حقایقی درباره اقتصاد کره شمالی؛ از درآمدهای غیرقانونی تا صرف هزینه های نجومی برای مشروبات الکلی

کره شمالی یکی از مرموزترین کشورهای دنیا است. نظام دیکتاتوری این کشور به دست خاندان کیم پایه گذاری شد و حالا بیشتر از ۷۰ سال است که اعضای این خاندان بر جمعیت ۲۵ میلیون نفری کره شمالی حکومت می کنند. اقتصاد کره شمالی به دلیل سیاست های انزوا طلبانه ی نظام حاکم، با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می کند. با این حال، عمق و شدت این مشکلات به طور دقیق مشخص نیست، چون حکومت کره شمالی مانع از انتشار هر گونه جزئیاتی در مورد وضعیت این کشور می شود. تنها چیزهایی که می دانیم این است که در کره شمالی، بخش قابل توجهی از مردم سوء تغذیه دارند، همه چیز دو قیمت دارد، فرار از کشور برای شهروندان ده ها هزار دلار هزینه دارد، و چند حقیقت جالب و عجیب دیگر درباره اقتصاد این کشور که در ادامه به آن ها خواهیم پرداخت.

۱- بیشتر از ۴۰ درصد مردم سوء تغذیه دارند

طبق گزارش شاخص جهانی گرسنگی، از سال ۲۰۰۰ میلادی، در کره شمالی، جمعیت افرادی که از سوء تغذیه رنج می برند رو به افزایش بوده و میزان آن از ۳۷/۵ درصد، به ۴۳/۴ درصد در سال ۲۰۱۸ رسیده.

با این حال، جمعیت کودکان دچار سوء تغذیه در همین دوره ی زمانی کاهش یافته است. کره شمالی در فهرست ۱۹۹ تایی شاخص جهانی گرسنگی، در جایگاه صد و نهم قرار دارد.

با این حال، از زمان قحطی دهه ی ۹۰ میلادی در کره شمالی که منجر به مرگ حدود ۲ میلیون نفر شد، مشکل گرسنگی در این کشور گستردگی بیشتری پیدا کرده و شرایط وخیم تر شده است.

۲- تقریباً هیچ کسی از اینترنت استفاده نمی کند

حکومت کره شمالی دسترسی به اینترنت را برای شهروندان این کشور به شدت محدود کرده است.

فقط یک سرور اینترنت ایمن در کره شمالی وجود دارد اما حتی یک درصد از مردم این کشور هم تجربه ی استفاده از اینترنت را نداشته اند.

در عوض آن، شهروندان مجبورند از یک شبکه ی اینترانت داخلی به نام کوانگ میونگ استفاده کنند که تحت کنترل حکومت کره شمالی است. این سرویس رایگان است (البته اگر شهروندان استطاعت خرید کامپیوتر را داشته باشند)، اما از طریق آن فقط به تعداد محدودی وبسایت سانسور شده می توان دسترسی پیدا کرد.

در کشور کره شمالی تنها کسانی که امکان استفاده از اینترنت را دارند، رهبران سیاسی و خانواده های آن ها، دانشجویان دانشگاه های تراز اول و کارکنان یگان های جنگ سایبری این کشور هستند.

سرویس اینترانت داخلی کره شمالی فقط برای ایمیل ها و مرورگرهای ساده و ابتدایی قابل استفاده است. این مرورگرها فقط به مجموعه ی دستچین شده ای از وبسایت ها دسترسی دارند که از اینترنت اصلی کپی و سانسور شده اند.

۳- ذخایر معدنی تریلیون ها دلار ارزش دارند

کشور کره شمالی احتمالاً روی معدنی از ثروت قرار گرفته. طبق تخمین ها ذخایر معدنی این کشور بیشتر از ۶ تریلیون دلار ارزش دارد. در تخمین دیگری، ارزش این ذخایر حدود ۱۰ تریلیون دلار بیان شده است.

این ذخایر احتمالاً شامل بیش از ۲۰۰ نوع ماده ی معدنی، از جمله آهن، طلا، روی، مس و گرافیت می شود. علاوه بر این، فلزات کمیاب زیادی در میان این ذخایر وجود دارد که از آن ها در کشورهای چین و کره جنوبی در تولید تلفن های هوشمند استفاده می شود.

اغلب این تخمین ها از سمت شرکت های کره جنوبی مطرح شده است. با این حال، حکومت کره شمالی معدن های خود را با بی کفایتی اداره می کند و معدن داری خصوصی در این کشور کمونیستی، غیر قانونی محسوب می شود.

۴- سالانه صدها هزار دلار صرف مشروب محبوب رهبر سابق می شد

کیم جونگ ایل، رهبر سابق کره شمالی، در دوره ای، سالانه بیشتر از ۸۰۰ هزار دلار را صرف خرید مشروب محبوبش از برند Hennessy، بزرگ ترین تولید کننده ی برندی (نوعی نوشیدنی الکلی) می کرد.

