ماجراهای کار داوطلبانه ملیکای ۲۰ ساله در آمریکای جنوبی
در اولین قسمت از این مطلب سریالی، کار داوطلبانه در طول سفر را معرفی کردیم و از مزایای این سبک از زندگی برایتان نوشتیم؛ کاری که می‌تواند مسیر زندگی افراد را تغییر دهد و آنها را به دنیایی از ناشناخته‌ها، آموزش‌ها و حتی چالش‌های گوناگون وارد کند.
سفر داوطلبانه این مزیت را دارد که شما حین سفر علاوه بر دیدن ظرفیت‌های گردشگری شهرهای مختلف جهان در دیگر کشورها با مردم، فرهنگ و سبک و سیاق زندگی آنها نیز آشنا می‌شوید. یعنی در واقع نوعی کلاس درس است اما با شگفتی‌ها و زیبایی‌های بسیار بیشتر.
در همین راستا، روزیاتو به سراغ یکی از افرادی رفته که از منطقه امن زندگی خود بیرون آمده و پا در راه پرتکاپوی سفر طولانی و کار داوطلبانه گذاشته است؛ ملیکا بُکائی دختری ۲۰ است که از سال گذشته شهر و خانواده خود را ترک کرده تا مفاهیم بیشتری از زندگی را درک کند و در ابتدای جوانی چالش‌های هیجان‌انگیز و بعضا دشواری را پشت سر بگذارد. برای آشنایی با داستان سفرهای ملیکا، مصاحبه روزیاتو با این دختر پرانگیزه را از دست ندهید.
ماجراهای کار داوطلبانه ملیکای ۱۹ ساله در آمریکای جنوبی
فکر سفر برای کار داوطلبانه از کجا تو ذهنت جرقه زد؟
ملیکا: در سفرم دومم به نپال، بعد از دوره ویپاسانا، دختری آلمانی كه همسن من بود (١٩ ساله) رو دیدم كه یكسال بود در آسیای شرقی كار داوطلبانه می‌كرد. باعث شد منم دلم بخواد یكسال یه قاره‌ی دیگه كار داوطلبانه كنم و چون معلم مهد بودم دیدم می‌تونم با بچه‌ها در كشورهای مختلف كار كنم و با سایت workaway.info آشنا شدم.
اولین کشوری که انتخاب کردی کجا بود؟ گرفتن ویزای این کشور برات سخت بود؟
ملیکا: سفر اول تنهاییم به تركیه بود كه ویزا نمی‌خواست. سفر دوم به نپال كه ویزای فرودگاهی داشت. من این سفر طولانی رو از ونزوئلا و بعد اكوادور شروع كردم كه هیچ‌كدوم برای ایرانی ها ویزا نمی‌خوان. اولش سخت نبود اما در مسیر بسیار سخت شد و هر دفعه سخت‌تر هم میشه!
اولین کار داوطلبانه‌ت چی بود؟
ملیکا: اولین كار داوطلبانه من در شهری به نام «مونتانیتا» در اكوادو بود. در اونجا به یك مجموعه كه از كودكان بی‌سرپرست و بد سرپرست اكوادور نگهداری می‌كردند ملحق شدم و با نوجوانان ٦-١٢ ساله زبان انگلیسی و هنر كار كردم.
ارتباط برقرار کردن با غریبه‌هایی که با زبونشون آشنا نیستی، چه سختی‌هایی داره؟ اگر کسی زبان انگلیسی بلد نباشه میتونه همچین سفری داشته باشه؟
ملیکا: هیچ‌وقت صحبت‌های عمیق و طولانی و جذاب نمی‌تونی داشته باشی و همیشه دلت می‌خواد یكی باشه بتونی باهاش راحت حرف بزنی. ندونستن زبان اسپانیایی در شروع سفر برای من خیلی سخت بود و گاهی حتی باعث گرون‌تر شدن سفر می‌شد چون مغازه‌دارها می‌فهمیدن توریست هستم و قیمت دو برابر می‌گفتن.
احساس تنهایی بیشتری می‌كردم. زبان انگلیسی كه صد در صد سفر و معاشرت رو بسیار راحت می‌كنه و ندونستنش سخت‌تر.
كسی كه زبان انگلیسی بلد نباشه هم میتونه سفر كنه اما كارش ده برابر سخت‌تره اگر تنها سفر كنه چون تمامی وب‌سایت‌ها برای جای خواب، اتوبوس‌ها و اطلاعات مهمی كه برای سفر بدست آوردم همه به انگلیسیه.
هفته‌های اول چه احساسی داشتی؟ دوری از خانواده، بیرون اومدن از منطقه امن و ترس هایی که عموما زن ها دارند …
ملیکا: احساس می‌كردم در یك سیاره دیگه هستم. دور بودن از خانواده از ماه دوم تا چهارم بسیار اذیتم كرد و هر شب گریه می‌كردم اما در عین حال می‌خواستم به سفرم ادامه بدم.
به عنوان زن هیچ‌وقت رفتار عجیبی باهام نشده.
عادت كردن به نوع غذاهای مردم، نوع لباس پوشیدنشون، آب‌و‌هواشون، تفكرشون كه كاملا با تفكرات من متفاوت بود (مثلا بسیاری از میزبان‌هام خدارو قبول نداشتن) بسیار زمان بُرد. از نظر ذهنی هفته‌های اول من خیلی خسته بودم.
برای کسانی که مایل به سفر داوطلبانه هستند چه توصیه‌ای داری؟
ملیکا: كافیه دلشون بخواد زندگی با مردم مختلف رو تجربه كنند. باید روشنفكر باشن تا عقاید مختلف رو ببینن و بپذیرن. بتونن با وجود تفاوت‌های بسیار با مردمی كه شاید افكارشون كاملا متفاوت باشه، زندگی كنن. اصلا كار راحتی نیست. اگر كاری كه قراره انجام بدن رو دوست داشته باشن، صد در صد لذت خواهند برد و موفق خواهند بود.
کدوم کشورها برای چنین هدفی گزینه‌های بهتری بشمار می‌روند؟
ملیکا: هر كشوری. كاملا به علایق مسافر مربوطه. در تمامی كشورهای دنیا كار داوطلبانه هست و انواع مختلف. هم در اروپا میشه با كودكان كار كرد هم در آفریقا. هم در آمریكای جنوبی میشه در مزرعه كار كرد و هم در استرالیا.
كافیه ببینین كجا دوست دارین برین، برای ویزاش اقدام كنید، كار داوطلبانه پیدا كنید و بعد سفرتون رو شروع كنید.
اگر به عقب بر می‌گشتی باز هم این سبک زندگی رو انتخاب می کردی؟
ملیکا: صد در صد.
ویزا برای پاسپورت ایرانی چه مشکلاتی داره؟
ملیکا: مشكلات گرفتن ویزا با پاسپورت ایرانی یكی دو تا نیستن. مداركی كه ازمون می‌خوان بنا بر كشورهای مختلف كاملا متفاوت از همدیگه‌س. من هر بار وقت با ارزشم و هزینه محدودم رو صرف یك كاغذ اجازه ورود می‌كنم. صبوری بسیار زیادی می‌خواد و همیشه باید گزینه دوم و سوم داشته باشیم که اگر کشور موردنظرمون نشد، بریم سراغ مقصدهای جایگزین.
