شهره لرستانی: با احساسات من بازی شده است!
شهره لرستانی گفت: «با احساس من در این سال ها چقدر بازی شده است. هر سال برای نگارش طرح، آماده کردن خودم، پیدا کردن سرمایه گذار و جمع کردن تیم زمان و انرژی میگذارم اما وقتی این طرح ها اینچنین رد می شود کمر من می شکند»
بازیگران ژانر کمدی سینمای ایران تعداد محدودی هستند و این آمار در بین بازیگران زن این ژانر آنقدر کم است که استفاده از واژه انگشت شمار اصلا بیراه نیست. شهره لرستانی گرچه توانایی ثابت شده ای در بازی فیلم های اجتماعی دارد اما عموم مخاطب سینما و تلویزیون آن را با نقش های کمدی اش می شناسند و به خاطر می آورند.
چطور شد که ژانر کمدی را برای ادامه فعالیت انتخاب کردید؟ علاقه و طنازی که در وجود خودتان بود یا اقبال و توجهی که به ژانر کمدی وجو دارد سبب این اتفاق شده است؟
من بازیگر فیلم های کمدی نبودم حتی در تئاتر نیز حضورم بیشتر در کارهای جدی و درام بود اما از یک جایی به بعد یعنی پس از چند سالی که کار نکردم به علت اضافه وزنی که پیدا کرده بودم کارگردان ها فکر کردند بهتر است با من در عرصه کمدی همکاری کنند.
شما خودتان را تا چه حد یک کمدین زن می دانید؟
من یک کمدین در بین بازیگران زن هستم چون به هر حال در این فضا فعالیت می کنم. اما بگذارید این را بگویم که من هنوز در عرصه کمدی آن بازی جانانه ای را که می خواهم انجام ندادم و هنوز آن نقشی را که می خواهم به من پیشنهاد نشده است.
فکر نمی کنید خطر کلیشه شدن برای شهره لرستانی نیز وجود دارد؟
به هر حال وقتی تو از این راه ارتزاق می کنی پیش می آید گاهی نقش هایی شبیه به هم بازی کنی اما با این همه تمام تلاشم را کردم که اگر جایی خطر شباهت و کلیشه وجود دارد چیزی ولو یک ضرب المثل و تکه کلام به نقش اضافه کنم تا تفاوتی ایجاد شود.
به فیلمسازی اشاره کردید، شما در دهه ۸۰ چند تله فیلم و اگر اشتباه نکنم یک سریال ساختید، با وجود موفقیت آن آثار اما دیگر شما را در قامت کارگردان ندیدیم. این کناره گیری از کارگردانی به چه خاطر است؟
بخاطر اینکه به یکباره هیچ کدام از طرح های من در تلویزیون تصویب نشد و هر چه طرح دادم رد شد به همین شکل نزدیک به ۵ سال است به وزارت ارشاد طرح های متعدد با تهیه کنندگان متفاوت ارائه دادم اما هیچ اتفاقی نیفتاد. طرح «موندنی» را به اتفاق یکی از دوستانم در رابطه با زنان غسال نگاشتیم و ارائه کردیم گفتند غمگین است. سال بعد طرح «خونه خالی» را نوشتم گفتند جسورانه است.
سال بعد طرح «فال» را ارائه دادم بدون بیان هیچ دلیل موجهی فقط گفتند نه و به هزار یک فن و حیله آن را رد کردند. البته مستنداتی را در رابطه با این موضوع دارم که می توانم رو کنم اما این کار را نمی کنم چون نمی خواهم ماجرا بیخ پیدا کند. امسال با فیلمنامه «ودود» آمدم و آن را به ارشاد ارائه دادم که تا به این لحظه خبری از آن نیست. عمرم را کنار بگذارید اما ببینید با احساس من در این سال ها چقدر بازی شده است.
هر سال برای نگارش طرح، آماده کردن خودم، پیدا کردن سرمایه گذار و جمع کردن تیم زمان و انرژی میگذارم اما وقتی این طرح ها اینچنین رد می شود کمر من می شکند. این همه فیلم ساخته می شود دسته ای از فیلم ها متاسفانه بی ارزش هستند، پر از فحش و تحقیر، فیلم هایی پر از فضای کافه ای و یا فیلم فارسی هایی سخیف با ظاهری مدرن، البته از سوی دیگر فیلم های پر معنا و جسورانه نیز ساخته می شود.
در این میان فیلم های زیادی هم متعلق به بدنه سینما هستند و اجازه ساخت می گیرند، حتی شاگرد های خود من فیلم می سازند. خیلی برایم جالب است همه چیز ساخته می شود، همه می توانند فیلم بسازند اما به من که می رسد این اجازه صادر نمی شود. واقعا برایم سوال است چرا من به عنوان کارگردان به تلویزیون و ارشاد هر چه طرح می دهم رد می شود و نمی توانم کار کنم اما به عنوان بازیگر نقش های کوتاه کمدی اجازه فعالیت دارم.
آیا این بود آن شهره لرستانی که من برای خودم متصور بودم؟ همین اتفاقات است که باعث می شود من به کما بروم و مدتی کار نکنم. تلویزیون و ارشاد نمی گذارند من پشت یک پروژه و صاحب فکر آن باشم اما فقط اجازه می دهد گوشه ای از یک پروژه باشم و مردم را بخندانم. این اتفاق خیلی دردناک است. گذشته از این اتفاقات، در این مسیر به پست چند شبه سرمایه گذار خوردم که بدشان نمی آمد با هنرمندان عکس بگیرند. فریب آن ها را خوردم و مدت ها وقتم تلف شد.