طبق اعلام این شرکت مشروب سازی، کیم جونگ ایل، در میانه ی دهه ی ۹۰ میلادی، به مدت ۲ سال، بزرگ ترین خریدار محصولات این شرکت بود.

در کره ی شمالی، هر شیشه از مشروبات الکلی برند Hennessy می تواند ۶۳۰ دلار قیمت داشته باشد. این در حالی است که درآمد سالانه ی مردم عادی کره شمالی، بین ۱۰۰۰ تا ۲۰۰۰ دلار است.

۵- هر چیزی دو قیمت دارد

این کشور کمونیستی دو اقتصاد دارد، یکی اقتصاد حکومتی و دیگری اقتصاد زیرزمینی.

به همین دلیل هر چیزی دو قیمت دارد. برای مثال، دستمزد کارگران دولتی ممکن است کمتر از کارگرانی باشد که در کارخانه های چینی کار می کنند.

کارگر یک کارخانه ی پارچه بافی حکومتی در پیونگ یانگ، پایتخت کره شمالی، ممکن است ماهیانه ۳ هزار وون (واحد پول کره شمالی) درآمد داشته باشد، در حالی که درآمد ماهیانه ی همان کارگر در یک کارخانه ی وابسته به چین ممکن است ۱۰۰ برابر بیشتر باشد.

۶- اتحاد دو کره چندین میلیون دلار هزینه داشته

در آوریل سال میلادی جاری، هیأت تعامل و همکاری دو کره، با تخصیص بودجه ای ۳/۹ میلیون دلاری به ساخت یک مسیر پیاده روی در منطقه ی غیر نظامی مابین دو کره موافقت کرد. این منطقه ی غیر نظامی، دو کره شمالی و جنوبی را از هم جدا می کند.

این پروژه بخشی از توافقی است که ماه گذشته بین دو کره صورت گرفت تا این منطقه ی غیرنظامی به منطقه ای امن تبدیل شود.

۷- هکرها صدها میلیون دلار ارز خارجی و مجازی به سرقت برده اند

طبق گزارش شورای امنیت سازمان ملل، از آنجایی که تعداد معدودی از شهروندان کره شمالی به اینترنت دسترسی دارند، بیشتر از ۶۷۰ میلیون ارز خارجی و رمز نگاری شده (کریپتوکارنسی) توسط هکرهای کره شمالی به سرقت رفته است.

این سرقت ها شامل ۸۱ میلیون دلار از بانک مرکزی بنگلادش، ۱۳/۵ میلیون دلار از بانک Cosmos در هند و ۱۰ میلیون دلار از بانک ATM network در شیلی می شود.

۸- سالانه ده ها میلیون دلار از فعالیت های غیرقانونی درآمد دارد

هک کردن بانک ها تنها منبع درآمد غیر قانونی کره شمالی نیست. طبق تخمین ها، حکومت کره شمالی از قِبل فعالیت های غیرقانونی ای مانند فروش مواد مخدر و جعل دلار هم سالانه ۵۰ میلیون دلار درآمد دارد.

کره شمالی گرچه این ادعاها را رد کرده، اما از آنجایی که آمار و ارقام دقیقی از اقتصاد خود ارائه نکرده، تشخیص واقعیت دشوار است. به ادعای سازمان ملل، بخشی از هزینه ی سبک زندگی مجلل کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی از طریق پول های غیر قانونی تأمین می شود.

۹- فرار از این کشور ده ها هزار دلار هزینه دارد

فرار از کره شمالی هزینه ی بسیار سنگینی دارد و از سال ۲۰۱۱ که کیم جونگ اون، حکومت را در دست گرفته، خروج از کره شمالی هر روز سخت تر و سخت تر شده است.

شهروندانی که قصد فرار از کره شمالی را دارند باید به دلال ها ۱۲ هزار دلار بپردازند تا آن ها را به کره جنوبی فراری دهند. تخمین دیگری، این هزینه را ۱۷ هزار دلار بیان کرده است. تا پیش از سال ۲۰۱۲، هزینه ی فرار از کره شمالی حدود ۲ تا ۳ هزار دلار بود. در اوایل دهه ی ۲۰۰۰ میلادی هم مردم کره شمالی می توانستند با پرداخت تنها ۴۵ دلار از کشور خود فرار کنند.

از آنجایی که مردم کره شمالی سالانه کمتر از ۲ هزار دلار درآمد دارند، تنها راه واقع بینانه ی موجود برای تأمین هزینه ی فرار این است که یکی از اعضای خانواده ی آن ها قبلاً فرار کرده باشد و توانایی پرداخت هزینه ی فرار آن ها را هم داشته باشد.

رایج ترین شیوه ی فرار از کره شمالی، عبور از رودخانه ای است که در مرز کره ی شمالی و چین قرار دارد. با این حال، افزایش تدابیر امنیتی در مرزها، کار فرار را هر روز دشوارتر می کند.