دختر باد ایران به باد سپرده شد
سریعترین دختر ایران از اعزام به بازی‌های آسیایی جاکارتا حذف شد. این خبر کوتاه بود و دردناک!
فرزانه فصیحی، سریعترین دختر ایران پس از حذف از اعزام به بازی‌های آسیایی جاکارتا در اینستاگرام خود نوشت:
«به خداحافظی از ورزش حرفه‌ای و پیست‌های دوومیدانی فکر می‌کنم با نگاهی که نومیدانه بر مدال‌هایم خیره مانده است…
قهرمانی و کسب مدال‌های رنگارنگ سکوی پرتابی نبود.
متاسفم برای زمان های از دست رفته و بهترین روزهای عمرم …
فدراسیون دوومیدانی ایران به همین راحتی از سریعترین دونده دختر خود چشم پوشی کرد و تلاش‌ها و ثبت رکوردهای قابل توجه مرا در ۶۰ متر ۱۰۰متر و ۲۰۰ متر نادیده گرفت، منی که بارها و مخصوصا در تلاش‌های اخیرِ کسب سهمیه، صلاحیت و توانایی خود را در سه رشته سرعت ایران به رخ کشیدم می‌بایست (علي‌رغم وجود سهمیه) از اعزام به بازی‌های آسیایی جاکارتا حذف می‌شدم تا بار دیگر یادمان نرود که هیچ اتفاق خوبی قرار نیست رخ دهد و نه هیچ رویایی برای تحقق و دویدن …
دریغ کردن فرصت طلایی بازی‌های آسیایی خط بطلانی بود برای تمام عمری که به مشقت گذشت. می‌روم تا به زندگیم سرو سامانی دوباره دهم
پ.ن.به اشتراک گذاشتن این پست کاملا آزاد
سریعترین#دختر#ایران#آسیا»
فرزانه فصیحی در سال ۱۳۹۴ با شکست رکورد دو ۶۰ متر که در اختیار مریم طوسی بود، لقب دختر باد را به خود اختصاص داد. این دونده اصفهانی با ثبت ۷:۳۵ ثانیه رکورد ایران که از سال ۹۲ در اختیار مریم طوسی بود را شکست. رکورد طوسی در این ماده ۷:۴۳ ثانیه بود.
فرزانه فصیحی متولد سال ۱۳۷۱ در شهر اصفهان است.
فصیحی قبلا در مورد انتخاب رشته دوومیدانی گفته بود: «خیلی اتفاقی این ورزش را انتخاب کردم. یک روز به اجبار مربی ورزش مدرسه مان در مسابقه دو شرکت کردم. آن موقع هیچ شناختی از این رشته نداشتم و گفتم من چیزی از دوومیدانی نمی دانم. مربی ورزش هم گفت: «لازم نیست کاری کنی. فقط سوت را که زدم، مانند پر بدو» و من هم فقط دویدم. تصور کنید همان روز و در اولین مسابقه دوی که شرکت کردم، رکورد دوی اصفهان را زدم. یک سال بعد با پیگیری هایی که بقیه کردند، در مسابقات آموزش و پرورش شرکت کردم. از سال ۹۰ هم که حرفه ای درگیر دوندگی هستم.»
فرزانه فصیحی را دختر باد لقب داده‌اند.
وی همچنین در مورد امید و انگیزه برای تاب آوردن تمرینات عجیب و سخت دونده بودن چنین گفته بود: «دوومیدانی یک رشته انفرادی و خیلی خشک است. تصور کنید مدام استارت و پایان و دوندگی و چک کردن صدم ثانیه ه است. بقیه رشته ها حداقل یک توپی دارند، یک تکنیکی دارند، بالاخره کار تاکتیکی ای دارند که از خشکی دربیایند اما این ورزش فقط یک انگیزه خیلی بالا برای ادامه دادن می خواهند. این اتفاق هم با تمرین های سخت و وزنه هایی که می زنیم، امکان پذیر می شود. تمرین ها موقع زمستان که می شود هم دیگر جای خود را دارند. حتی ممکن است برویم و در کوه تمرین کنیم تا استقامت بدنی مان بالا برود. به هر حال نکته مهم این است که تمرین های ما قطع نمی شود.»
