از ترس زیاد خنده‌مان گرفت!!/درباره نقاط ضعف سریال تلویزیونی “احضار”
پایگاه خبری تریتانیوز/مهناز خدادوست: ژانر وحشت در ایران ژانر پرهواداری است اما بـه‌رغم وجود این‌همه طرفدار، تعداد آثار وحشتناک سینمای کشور ایران تا کنون حتی بـه تعداد انگشتان دو دست هم نمی رسد و جالب اینکه در بین این تعداد کم‌شمار یافتن فیلم جذاب حتی دشوارتر هم هست.
فیلم ترسناک باید این حس را در ما (مخاطب ) القا کند که شب هنگام خواب حس می‌کنید که موجودی زیر تخت شما، منتظر است که به خواب بروید تا بیرون بیاید و شما را اذیت کند؛ حس می‌کنید که اگر در کمد را باز کنید، هیولایی از درون آن بیرون می‌آید؛ شاخه‌های درختان را مانند موجودات عجیب و غریب می‌بینید؛ راه رفتن موجودات را روی بدن خود حس می‌کنید؛ فکر می‌کنید که قاتلی در خیابان در حال تعقیب شما است و قصد کشتن شما را دارد. اما نه… همه این‌ها تصورات خودتان است؛ این دقیقا همان تاثیری است که یک فیلم ترسناک خوب روی مخاطب خود می‌گذارد.البته ناگفته نماند تماشای بسیاری از آن‌ها هم به لعنت خدا نمی‌ارزند.
یکی از این سریال های به اصطلاح ترسناک که در شب های ماه مبارک رمضان از شبکه یک سیما پخش میشود سریال” احضار” است.
سریال تلویزیونی “احضار” که نامش هم یادآور سریال خانگی “احضار” و هم یک سری فیلمهای هالیوودی است، نه به اندازه همنام هالیوودی و نه به اندازه سریال خانگی “احضار”، توان ایجاد دلهره در مخاطب ندارد.
در سریال تلویزیونی “احضار “افراد زیادی را جلوی دوربین می‌بینیم که واقعا مشخص نیست چه کسی شخصیت اصلی و چه کسی شخصیت فرعی است. بازیگرها، نه به درد بازی جلوی دوربین می‌خورند و نه به درد هیچ گونه نمایش دیگری حتی در صحنه تئاتر. بازی‌ها به شدت تصنعی است و علنا هیچ یک از بازیگرها نمی‌توانند حسی را در خود ایجاد و آن حس را به مخاطب منتقل کنند.
هنرمندان سریال تلویزیونی “احضار “معلوم نیست نابازیگر هستند یا بازیگر؟ اگر بازیگر هستند که چرا ما آن قدر نقشهای مصنوعی و بچه‌گانه در حین تماشای سریال می‌بینیم. اگر نابازیگر هستند که چرا پس خود خودشان نیستند؟ خنده‌ها مصنوعی، گریه‌هایی که بیشتر خنده‌دار هستند تا گریه‌دار و حس مثلا غم و اندوه احمقانه شخصیت‌ها تنها چند موردی است که برمی‌گردد به بازیگرهای به شدت آماتوری که حداقل در زمینه بازیگری علنا استعدادی ندارند.
سریال تلویزیونی ” احضار “نه از لحاظ تکنیکی اثر استانداردی است و نه از جنبه‌‌های دیگر مثل روایت داستان و خلق یک فضای ترسناک. شخصیتی هم ندارد که دلمان به بودنش خوش باشد.
فیلمهای ژانر وحشت ، فیلمهای مضطرب‌کننده‌‌ای هستند که در جهت ایجاد ترس و هراس طراحی می‌شوند و باعث شکل‌گیری حس دلواپسی، هشدار و فراخواندن ناشناخته‌ترین و بدترین ترس‌ها در وجود تماشاگر می‌گردند. اغلب پایانی به شدت ترسناک و شوکه‌کننده دارند و با ایجاد یک تجربه تخلیه هیجانی، هم‌زمان در حال فریفتن و سرگرم کردن بینندگان می‌شوند. فیلمهای ترسناک، به طور موثر در مرکز وجه تاریک زندگی، وقایع ممنوع، عجیب و هشداردهنده قرار می‌گیرند. فیلم های ترسناک با ماهیت اولیه وجودی ما یعنی ترس سروکار دارند و ترس‌هایی مثل کابوس‌های ما، آسیب‌پذیری ما، بیگانگی ما، ترس از تغییر یا عکس‌العمل ناگهانی در ما، ترس از ناشناخته‌ها، ترس از مرگ یا قطع عضو و یا از دست دادن هویت را به تصویر می‌کشند.
سینمای کشور ایران در ژانر وحشتناک هم فیلمهای دیدنی در آرشیو خود دارد.
فیلمهای بی نظیری همانند “شب بیست و نهم” و “آل” کـه ترس را در شـما بیدار می کند، یا فیلم “خوابگاه دختران” کـه در لحظاتی واقعا هیجان و آدرنالین ناشی از ترس را وارد رگ های شـما می کند!
حتی سریال خانگی “احضار” هم بسیار استاندارد و وفادارانه به الزامات ژانر پیش رفته بود و به همین خاطر مخاطبان خود را یافته بود.
فیلمسازی که می خواهد برای تلویزیون، سریال ترسناک بسازد حتی اگر فیلم خارجی ندیده باشد لااقل “شب بیست و نهم” یا “آل” را دیده.
علیرضا افخمی اگر دو فیلم فوق یا سریال خانگی “احضار” ساخته رامین عباسی‌زاده که سه سال قبل از طریق گلرنگ‌رسانه عرضه شد را می‌دید یقینا هیچ کار که نمی‌کرد لااقل از منظر بصری و بخصوص در نورپردازی، الزامات ژانر را رعایت می‌کرد.
سریال تلویزیونی “احضار ” حرفی برای گفتن ندارد و نمی‌شود در آن چیزی بیش از یک مشت المان ترسناک کسل‌کننده و شخصیتهای دم‌دستی پیدا کرد، سریال احضار در مقایسه با فیلم های ترسناک هالیوودی و معدود تجربیات وطنی، برای مخاطب بسیار خنده دار و طنزگونه است.
نمی توان چندان به داستان سریال “احضار” دل بست. اگر این کار را انجام دهیم ممکن است متهم شویم به سهل‌انگاری…
