ترزا می ؛ نگاهی کوتاه به زندگی شخصی و حرفه‌ای نخست وزیر بریتانیا
ترزا می نخست وزیر بریتانیا استعفایش را از ریاست دولت و رهبری حزب محافظه‌کار اعلام کرد.
خانم می در مقابل دفتر نخست وزیری بیانیه‌ای را خواند و گفت:
«اکنون برای من روشن شده که منافع بریتانیا با یک نخست وزیر تازه بهتر تامین می شود. در همین راستا امروز اعلام می‌کنم که جمعه هفتم ژوئن (۱۷ خرداد ماه) از رهبری حزب محافظه کار استعفا می‌دهم. من با ریاست حزب به توافق رسیده‌ام که روند انتخاب رهبر جدید از هفته آینده آغاز شود.»
تلاش خانم می برای بده‌بستان با احزاب دیگر برای خروج از بن‌بست برگزیت، میخ آخر را به تابوت زمامداری او کوبید. البته خانم می این تصمیم را به اختیار خودش نگرفت. منتقدان او در داخل حزب محافظه‌کار چند وقتی بود که می‌گفتند تنها راه تصویب توافق، کناره‌گیری اوست.
بعد از مارگارت تاچر، جان میجر و دیوید کامرون، ترزا می چهارمین نخست‌وزیر محافظه‌کار بریتانیاست که بابت رابطه کشورش با اتحادیه اروپا از عرش به فرش کشیده می‌شود.
در همین راستا در ادامه با هم نگاهی داریم به زندگی شخصی و حرفه‌ای خانم می. همراهمان باشید.
ترزا می روز ۱ اکتبر ۱۹۵۶ متولد شد و در سال ۱۹۹۷ به مجلس راه پیدا کرد. او که فرزند یک کشیش انگلیکان است، در سال ۱۹۸۰ ازدواج کرد و فرزندی ندارد. او دربارهٔ زندگی خصوصی خود صحبت نمی‌کند.
خانم می در رشته جغرافی در دانشگاه آکسفورد درس خوانده و در آن‌جا با، فیلیپ می که رئیس اتحادیه دانشجویان دانشگاه آکسفورد بود، آشنا شد و بعدتر با او ازدواج کرد. گفته می‌شود که بی‌نظیر بوتو، نخست‌وزیر سابق پاکستان، عامل آشنایی این دو بوده است.
کفش‌های خانم می همواره سوژه عکاسان بود. در این عکس کفش‌های ترزا می در کنفرانس حزب محافظه‌کار در سال ۲۰۰۴ دیده می‌شود. او در یکی از صحبت‌های رسمی خود گفته: من عاشق کفش و عاشق لباس هستم. یکی از چالش‌های زنان در محیط کار این است که خودشان باشند. به نظر من یک زن می‌تواند باهوش باشد و در عین حال از لباس و فشن هم خوشش بیاید.
خانم می از سال ۱۹۹۹ در کابینه سایه مایکل هاوارد و تا پیش از قدرت‌گیری حزب محافظه‌کار، به عنوان وزیر امور آموزش و کار بوده‌است. در دوره نخست وزیری تونی بلر از حزب رقیب کارگر، برای بیش از ده سال او در پست‌های مختلف در کابینه سایه ماند، که بخش عمده‌ای از آن به عنوان وزیر امور زنان و برابری بود.
با رسیدن دیوید کامرون به نخست‌وزیری بریتانیا در سال ۲۰۱۰، می به عنوان وزیر کشور بریتانیا و وزیر زنان و برابری‌ها برگزیده شد. در سال ۲۰۱۲ سمت وزیر زنان و برابری‌ها را به ماریا میلر واگذار کرد و تا ماه ژوئیه ۲۰۱۶ وزیر کشور بریتانیا باقی ماند.همین حفظ پست، او را در موقعیتی ویژه قرار داد، چرا که در پنجاه سال گذشته هیج کس ۶ سال پیاپی در این پست کلیدی نبوده‌است.
خانم می یکی از نخستین حامیان «نوگرایی» در حزب محافظه‌کار بود و پس از ورود به پارلمان بریتانیا، خیلی سریع به کابینه سایه پیوست و به عنوان سخنگوی حزب محافظه‌کار در امور آموزشی انتخاب شد. او مناصب مختلفی در حزب محافظه‌کار داشت تا این‌که بعد از تشکیل دولت ائتلافی با مشارکت حزب لیبرال دموکرات در پی انتخابات سال ۲۰۱۰ به عنوان وزیر کشور بریتانیا انتخاب شد. ترزا می همچنین از پیگیران قانون ازدواج همجنس‌گرایان در بریتانیا است. او طرفدار فمینیسم و یکی از پایه گذاران گروه «زنان برای برنده شدن» است. این گروه تلاش می‌کند که زنان بیشتری را به نمایندگی مجلس از حزب محافظه کار ترغیب کند.
