ایران رتبه نخست دنیا در اتلاف وقت ترافیکی
بر اساس آخرین گزارش مؤسسه نامبیو، از میان ۵۸ کشور مورد بررسی، ایران بدترین وضعیت را از منظر ترافیکی دارد. بخشی دیگر از آمارهای منتشر شده در این گزارش نشان می‌دهد که روسیه و مصر به ترتیب با میزان هدررفت ۴۹/۵ دقیقه و ۴۷/۶ دقیقه، در جایگاه‌های دوم و سوم این رده‌بندی قرار دارند. در انتهای این جدول کشورهای اتریش، لیتوانی و اسلوونی قرار دارند که به ترتیب با هدررفت ۲۸/۸۶، ۲۸/۶و۲۷/۱ دقیقه از زمان مفید روزانه شهروندان، جزو پربازده‌ترین کشورها در حوزه حمل‌و‌نقل به شمار می‌آیند.
همچنین کشورهای مهمی مثل هند با زمان هدررفت ۶۱/۴۶ دقیقه، چین با ۴۳/۴۳ دقیقه و ایالات متحده امریکا با ۳۴/۷۸ دقیقه، به ترتیب در جایگاه‌های پنجم، دهم و سی و سوم این رده‌بندی قرار دارند. از لحاظ میزان آلودگی ناشی از تولید گاز دی‌اکسید‌کربن در مقایسه با میزان ترافیک خودروهای در حال تردد، کشورهای آفریقای جنوبی، مصر و قطر در رتبه اول تا سوم قرار دارند. ایران نیز با وجود بیشترین هدررفت زمان به واسطه ترافیک، از لحاظ تولید گاز CO2، در جایگاه ششم قرار گرفته است.
اما در میان کلانشهرهای جهان، شهر کلکته در هند که ساکنانش به‌طور متوسط ۶۶/۸۸ دقیقه از وقت روزانه خود را در ترافیک هدر می‌دهند، در جایگاه اول است. شهر داکا، پایتخت کشور بنگلادش با زمان ۵۹/۴۲ دقیقه در جایگاه دوم و بمبئی هندوستان با زمان هدررفت ۵۸/۹۸ دقیقه در رده سوم، عنوان دیگر شهرهای پرترافیک جهان را به خود اختصاص داده‌اند. در این میان شهر تهران با متوسط ۵۵/۰۷ دقیقه هدررفت زمان شهروندان در ترافیک‌های سنگین، جایگاه نهم را به خود اختصاص داده است. اعلام این آمار در حالی است که پیش از این نیز رئیس کمیته محیط‌زیست شورای شهر تهران گفته بود: ازدحام و شلوغی، نه تنها باعث افزایش ترافیک، تشدید آلودگی هوا، به مخاطره افتادن محیط‌زیست شهر تهران، ورود خسارات مالی و صدمات جانی به شهروندان شده بلکه موجب تلف شدن بخش قابل توجهی از وقت تهرانی‌ها در ترددهای روزانه هم شده است. به گفته وی، جمعیت ثابت شهر تهران حدود ۹ میلیون نفر و تعداد سفرهای روزانه نیز بالغ بر ۱۸ میلیون سفر است، با احتساب ۲۰ دقیقه معطلی به ازای هر سفر در ترافیک، روزانه ۶ میلیون ساعت وقت تهرانی‌ها در ترافیک تلف می‌شود.
با در نظر گرفتن ارائه پیشنهادهای مختلف در زمینه کاهش ترافیک به عنوان یکی از معضلات شهری که همواره از سوی متخصصان بیان شده است، اما لازم به ذکر این نکته است که شهروندان در شهرهای مختلف وقت و زمان خود را به عنوان تنها عامل تولید که قابل تجدید شدن نیست، به صورت بهینه سازماندهی کنند. این امر نیز در سطح کلان نیاز به هم‌اندیشی جمعی، احساس نیاز ملی و فعالیت‌های وسیع اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، مدیریتی، سیاسی و قضایی دارد که بدون مدیریت و برنامه‌ریزی ممکن نخواهد شد.
