب هست که مردم تغییر نمی کنند، اما من هر روز تغییر کردن مردم را می بینم، و می خواستم در حالیکه دارم مردم را می خندانم این پیغام را هم منتقل کنم. من حدود ۱۰ سال بود که برای تلویزیون می نوشتم و همیشه با یک شریک نوشته بودم. شروع کردم تنهایی نوشتن چیزی و همان روز اول فهمیدم که دارم یک نمایشنامه می نویسم. تقریبا سریع آن را تمام کردم، در حدود ۱۰ روز.
سخت ترین بخش ایفای نقش جک که یک الکلی است، چیست؟
تغییرات احساسی جک خسته کننده است: ابتدا یک نوع آدم خودپرست الکلی است، و جلوی چشم های آدم از هم می پاشد. صحنه مستی بزرگ او سخت‌ترین است چون چیزهایی را بیرون می آورد که نمی خواهم درباره شان فکر کنم، چیزهایی از گذشته ام که از آن ها عبور کرده‌ام. اما مهم است که شخصیت را در پایین ترین و زشت ترین حالتش نشان دهید.
حرکت خاصی پیش از نمایش انجام می دهید؟
همه مان صحنه اول را وقتی نیم ساعت به نمایش مانده انجام می دهیم، ۱۹ صفحه طول دارد. خودم هم مونولوگ را تمرین می کنم.
چیز خاص در اتاق تعویض لباس تان چیست؟
من یک دستگاه تولید قهوه و یک استیکر بتمن دارم؛ چون۴۷ سالم است و بتمن هستم (می خندد).
وقتی روی صحنه نیستید چه کار می کنید؟
تلفنم را چک می کنم. متخصص تکست دادن هستم. و دوست دارم به خنده‌ها گوش کنم و مطمئن شوم که در برهه های درست می‌آیند. جوک جدید نمایش، «یعنی انقدر احمق هستی که می توانی نامزد ریاست جمهوری بشوی و احتمالا ببری»، جوکی است که همیشه مردم برایش دست می زنند.
نسخه نیویورکی نمایش با نسخه وست اند در لندن چقدر تفاوت دارد؟
مجموعه مونولوگ ها در نسخه لندنی خارج شد و داخل دیالوگ قرار داده شد. و در لندن، ما آن را در تئاتری با ۸۰۰ صندلی اجرا کردیم، اینجا فقط ۳۰۰ صندلی هست. خیلی خودمانی است و واقعا می توانید حس کنید که تماشاچیان بالا سرتان هستند. بعد از نمایش از در صحنه بیرون می روم و با مردم ملاقات می کنم و این همیشه خیلی خوب است.
به یادماندی ترین لحظه دم در صحنه؟
چند نفر از AA (الکلی های ناشناس) بودند که نمایش را تماشا کردند و خیلی تحت تاثیر آن قرار گرفتند. این برای خودم هم خیلی تاثیرگذار بود.
بعد از نمایش چه کار می کنید؟
در پایان هر شب خیلی خسته هستم؛ همه میروند بیرون و خوش می گذرانند، اما من آن آدم حوصله سر بر هستم که می گوید ببخشید من می روم خانه. سریع از آنجا می روم بیرون و می روم خانه تا خوب بخوابم.
در روزهای تعطیل تان چه کار می کنید؟
برای نخستین بار برای یک بازه طولانی در نیویورک هستم؛ هرگز بیشتر از یک هفته اینجا نبوده ام. در ترایبکا می مانم که خیلی خوب است. سرزمین رابرت دنیرو. اینجا همه کار می شود کرد. دارم یک سریال تلویزیونی برای شبکه کابلی می نویسم که یک درام یک ساعته است. دوست دارم تغییراتی ایجاد کنم، چند سال صرف کمدی کردم، حالا می خواهم درام بنویسم.