جالب است بدانید رسانه‌ها ترزا می را فردی «بدجور سرسخت»، «محکم» و «غیرقابل انعطاف» می‌دانند. او این توصیف دربارهٔ خودش را مایه افتخار می‌داند. همچنین او را فردی «مطمئن» توصیف می‌کنند، یعنی اگر کاری را به او بدهند حتما به سرانجام می‌رساند. یکی دیگر از ویژگی‌های خانم می، توانایی‌اش در مذاکره و توجه به جزئیات در چانه‌زنی است.
خانم می هنگام ورود به ساختمان نخست‌وزیری ۵۹ ساله بود و از زمان انتصاب جیمز کالاهان به این مقام در سال ۱۹۷۶ مسن‌ترین نخست‌وزیر بریتانیا بوده است. خانم می به بقا در شرایط تقریبا غیرممکن شهرت دارد اما او یکی از نخست‌وزیران بریتانیا با کم‌ترین زمان حضور در این سمت است. خانم می بدون آن که حزبش را در انتخابات سراسری به پیروزی برساند، و تنها از طریق پیروزی در رای‌گیری برای انتخاب رهبر حزب محافظه‌کار توانست به منصب نخست‌وزیری دست یابد. او در دسامبر سال پیش از تلاش برای تغییر رهبری حزب جان سالم به در برد اما طرح برگزیت او در پارلمان سه بار شکست خورد و نتایج ضعیف حزبش در انتخابات محلی به مشکلات او افزود. چنین مسایلی باعث شد تا دوره نخست‌وزیری او کوتاه شود.
در ژانویه ۲۰۱۷، خانم می دیداری دو روزه از آمریکا داشت. به این ترتیب او اولین رهبر جهان بود که با دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا دیدار و گفتگو کرد.
انتشار تصویری از ترزا می و دونالد ترامپ در حالی که دست همدیگر را گرفته بودند و از پلکان کاخ سفید پایین می‌آمدند، درسراسر جهان بازتاب داشت.
خانم می مدت کوتاهی در سال ۲۰۱۶ اوقات خوشی داشت اما تصمیم او به برگزاری انتخابات زودرس در سال ۲۰۱۷ باعث شد حزب محافظه‌کار از اکثریت در پارلمان ساقط شود که این شکست سنگینی برای او محسوب می‌شد. بعد از این انتخابات، میزان محبوبیت او در جامعه سقوط کرد. از دست دادن کرسی‌ها و دارا بودن اقلیتی شکننده در مجلس باعث شد تا او در مسایل مختلف، چندان قدرت مانور نداشته باشد از جمله در مسایلی مانند برگزیت که او برای پیش بردن آن به رای سایر احزاب نیز نیاز داشت. در زمان برگزاری انتخابات اروپایی در هفته اخیر، میزان محبوبیت او به پایین‌ترین سطح خود رسید. آشوب بر سر برگزیت باعث شد تا خانم می تعداد زیادی از وزیران خود را در مدت کوتاهی از دست دهد. تعداد استعفاهای دوران نخست‌وزیری خانم می بیشتر از دوره تونی بلر یا ده سال نخست‌وزیری مارگارت تاچر بوده است. چنین حجمی از تغییرات در سطح وزیران «بی‌سابقه» و «کم‌نظیر» توصیف شده است.
اختلافات در کابینه خانم می بالا بوده و اعضای کابینه چندان نسبت به او وفادار نبودند. با اعلام کناره‌گیری ترزا می از رهبری حزب و در واقع نخست‌وزیری، یک رقابت درون حزبی برای انتخاب نخست‌وزیر بعدی درخواهد گرفت. هر نماینده حزب محافظه‌کار می‌تواند در این انتخابات شرکت کند و برنده این رقابت، رهبر حزب و نخست‌وزیر جدید بریتانیا خواهد شد بدون آن که انتخابات سراسری برگزار شود. تا کنون بوریس جانسون، وزیر سابق امور خارجه، استر مک وی، وزیر سابق کار و تامین اجتماعی، دومینیک راب، وزیر سابق برگزیت، روری استیوارت، وزیر توسعه بین‌المللی و آندرا لدسام، رهبر فراکسیون اکثریت در مجلس گفته‌اند در این رقابت شرکت خواهند کرد. انتظار می‌رود جرمی هانت، وزیر امور خارجه، مایکل گوو، وزیر محیط زیست، ساجد جاوید، وزیر کشور و امبر راد، وزیر سابق کشور هم به این رقابت بپیوندند.
